Τα παλιά τα χρόνια οι περισσότερες Κυθηραϊκές οικογένειες διέθεταν 1 ή και 2 γαϊδουράκια, τα οποία ήσαν τόσο πολύτιμα, ώστε με μεγάλη δυσκολία δανείζονταν.
Να σκεφθούμε ότι για αιώνες το γαϊδουράκι ήταν ο αχώριστος σύντροφος της αγροτικής οικογένειας. Η προσφορά του στην αγροτική οικονομία είναι ανυπολόγιστη.
Πρώτα πρώτα χρησιμοποιήθηκε σαν μεταφορικό μέσον στην εργασία, στο σχολείο για τους μαθητές, στα πανηγύρια, στις χαρές και τις λύπες, στις συναναστροφές. Κουβάλησε εμπορεύματα, γραμματόπηρες (ταχυδρομικούς σάκους) ελιές, αγροτικά προϊόντα, οικοδομικά υλικά για να γίνουν οι δρόμοι, οι ναοί, τα σχολεία, τα γεφύρια, τα κάστρα κ.τ.λ., μας βόηθησε στο όργωμα και στο αλώνισμα, στα παλιά λιτριβιδεία γύριζε την πέτρα, στα πηγάδια γύριζε το μάγγανο, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Μέχρι το γάλα του χρησιμοποιούσαν τα παλιά χρόνια σαν πολύτιμο φάρμακο για τον κοκίτη και το έδιναν και στα μωρά που πέθαινε η μητέρα τους, λόγω της μεγάλης θρεπτικής αξίας του.
Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι αγαπούσαν πολύ το γάιδαρο και το θεωρούσαν ζώο ιερό. Πίστευαν ότι, όταν κάποιος γάιδαρος γκάριζε πριν τη μάχη, ήταν καλό σημάδι και οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη.
Κάποτε λοιπόν ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου με σχετικά λίγους στρατιώτες. Επειδή δεν ήταν βέβαιος για τη νίκη, αποφάσισε να αναβάλει, μέχρι να έρθει βοήθεια από την Αθήνα. Πάνω στην ώρα που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση των στρατιωτών του, άκουσε το γκάρισμα ενός γαϊδάρου. Έξαλλος από ενθουσιασμό ο Φωκίωνας φώναξε «Κατά φωνή κι ο γάιδαρος!» και διέταξε αμέσως να αρχίσει η επίθεση. Ο Φωκίωνας νίκησε και από τότε έμεινε στην ιστορία η φράση.
