Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών η δημοσιογράφος, συγγραφέας και μεταφράστρια Ροζίτα Σώκου. Πριν από λίγες ημέρες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο με κορονοϊό.
Την ανακοίνωση για τον θάνατο της Ροζίτας Σώκου έκανε η κόρη της Ιρένε Μαραντέι:
«Σήμερα Τρίτη 14 Δεκεμβρίου στις 8.35 π.μ. πέθανε η μητέρα μου Ροζίτα Σώκου, στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα, όπου νοσηλευόταν εδώ και λίγες ημέρες με κορωνοϊό. Σύμφωνα με την επιθυμία της, θα γίνει αποτέφρωση σε κλειστό κύκλο χωρίς συμμετέχοντες και αργότερα που θα έχω γίνει και γω καλά, θα κάνουμε ένα πάρτυ με τους φίλους για το σκόρπισμα της τέφρας και το κατευόδιο.
Γεννημένη στις 9.9.1923, είχε πρόσφατα γιορτάσει τα 98α της γενέθλια και είχε μόλις ολοκληρώσει τη 2η, επαυξημένη και βελτιωμένη έκδοση της μνημειώδους αυτοβιογραφίας της με τίτλο “Ο αιώνας της Ροζίτας”. Τον αιώνα βέβαια δεν τον έφτασε, αλλά καλύτερα για κείνη, γιατί ήταν ήδη πολύ κουρασμένη και ταλαιπωρημένη.
Δεν σας γράφω περισσότερα γιατί κι εγώ είμαι σε δύσκολη κατάσταση στο νοσοκομείο. Μη γράψετε πολλές κακίες και ανακρίβειες αν μπορείτε. Αυτά πονάνε πολύ. Στο κανάλι Ροζίτα Σώκου στο YouTube θα βρείτε ενδιαφέρον και χρήσιμο υλικό.
Ιρένε Μαραντέι»
Ποια ήταν η Ροζίτα Σώκου
Η Ροζίτα Σώκου γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1923 στην Πλάκα της Αθήνας και μεγάλωσε στο Ψυχικό. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου, θεατρικού συγγραφέα και εκδότη Γεωργίου Σώκου και της Τιτίκας Μιχαηλίδου. Από πολύ μικρή παρακολουθούσε μαζί με τον παππού της Φώτη Μιχαηλίδη, μανιώδη θεατρόφιλο και κινηματογραφόφιλο, τις κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που παίζονταν στην Αθήνα. Διατηρούσε μάλιστα τις ιδιόχειρες προσωπικές της κριτικές από την εποχή του Γυμνασίου. Το 1937 πέθανε ο πατέρας της ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια και εκείνη ξεκίνησε να εργάζεται ως μεταφράστρια και καθηγήτρια ξένων γλωσσών.
Υπήρξε μια από τις πρώτες Ελληνίδες γυναίκες δημοσιογράφους. Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με την κινηματογραφική κριτική το 1946. Εργάστηκε στο περιοδικό Χόλλυγουντ, στις εφημερίδες Οι καιροί (1948-1950), Ανεξαρτησία (1949), Βραδυνή (1949-1955) και συγχρόνως στην Athens News (1952-1980). Το 1953 η Ελένη Βλάχου, που ως τότε έγραφε η ίδια την κινηματογραφική κριτική της Καθημερινής, της παρέδωσε τη στήλη, την οποία η Σώκου διατήρησε για αρκετά χρόνια, συνεργαζόμενη και με τα περιοδικά Εκλογή και Εικόνες.
Το 1957 παντρεύτηκε τον Ιταλό δημοσιογράφο Μάνλιο Μαραντέι έφυγαν μαζί για την Ιταλία. Το 1958 απέκτησε την κόρη της Ιρένε και το 1961 επέστρεψε μαζί της στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας στήριξε τη δημιουργία της Μεσημβρινής, ενώ συνεργάστηκε επί χρόνια με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, γράφοντας φυλλάδια και παρουσιάζοντας ταινίες πριν από τις Κυριακάτικες προβολές τους.
Από το 1969 έως το 2005 συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ακρόπολη, ενώ από το 1970 στις εφημερίδες που συνεργαζόταν προστέθηκε και η Απογευματινή, όπου έγραφε κριτική κινηματογράφου, θεάτρου, μπαλέτου. Διατηρούσε διάφορες προσωπικές σελίδες με χρονογραφήματα, πορτρέτα καλλιτεχνών ή αναμνήσεις, καθώς και ανταποκρίσεις από κινηματογραφικά και θεατρικά φεστιβάλ. Στις ανταποκρίσεις της έδινε αγώνα να βοηθήσει ταλαντούχους δημιουργούς που θεωρούσε ότι αδικούνταν από το κατεστημένο. Σε σειρές άρθρων συχνά καταπιανόταν με τολμηρά για τη δεκαετία του ’70 θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία.
Στο ραδιόφωνο είχε τη δική της εκπομπή με συνεντεύξεις διάσημων και άσημων που μιλούσαν για τα θετικά και τα αρνητικά του επαγγέλματός τους. Είχε ακόμα μία εκπομπή ποικίλης ύλης μαζί με τον Κώστα Φέρρη με τίτλο “Λίθοι και κέραμοι”.
Στην τηλεόραση έγινε γνωστή με την εκπομπή ταλέντων Να η ευκαιρία, που σημείωσε μεγάλη τηλεθέαση (1977-1983), ως μέλος της κριτικής επιτροπής. Το 1992-1993 είχε εκπομπή στο Νew Channel με τίτλο Οι επισκέπτες της νύχτας. Υποδεχόταν προσωπικούς φίλους, επώνυμους και ανώνυμους, για μια απρογραμμάτιστη κουβεντούλα στο σαλόνι του σπιτιού της. Το 1995-1996 εμφανιζόταν μία φορά την εβδομάδα στον Πρωινό καφέ του ΑΝΤ1. Το 1997 το Κανάλι 5 επιχείρησε να αναβιώσει την επιτυχία του Να η ευκαιρία σε μια εβδομαδιαία εκπομπή παρουσίασης ταλέντων με τίτλο Όνειρα στο φως. Όλο αυτό το διάστημα η Σώκου είχε εμφανίσεις σε διάφορες εκπομπές, ακόμα και στη διαδικτυακή τηλεόραση, εκφράζοντας την άποψή της άφοβα, συχνά προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων.
Έχει λάβει πλήθος διακρίσεων: Το 1986 τιμήθηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση με το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών (Chevalier de l’ Ordre des Arts et des Lettres) για τις υπηρεσίες της στον κινηματογράφο, ενώ το 1988 το Ίδρυμα Μπότση της απένειμε βραβείο για την προσφορά της στη δημοσιογραφία. Το 2009 η ΕΣΗΕΑ την τίμησε για την καταξιωμένη δημοσιογραφική της πορεία, το επαγγελματικό ήθος της και την προσφορά της στον κλάδο.
