Στην αρχή της σχέσης πετάμε στα σύννεφα με πολλές πεταλούδες στο στομάχι. Τηλεφωνήματα, σχόλια στα social media, μηνύματα. Είναι η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Στη συνέχεια τα συναισθήματα καταλαγιάζουν και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ένα κοινό μέλλον. Κάποια στιγμή με την καθημερινότητα, το μεγάλωμα των παιδιών σε συνδυασμό με την κούραση, και τα τυχόν προβλήματα τα ζευγάρια απομακρύνονται. Κάποια αναζητούν βοήθεια, κάποια όχι.
Την εικόνα αυτών των ζευγαριών, περιγράφει η κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια δρ Άννα Κανδαράκη μιλώντας στο ΑΠΕ -ΜΠΕ: «Κάθονται στον καναπέ απέναντι μου. Εκείνη μαζεύεται στη μια γωνία προσπαθώντας να μην έρθει σε επαφή μαζί του. Τους φαντάστηκα έτσι και στο συζυγικό κρεβάτι το βράδυ. Ο ένας στη μια άκρη και ο άλλος στην άλλη. Κι’ όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι.
“Ξέρετε πόσο αγαπημένοι ήμασταν στην αρχή”… “Με έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνα να μου πει ότι με σκέφτεται, βρίσκαμε ευκαιρία να βρεθούμε… τώρα ξεχνάει και τα γενέθλια μου”», μεταφέρει χαρακτηριστικά η κ. Κανδαράκη και προσθέτει: «Βλέπω ζευγάρια που έρχονται μ’ ένα παράπονο. Εκείνη νιώθει ανικανοποίητη και εκείνος υποτιμημένος, αδικημένος ότι τίποτα δεν κάνει καλά. Όλοι τους έχουν ανάγκη να μου πουν ότι δεν ήταν έτσι στην αρχή. Προφανώς. Η απάντηση όμως τους εκπλήσσει πάντα: “και ούτε θέλουμε να είμαστε όπως πριν”».
Γιατί συμβαίνει αυτό; «Οι σχέσεις είναι ένας ζωντανός οργανισμός που θέλει καθημερινή περιποίηση, νιάξιμο και φροντίδα». Όπως επισημαίνει η κ. Κανδαράκη «κάθε ζωντανός οργανισμός εξελίσσεται, μεγαλώνει, αλλάζει. Δεν μπορούμε να του φοράμε μονίμως τα βαφτιστικά του. Όσο ωραία κι αν ήταν. Δεν μπορεί να παραμένει στάσιμος, γιατί και εμείς αλλάζουμε. Η στασιμότητα σε ένα ζωντανό σύστημα σημαίνει ασθένεια και νέκρωμα. Άλλα ζητάμε από το σύντροφο μας στα 20, τα 30, τα 40 και τα 50, αλλιώς συσχετιζόσαστε στην πρώτη φάση της σχέσης κι αλλιώς χτίζουμε το μαζί μετά», αναφέρει.
Στην αντίθετη όχθη, βρίσκονται όλα εκείνα τα οποία βοηθούν τη σχέση να εξελιχθεί μέσα στον χρόνο χωρίς να βαλτώσει. Σημειώστε: «Ο έρωτας δεν γερνά με το χρόνο, γερνά, όπως και ο άνθρωπος, με τη λήθη.
Όταν τον ξεχνάμε, ή τον παραμελούμε και τον αφήνουμε μόνο του έρμαιο της φθοράς.
Θέλει εξέλιξη, μην αναπολείτε τις πρώτες μέρες του έρωτα σας, αναζητήστε και δημιουργήστε νέες, διαφορετικές.
Μιλήστε με επιθυμία και όχι με παράπονο, θεωρώντας αυθαίρετα ότι θα έπρεπε ο άλλος να ξέρει τι σας κάνει χαρούμενο, άλλωστε και οι επιθυμίες μας, όπως και εμείς, αλλάζουμε καθημερινά», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Κανδαράκη.
«Η αγάπη δεν είναι ένας έρωτας γερασμένος, είναι ένας έρωτας που εξελίσσεται, που κρατιέται νέος, ακριβώς επειδή μεγαλώνει, δεν βολεύεται και κυρίως, δεν σταματά να θέλει», καταλήγει η κ. Κανδαλάκη.
Σ. Αλεβιζοπούλου
- Η δρ Αννα Κανδαράκη, είναι κλινική Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια- Διδάκτωρ Ιατρικής σχολής πανεπιστημίου Αθηνών- Αριστούχος Paris V René Descartes της Σορβόννης- Διευθύντρια ψυχοθεραπευτικού κέντρου Therapy Nest
