Η Ομάδα Αλληλεγγύης Κυθήρων προέβη μέσω κοινωνικών δικτύων στην κάτωθι ανακοίνωση:
Οι μέρες που περάσανε θα μείνουν χαραγμένες για πάντα μέσα μας. Ενα τεράστιο μάθημα ζωής που μέσα από αυτό βγήκαμε πιο δυνατοί, πιο ενωμένοι.
Η ιστορία μας ξεκινάει από την Κυριακή 2/10 όπου ένα σκάφος με 47 μετανάστες εμφανίζεται στο νησί μας. Το τέταρτο σκάφος μέσα σε 1,5 μήνα.
Η ομάδα μας ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή να τους φροντίσει για τα απαραίτητα. Οι προμήθειες που είχαν περισσέψει από τα ναυάγια του Αυγούστου και φιλοξενήθηκαν σε χώρο της Επιτροπής της Εγχωρίου Περιουσίας ήταν πολύ βοηθητικές, καθώς μπορέσαμε να τις προμηθευτούμε και τις προσφέρουμε άμεσα.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους υπήρχαν 15 παιδιά, από βρέφη μέχρι 8 χρονών. Το να βλέπεις παιδιά να καλούνται να ζήσουν τέτοιες στιγμές σε κάνει να αναθεωρείς πολλά πράγματα και σίγουρα να εκτιμας τα δικά σου παιδικά χρόνια καθώς και των παιδιών σου. Οι άνθρωποι αυτοί έμειναν 4 νύχτες στον μώλο του Καψαλίου και μόνο το τελευταίο τους βράδυ κοιμήθηκαν στο σχολείο των Μητάτων. Όσον αφορά την σίτιση τους, ένα πρωινό και ένα μεσημεριανό γεύμα πρόσεφερε ο Δήμος και άλλο ένα η Επιτροπή της Εγχωρίου Περιουσίας. Ολα τα υπόλοιπα καλύπτονταν από την ομάδα μας και κάποιους εστιάτορες του νησιού, όπου τους ευχαριστούμε απίστευτα πολύ!
Την Τετάρτη 5/10 το βράδυ μαθαίνουμε ότι υπάρχει ναυάγιο στο Διακόφτι με κάποιους νεκρούς. Μέχρι η πληροφορία αυτή να επιβεβαιωθεί δεν μπορούσαμε να το διανοηθούμε. Η πραγματικότητα εν τέλει ήταν πέρα και από την φαντασία μας. Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε ένα μικρό βραχάκι, να προσπαθούν να κρατηθούν από όπου μπορούν και το κύμα να τους χτυπάει με δύναμη. Είδαμε ανθρώπους να χάνονται, ακούγαμε ανθρώπους να φωνάζουν για βοήθεια, φροντίζαμε ανθρώπους που έψαχναν την μητέρα τους- τον πατέρα τους- τον αδελφό τους- την αδελφή τους- την γυναίκα τους- τον άντρα τους. Οι εικόνες που είδαμε όσοι βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα εκεί θα μας συνοδεύουν σε όλη μας την ζωή.
Οι άνθρωποι των Κυθήρων για αυτές τις ώρες που ήταν εκεί έγιναν όλοι ένα. Το να σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με όποιον τρόπο γίνεται ήταν η μοναδική μας έννοια. Πυροσβέστες, ομάδα διάσωσης, λιμενικοί και πολλοί κάτοικοι των Κυθήρων έκαναν ότι μπορούσαν για σκεφτούν ένα σχέδιο διάσωσης από την στεριά. Ένα καραβοσχοινο δεμένο από το πυροσβεστικό όχημα με 10-15 άντρες να τραβάνε όποιον από τους ναυαγούς μπορούσε να το κρατήσει για να σκαρφαλώσει και ένας γερανός με μια σακούλα οικοδομής να ανεβάζει τους ανθρώπους, ήταν οι επιλογές που είχαν αυτοί οι άνθρωποι για να βγουν στην στεριά, που δεν θα είχαν καμία τύχη διαφορετικά. Το Νοσοκομείο Κυθήρων μαζί με εθελοντές ήταν εκεί για να τους περιθάλψει και να τους δώσει τις πρώτες βοήθειες.
Απολογισμός: 80 άνθρωποι σώθηκαν και πάνω από 15 χάθηκαν. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και δεν υπάρχουν λόγια για να τα περιγράψουν.
Η συνέχεια γράφεται με την ομάδα μας να έχει αναλάβει τον κύριο ρόλο για την φροντίδα των διασωθέντων. Ευτυχώς δόθηκε εντολή από τον Δήμο να ανοιχτεί το σχολείο στα Καστρισιάνικα, όπου οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για τον χώρο έτρεχαν στις 00:30 το βράδυ για να τον ετοιμάσουν έτσι ώστε να μπορέσουν οι μετανάστες να βρουν μια στέγη και ζεστασιά. Κινητοποιήθηκαν όλοι ώστε να έχουν τα πρώτα βασικά πράγματα: κουβέρτες, φαγητό, νερό και το σημαντικό.. ασφάλεια. Άνθρωποι σε σοκ, πεινασμένοι, διψασμένοι, τραυματισμένοι. Οι σωματικές πληγές ήταν οι πιο εύκολες να γιατρευτούν. Ήρθαν συγγενείς των μεταναστών από διάφορες χώρες για την δυσάρεστη διαδικασία αναγνώρισης όσων νεκρών βρέθηκαν (9 μέχρι στιγμής), όπου σταθήκαμε δίπλα τους και τους βοηθήσαμε όσο γινόταν ώστε η διαμονή τους και η οποία διαδικασία χρειαζόταν να γίνει να ειναι πιο εύκολη. Μια πολύ δύσκολη κατάσταση για όλους που όμως μέσα από την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, οι ανθρώποι αυτοί ένιωθαν μια παρηγοριά και έπαιρναν δύναμη για να μπορέσουν να στηρίξουν και τους συγγενείς που επέζησαν αλλά και να το διαχειριστούν καλύτερα μέσα τους.
Μια βδομάδα έμειναν οι άνθρωποι στο νησί μας, όπου η Ομάδα μας σε συνεργασία με εκατοντάδες άλλους Έλληνες και ξένους που στέλνανε πράγματα από μακριά, με την συνεισφορά της Περιφέρειας αυτή την φορά, με τους υπεύθυνους του σχολείου και την καλή συνεννόηση που είχαμε με τις Αρχές καταφέραμε να τους ανακουφίσουμε από τον πόνο που έχουν και να μην νιώθουν αβοήθητοι.
Τους είδαμε να κλαίνε αλλά στο τέλος τους είδαμε να χαμογελάνε.
Μας ευχαριστούσαν μέσα από την καρδιά τους και μας έλεγαν ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτό που κάναμε γι αυτούς και ότι μας θεωρούν αγγέλους. Φυσικά δεν αναφερόντουσαν μόνο στην φροντίδα τους, αλλά και σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήταν εκεί το βράδυ του ναυαγίου και τους βοήθησαν.
Αυτο για μας είναι το μεγαλύτερο βραβείο!!!
Επιλέγουμε να κρατήσουμε μόνο τα θετικά από όλη αυτή την εμπειρία και γι αυτό θα θέλαμε να επισημάνουμε πως αν υπάρχει συνεργασία, καλή θέληση και πάνω από όλα πραγματικό ενδιαφέρον όλων των φορέων του νησιού και των εθελοντών μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα αρκεί ο στόχος να είναι κοινός: ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής και η αλληλεγγύη.
Αν έγιναν λάθη, αν μπορούσαν να γίνουν κάποια πράγματα διαφορετικά δεν το γνωρίζουμε. Εμείς σαν ομάδα πάντα κάνουμε μια ανασκόπηση στο τι έχουμε κάνει και τι όχι ώστε να γινόμαστε καλύτεροι. Ευχόμαστε ότι έτσι κάνουν και οι υπόλοιποι, καθώς δεν θα θέλαμε να ξαναζήσουμε μια τέτοια εμπειρία.
Φεύγοντας οι άνθρωποι από το νησί μας, μας είπαν κάποια λόγια όπου μέσα σε αυτά ευχήθηκαν σε έναν κόσμο χωρίς πόλεμο και βία. Ευχόμαστε και εμείς το ίδιο και συμπληρώνουμε: “Σε έναν κόσμο χωρίς πόλεμο και βία, χωρίς διαχωρισμούς,με περισσότερη ενσυναίσθηση και σεβασμο γύρω μας!”
Ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους όσους προσέφεραν βοήθεια είτε από μακρυά είτε από κοντα. Θα θέλαμε να τους αναφέρουμε όλους ονομαστικά αλλά είναι τόσοι πολλοί που δεν θα θέλαμε να ξεχάσουμε ούτε έναν. Αν διαβάζει κάποιος από όσους μας βοήθησαν αυτό το κείμενο, να ξέρει ότι μας έδωσε πολλή δύναμη και μεγάλη βοήθεια. Είναι τιμή μας να μας εμπιστεύονται τόσοι άνθρωποι.
Ο επίλογος της ανάρτησης μας θα γίνει με ένα ποίημα από έναν από τους μετανάστες που μας το έστειλε:
“A dark and silent night in the heart of the sea
Among the heavy waves
Wounded body from the anger of the wave and the cruelty of the rock
a cold and silent heart
Suddenly, there was a light in that darkness
And that light imelted ice of this tired body
A light as warm as the summer sun
I do not know who they were
Because I have never seen anything like them
And of course I won’t see it in the future either
Maybe they were not human at all or from this planet
I do not know …”
Η ΟΜΑΔΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ
