Του Στέργιου Πουλερέ
Τα τελευταία 2 χρόνια θα έχεις ακούσει σίγουρα κάπου τον στίχο «Αχ και να’σουν ψέμα, να’σουν ψέμα, να’σουν ψέμα, να μπορώ να ζω και ν΄αγαπώ χωρίς εσένα». Κι αν το ‘χεις ακούσει, τότε βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αναρωτήθηκες κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Αν τη βλέπαμε σε ρόλο αρχιξωτικού σε κάποιο Lord of the Rings, δε θα μας ξάφνιαζε. Αυτή την ούγια έχει η μορφή της και σε συνδυασμό με τις μελωδίες κάποιων εκ των τραγουδιών της, είναι αναπόφευκτο να μην πάει το μυαλό σου σε κέλτικες θεότητες. Ίσως και να οδηγούμαι σε υπερβολές. Μπορεί.
Κάτι όμως που σίγουρα δεν ανήκει στη χώρα των υπερβολών, είναι πως η Ανδρομάχη έχει μια χαρακτηριστικά πανέμορφη φωνή που δεν μοιάζει με κάτι άλλο και δεν σου βγαίνει από το μυαλό.
Όπως δεν θα σου βγει κι από το μυαλό, έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, η συνέντευξη που έδωσε στο Menshouse και ακολουθεί ευθύς αμέσως.
– Σε τι ψυχολογική και καλλιτεχνική κατάσταση είσαι αυτή την περίοδο, καθώς ολοκληρώνεται ένας χρόνος που η ζωή πολλών εξ ημών μπήκε σε παύση;
Αισθάνομαι μια γαλήνη και μια ηρεμία που δεν μπορώ να εξηγήσω! Τον Οκτώβρη ένιωθα πολύ περίεργα και είχα φτάσει στα όρια μου, άρα μάλλον η γαλήνη μου είναι κάποιος μηχανισμός άμυνας (γέλια)! Όπως και να ’χει, έμπνευση υπάρχει, γράφω στίχους και ποιήματα, τραγουδάω στο μπάνιο μου και ανυπομονώ να επιστρέψουμε στην κανονικότητα μας!
– Πώς μπορεί να συντηρήσει ένας καλλιτέχνης τη δημιουργική του έκφραση όταν εμφανίζεται στη ζωή του επιτακτικά το κομμάτι της επιβίωσης σε μια εποχή που του έχουν απαγορεύσει να διεκδικήσει ένα εισόδημα;
Πιστεύω ότι επειδή στερούμαστε οι καλλιτέχνες την δουλειά μας, γίνεται ακόμα πιο έντονη η δίψα για έκφραση και μην σου πω γινόμαστε και πιο επιλεκτικοί από την άποψη «αφού είναι έτσι όπως είναι τα πράγματα, ας κάνω τουλάχιστον ακριβώς αυτό που θέλω, όπως το θέλω».
– Το ότι ανήκεις σε μια εταιρεία όπως η Panik, είναι σαν ένα δίχτυ ασφαλείας και απρόσκοπτης δημιουργίας;
Σίγουρα δεν νιώθεις ξεκρέμαστος, ανήκεις κάπου. Η Panik Records είναι οικογένεια για τους καλλιτέχνες της. Νοιάζεται για το πως είσαι, για το τι χρειάζεσαι. Συνεχίζουμε να δημιουργούμε, δοκιμάζουμε κομματικά, τρέχουν όλα όσα μπορούν να τρέξουν τώρα που τα πάντα έχουν μπει σε παύση.
– Ποια είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι ένα τραγούδι είναι αυτό που θέλεις να πεις; Το νέο σου τραγούδι Σ΄Αγαπώ για παράδειγμα, ποια στοιχεία του είναι που σε έκαναν να το νιώσεις;
Όταν ακούς έναν στίχο και ταυτίζεσαι και μένει και σκέφτεσαι «πόσο ισχύει» και ανατριχιάζεις! Κάνεις εικόνες και τις ζεις μέσα από τις νότες και τις λέξεις. Αυτό ακριβώς ένιωσα και με το «Σ’ΑΓΑΠΩ». Έχει μέσα φράσεις κλειδιά που μου θύμισαν βιώματα μου και είπα «ναι, αυτό το τραγούδι με εκφράζει και θέλω να το πω».
– Καθώς με τη μουσική εκφράζονται δυνατά συναισθήματα και συνήθως πιο επώδυνα, συναισθήματα που πολλές φορές λέμε ότι θα θέλαμε να ξεχάσουμε, θέλω να σε ρωτήσω το εξής: το να βάλεις ένα επώδυνο συναίσθημα σε ένα τραγούδι, σε βοηθάει να το ξεπεράσεις πιο εύκολα ή είναι κάτι που θες να θυμάσαι αυτός ο πόνος;
Ο πόνος αυτός είναι κάτι που θέλω να θυμάμαι, γιατί και αυτός ο πόνος με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Καλό είναι να μπορείς να θυμάσαι τον πόνο, χωρίς να σε πονάει. Εκεί καταλαβαίνεις ότι έχεις πάει παρακάτω. Και ναι, σίγουρα σε βοηθάει να ξεπεράσεις πιο γρήγορα και εύκολα τον πόνο, γιατί συνηθίζεις στις εικόνες και στα άσχημα συναισθήματα και πια δεν σου κάνουν «εντύπωση».
– Διάβασα κάπου ότι ο παππούς σου ήταν ψάλτης, ο θείος ρεμπέτης και ο μπαμπάς σου δάσκαλος παραδοσιακών χορών. Κι όπως το διάβαζα, σκέφτηκα ότι δικαιολογείται απόλυτα η μουσική σου πορεία και επιλογές ως τώρα. Κάνεις καθόλου τέτοιες συνδέσεις στη ζωή σου; Ότι δηλαδή μια απόφαση, μια επιλογή σου στο τώρα, είχε κάπως καθοριστεί από το παρελθόν;
Λένε πως η ζωή μες είναι μια μόνιμη λούπα και ότι κατά κάποιον τρόπο επαναλαμβάνουμε πράγματα που έχουν κάνει οι γονείς μας. Ίσως όχι απαραίτητα την ίδια ακριβώς πράξη, όλα όμως έχουν σχέση με όσα έχουμε δει και ακούσει από τους γονείς μας και τον περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. Άρα ναι, βλεπω ότι πολλές επιλογές μου σχετίζονται απόλυτα με πράγματα που αφορούν την οικογένεια γενικά, πολλά πράγματα και πολλές καταστάσεις είναι προκαθορισμένες και όταν το καταλαβαίνουμε σκεφτόμαστε «τι λες τώρα;».
– Πιστεύεις σε μια πιο πνευματική-ενεργειακή ερμηνεία της ζωής μας ή θεωρείς ότι είναι μοιρολατρικό;
Ξεκάθαρα είμαι ο άνθρωπος που πιστεύει σε μια πιο πνευματική – ενεργειακή ερμηνεία της ζωής. Είμαι μονίμως σε μια αναζήτησή του τι και πώς και γιατί…
– Παραφράζοντας κάπως την παραπάνω ερώτηση, είσαι άνθρωπος που διεκδικεί τα πράγματα ή σου αρέσει να αφήνεις τη ζωή να σε κατευθύνει;
Στην ζωή μου πορεύομαι με έναν συνδυασμό και των δυο. Αφήνω την ζωή να μου δείξει τον δρόμο και διεκδικώντας πορεύομαι! Το βλέπεις όταν κάτι πηγαίνει από μόνο του και δεν προχωράει με το ζόρι. Αφήνομαι, παρατηρώ, παίρνω αποφάσεις, δίνω όλη μου την ενέργεια σε αυτές και κυνηγώ ό,τι αγαπώ!
– Εκτός από το Σ΄Αγαπώ, που είναι το πρόσφατο σου single, σε είδαμε να συμμετέχεις με τους DuoViolins σε μια διασκευή του Θαλασσάκι Μου. Τα τελευταία χρόνια είναι μια σημαντική τάση στη μουσική από νέους καλλιτέχνες – ιδίως της afropop και της middle east folk σκηνής – να πειράζουν το παραδοσιακό/κλασικό και να εισάγουν διάφορα μουσικά είδη, από pop μέχρι electronic. Ένα παράδειγμα ας πούμε είναι ο Zack Sekoff που δίνει ηλεκτρονικό τόνο στην κλασική τζαζ. Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η στροφή;
Πιστεύω πως η καρδιά και το μυαλό αναπολούν όταν το οτιδήποτε παλιό προσαρμόζεται στο τώρα. Ακόμα και στο ντύσιμο. Εγώ νιώθω πολύ ζεστά συναισθήματα όταν βλέπω άτομα ντυμένα σε vintage style, μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία, τα 90s.
Έτσι και στην μουσική. Οι μελωδίες μας ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο, σε γνώριμα λημέρια, γλυκές αναμνήσεις και γι’αυτο επιζητάμε την επαναφορά τους στο τώρα. Νιώθουμε ασφαλείς. Από ψυχολογικής άποψης αυτά. Πέρα από αυτό όμως υπάρχει μια άλλη ποιότητα στο οτιδήποτε παλιό. Ειδικά όταν μιλαμε για μουσική που ξυπνά μέσω του DNA μας το «μαζί», την «πατρίδα» και το «γαλάζιο της Ελλάδας».
– Αφήνοντας στην άκρη τις μουσικές επιρροές από το οικογενειακό σου περιβάλλον, ποιες είναι οι δικές σου μουσικές προσλαμβάνουσες; Τι ακούς, ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου δίσκοι, ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις;
Εγώ λατρεύω τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, την φωνή του, την δισκογραφία του…Έχω ακούσει τους δίσκους του για ατέλειωτες ώρες ξανά και ξανά από την αρχή! Αγαπώ τον Γιάννη Χαρούλη και η Γλυκερία είναι επίσης μια από τις αγαπημένες μου φωνές. Μου αρέσει πολύ η παραδοσιακή μας μουσική και αγαπώ και την έντεχνη μουσική σκηνή και τα λαϊκά τραγούδια. Σε γενικές γραμμές ακούω τα πάντα.
Μπορώ να σου πω πως πια, ακούω λίγο περισσότερο ξένη μουσική παρά ελληνική. Αγαπώ την Beyoncé, την Dua Lipa και τους Coldplay. Και λατρεύω να ακούω Rnb και pop 90’s και 00’s, όπως και τα αντίστοιχα ελληνικά. Τα πάντα ακούω, πραγματικά!
– Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η μουσική βιομηχανία πέρασε στη φάση του «πρέπει», με τις εταιρείες να πιέζουν τους καλλιτέχνες για να κυκλοφορούν διαρκώς νέο υλικό στο όνομα των εσόδων. Τα τελευταία 2-3 χρόνια παρατηρείται μια λογική των singles που δίνει ενδεχομένως την ευκαιρία σε κάποιον καλλιτέχνη να κάνει το κάθε τραγούδι του όπως το επιθυμεί. Ποια είναι η άποψη σου ως προς αυτό;
Εγώ είμαι περισσότερο του άλμπουμ. Ειναι ολοκληρωμένη δουλειά και μέσα από αυτήν ένας καλλιτέχνης μπορεί να παρουσιάσει όλες τις πλευρές του στον κόσμο. Έτσι αποφεύγεις το να χαρακτηριστείς μόνο έντεχνος ή μόνο λαϊκός. Μπορείς να είσαι «πολύχρωμος».
– Τι ελπίζεις ότι σου επιφυλάσσει η νέα χρονιά σε επίπεδο μουσικής και τι να περιμένουμε από σένα;
Θέλω να ετοιμάσω το πρώτο μου άλμπουμ σιγά σιγά. Έχω πολλά τραγούδια υπ΄όψιν μου που θέλω να ακούσετε. Διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια…Υγεία να έχουμε όλοι και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Να ολοκληρώσουμε ότι αφήσαμε στη μέση και να πραγματοποιήσουμε όλα μας τα όνειρα!
