What Dendias achieved. New challenges for Greece in the southeastern Mediterranean

The widely acknowledged positive and firm stance of the Greek Foreign Minister, Mr. Nikos Dendias, in his statements and actions, is a source of pride for the Greek people., Nikos Dendias in Ankara, a major chapter in Greek-Turkish relations was definitively closed, and a new page was turned in terms of its stance. Greece. This certainly applies to the perspective of both Greece and Turkey, in the events following the immediate, direct, and thorough response he gave to Tsavousoglou, responding to his public provocations. However, it also concerns the perspective of analysis of the foreign factor, which certainly shows great interest in the southeastern Mediterranean, part of which is the Aegean Sea.

As of now, We had Turkey violating almost every rule of international law concerning the sea in its neighborhood with Greece., which is a member of the EU, while at the same time negotiating with the EU on customs union, migration, financial assistance, and expanding its military action in Syria, Libya, attempting to pose as a powerful regional force. All this was based on Greece's appeasement policy towards Turkey, whether at the level of discussions within the EU, at the operational level (ORUC REIS and undersea surveys in Cyprus), or at the diplomatic level with diplomatic language. For example, The use of the term «we have differences in maritime zones» is an expression that can have many interpretations, especially when it concerns two countries, one of which (Turkey) has not signed the UN Convention on the Law of the Sea (Mondego Bay).

The scenario described above clearly shows that Turkey considered this a retreat or defeatist stance on the part of Greece, while the international community saw it as a possible inability on Greece's part to fulfill its role or respond effectively to challenges. This lukewarm strategy led to the loss of the diplomatic weapon of imposing sanctions at the European Councils of December 2020 and March 2021. Three factors saved Turkey.

1. Germany's initiative for «exploratory talks» (Suran-Kalin agreement, July 2020, Berlin), which we accepted without any guarantees regarding its content.
2. Gerapetritis' ill-advised statement on restricting Greece to 6 miles, which caused the illusion of agreement on the concession to Turkey.
3. The government's tentative steps in the defense agreement with France and the procurement of frigates, which essentially annoyed France and removed it as a strong ally at the summit.

In this climate, with these events and the corresponding discussions in diplomatic circles, we arrived at a clear, straightforward, and substantive response from Dendias to Çavuşoğlu.

The Greek Minister of Foreign Affairs made it clear through “summary proceedings” that the Lausanne Agreement remains unchanged, that Turkey cannot violate the principles of international law, that the Aegean islands are under threat and therefore it is our duty to defend them, and that there is no issue of a Turkish minority in Thrace.. In other words, he anticipated the deadlock in the exploratory talks initiated by German Foreign Minister Maas (Maas) and pressure from Ms. Merkel, who is certainly Turkey's main supporter at the EU summit. From these exploratory talks, the neighbors expected an expansion of the topics of negotiation and the opening of new chapters (Thrace, demilitarization of islands, islets).

This move completely changes the conditions of the Greece-Turkey dialogue (which Greece had taken a positive stance on continuing). and takes the initiative in Greece, provided, of course, that it wishes to do so for the Aegean and the southeastern Mediterranean. Furthermore, it inevitably shifts the focus of discussions at EU level, because the threat to Greece's sovereignty directly affects Europe as well. The change in rhetoric from the Foreign Ministry sends a clear signal on behalf of Greece that Turkey's transformation into a regional power cannot come at the expense of concessions of our national sovereignty.

It also clarifies in the best possible way that the only differences with Turkey are the delimitation of the EEZ/continental shelf, without asterisks and generalizations. It also clarifies at NATO level that national sovereignty is one issue and the “Unblocking Mechanism” or CBMs (Confidence-Building Measures) are another. It also shattered Turkey's carefully crafted image as a factor of stability and security in the region, which had been cultivated by the surprise meeting with Erdogan shortly before the summit and the heated public dialogue with Cavusoglu.

At the same time, dispelled the fear syndrome from Greek diplomacy, η οποία έχει θετικές στιγμές έχει όμως και αρνητικές πτυχές και κυρίως ικανοποίησε το εθνικό συναίσθημα διακομματικά, πάνω στο οποίο κτίζεται η θεωρία της ασφαλούς, ελεύθερης Ευρωπαϊκής Ελλάδας.

Τώρα, ο πήχης είναι ψηλά τόσο για την κυβέρνηση όσο και προσωπικά για τον Νίκο Δένδια. Ο πήχης είναι ψηλά διότι μπροστά ευρίσκονται τρείς άμεσες προκλήσεις.

1. Η αναμενόμενη αντίδραση της αμήχανης Τουρκίας και προσωπικά του Σουλτάνου Ερντογάν.
2. Η πενταμερής για το Κυπριακό στο οποίο ο Ελληνισμός πρέπει επίσης να φανεί ανυποχώρητος σε ότι αφορά στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΣΑ/ΟΗΕ και Διεθνές Δίκαιο.
3. Η θέση της χώρας για την διάσκεψη της Αν. Μεσογείου που αποτελεί πρόταση της Τουρκίας και στην οποία εκτιμώ ότι δεν μπορούμε να πάμε χωρίς όρους και όρια διαλόγου και συγκεκριμενοποίηση των στόχων της.

Η Ελλάδα οφείλει να προχωρήσει πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά στην συμμαχία της με το Ισραήλ σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Είναι απολύτως προφανές ότι η συμμαχία με Ισραήλ και Αίγυπτο έχουν την ευλογία των ΗΠΑ και ότι η πρόθεση της Γαλλίας στις ιδιαίτερες σχέσεις με την Ελλάδα, χτίζουν ένα στεφάνι ισχυρών συνεργασιών στη Ν.Α. Μεσόγειο. Δεν έχει αξία αν αυτές οι συνεργασίες περνούν μέσα από αμυντικές προμήθειες, αμυντικές συμφωνίες, ενεργειακές προοπτικές ή άλλα οικονομικά μεγέθη. Εχει μεγάλη αξία η “έξοδος”της Ελλάδας σε έξυπνες και σταθερές συμμαχίες που κλείνουν τους διαδρόμους της Τουρκίας.

Η στρατηγική της χώρας μοιάζει να είναι μονόδρομος, χωρίς μετέωρο βήμα ή αναποφασιστικότητα. Δυστυχώς για την Ελλάδα, η θέση της στον χάρτη και η μόνιμη απειλή της Τουρκίας, έχουν καταστήσει την εξωτερική της πολιτική σε μεγάλο βαθμό με βλέμμα μόνιμα στραμμένο προς ανατολάς.

Είναι ευκαιρία τώρα για την χώρα να αποκτήσει Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και όχι μονοπρόσωπο Σύμβουλο Ασφαλείας, ιδιαίτερα δε όταν πλέον ο ρόλος του κ. Ντόκος είναι αμφισβητήσιμος μετά την διαρροή των wikileaks και με δεδομένη την θέση του στην πλευρά των θεωρητικών του κατευνασμού της Τουρκίας, μιας τακτικής που αποδεικνύεται δραματικά ότι απέτυχε πλήρως. Η σκιά Σημίτη και της πολιτικής του φαίνεται ότι ακόμα τραυματίζει την παραδοσιακή πολιτική της Ν.Δ. στα Ελληνοτουρκικά ζητήματα. Είναι και αυτό ένα ζήτημα που απαιτεί αποσαφήνιση στο Μαξίμου.

Η άνοδος Μπάϊντεν, η αποχώρηση της Μέρκελ σε συνδυασμό με την ενίσχυση των Πράσινων στην Γερμανία δίνει μεγάλη ευκαιρία στην Ελλάδα να κερδίσει «πόντους» και να υλοποιήσει σχέδιο πρωταγωνιστικού ρόλου στην Ν.Α. Μεσόγειο, σε αντίθεση με την Τουρκία που ίσως μπει σε ανακύκλωση προβλημάτων.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η νέα επανεκκίνηση, δεν θα υπονομευτεί ούτε θα χαθεί σαν ευκαιρία. Είμαστε και παραμένουμε ένας ειρηνικός λαός και έχουμε ανάγκη την εθνική μας αυτοπεποίθηση.

Του Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου, διευθυντή χειρούργου Θώρακος & Αγγείων στο Ιατρικό Ψυχικού, πρώην βουλευτή και πρώην υπουργού.