Ο Μακρόν ηττήθηκε, αλλά ο Μελανσόν δεν κατάφερε να πάρει την πλειοψηφία. Η Λεπέν πλέον είναι τρίτη, αν και ενισχυμένη. Αυτά είναι «σε χοντρές γραμμές» τα αποτελέσματα των γαλλικών κοινοβουλευτικών εκλογών, μόλις δυο μήνες μετά την εκλογή του Μακρόν ως προέδρου.
Ας πάμε όμως στα μηνύματα της κάλπης και στα δικά μας διακυβεύματα:
- Η αποχή που ξεπέρασε το 50% είναι ένα κακό μήνυμα για τη δημοκρατία. Ένας πρόεδρος και μια εθνοσυνέλευση η οποία εκπροσωπεί λιγότερο από το 50% των πολιτών είναι πρόβλημα όχι μόνο για την Γαλλία, αλλά και για την Ευρώπη. Οι αδιάφοροι πολίτες δεν συνάδουν με τη γαλλική παράδοση δημοκρατίας και συμμετοχής.
- Ο Μακρόν θα είναι ένας πρόεδρος που υποχρεωτικά σε κάθε κίνηση του θα πρέπει να διαβουλεύεται. Είναι κακό αυτό; Καθόλου, αντιθέτως είναι θετικό. Η εποχή του «βασιλιά-ήλιου» έχει παρέλθει. Πλέον είμαστε στην εποχή των συγκλίσεων και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό παντού. Και στην Ελλάδα…
Υπάρχει όμως κουλτούρα συνεννόησης στη Γαλλία; Έχει ξαναγίνει και άλλες φορές. Η πιο πρόσφατη αφορά την πενταετία 1997-2002 με πρωθυπουργό τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν και πρόεδρο τον δεξιό Ζακ Σιράκ. Το 1981 επίσης ο πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν όρισε πρωθυπουργό τον σοσιαλιστή Πιέρ Μορουά και σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ο Μακρόν φαίνεται ότι έχει φανατικούς υποστηρικτές αλλά και φανατικούς πολέμιους. Κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα δεν θέλει (έως σήμερα) να συγκυβερνήσει μαζί του. Και λογικό είναι για την αριστερά του Μελανσόν και την ακροδεξιά της Λεπέν. Όμως μέχρι και οι Ρεπουμπλικανοί δήλωσαν αρχικά ότι θα μείνουν στην αντιπολίτευση. Βέβαια όταν για 5 χρόνια αντιμετωπίζεις τις κοινωνικές αντιδράσεις με ξύλο και καταστολή, κάποια στιγμή θα πληρώσεις τα δέοντα…
Υπάρχουν όμως και άλλα σοβαρά ζητήματα: Ο Μακρόν «εισέπραξε» και ένα μέρος από τη δυσαρέσκεια για την απραξία της Ευρώπης συνολικά. Οι Γάλλοι πληρώνουν και αυτοί ακριβό τίμημα για τον πόλεμο στην Ουκρανία, έναν πόλεμο που δεν τον θέλουν. Η Ευρώπη με αδύναμους τους ηγέτες Γερμανίας (ο Σόλτς έχει χάσει μεγάλο μέρος από τη δημοφιλία του), Ιταλίας (ο Ντράγκι επίσης βρίσκεται σε δύσκολη θέση) και Γαλλίας, μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες και να επιβάλει λύσεις; Μάλλον όχι.
Αυτή η αδυναμία της Ενωμένης Ευρώπης κάνει ηγετίσκους σαν τον Όρμπαν ή τον Ερντογάν να επιδιώκουν να εμφανιστούν (και να το επιτυγχάνουν κάποιες φορές) σαν ισχυροί διεθνείς παράγοντες. Μια Ευρώπη παράλυτη δίνει το δικαίωμα σε επικίνδυνους τυχοδιώκτες να συμπεριφέρονται ως τοπικοί μπράβοι.
Υπάρχει και το «δια ταύτα»: Η επόμενη περίοδος θα είναι μια περίοδος που μπορεί να γεννήσει «τέρατα» στην Ευρώπη (ισχυροποίηση της ακροδεξιάς) ή να παρθούν αποφάσεις για να επανακάμψει η Ευρώπη με αναβαθμισμένο διεθνή ρόλο και ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι εξελίξεις στην Γαλλία θα βαρύνουν στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Η ελπίδα όλων είναι ότι η βαριά δημοκρατική παράδοση της Γαλλίας δεν θα επιτρέψει ακραίες συμπεριφορές, ούτε όμως ακινησία.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε…
Γιάννης Κορωναίος
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
