Σούλη Σουρή, ζωγράφος

Η Σούλη Σουρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946 και είχε καταγωγή από τα Κύθηρα. Αν και η υγεία της ήταν επισφαλής από την εφηβεία της, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το ύφος της ζωγράφου κατά το πρώτο διάστημα της δραστηριότητάς της χαρακτηρίζεται από λυρισμό και πλούσια ζωγραφική πλαστικότητα των όγκων και συνεχίζεται με πιο αφαιρετική διάθεση στις πιο ελεύθερες συνθέσεις. Η Σούλη Σουρή παλεύει για την απελευθέρωση της ζωγραφικής έκφρασης που χαρακτηρίζει και την ίδια ως προσωπικότητα. Εμμένει στην εξπρεσιονιστική αντίληψη και εκφράζει έτσι τον συγκινησιακό της κόσμο. Η εικαστική της γλώσσα περιέχει υπερρεαλιστικά στοιχεία με αισθησιασμό, ρευστότητα, πόνο, οδύνη, λυρισμό, σαρκασμό, αινιγματικότητα, τρυφερότητα και την διαφοροποιεί και την καθιστά αναγνωρίσιμη ως ζωγράφο σε έναν αρκετά μεγάλο κύκλο ανθρώπων. Χρησιμοποίησε διάφορες τεχνικές και υλικά και μέσα στα έργα της εξυμνεί τη γυναίκα με το διχαστικό της ρόλο στη ζωή.

Έγραψε και εικονογράφησε τα παιδικά βιβλία: «Δαίμω», «Σκανταλούρης», «Κρόκος», «Πούντη-Ρούντη και τρεχάματα» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) καθώς τη σειρά «Ταξίδια με αεροπλάνο – πλοίο – αυτοκίνητο» (εκδόσεις ΛΩΤΟΣ Αθήνα 1992). Εικονογράφησε επίσης βιβλία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Σούλη Σουρή υπήρξε γοητευτική, συγκροτημένη, διανοούμενη και πάρα πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1993. Το έργο της βρίσκεται στα χέρια των δικών της ανθρώπων. Έχει εκφραστεί από αυτούς η επιθυμία, να βρεθεί ένας χώρος στα Κύθηρα για να στεγάσει τη συλλογή έργων της ζωγράφου. Έτσι θα δοθεί η ευκαιρία σε όλους να γνωρίσουν το έργο της ζωγράφου.

Ο Βάσος Βογιατζόγλου γράφει για τη Σούλη Σουρή:

«Για τη Σουρή το ενδιαφέρον βρίσκεται πάντα στον άνθρωπο και την ύπαρξή του μέσα στο Σύμπαν. Γι αυτό ο χώρος στο φόντο περιορίζεται ως άχρηστος στο ελάχιστο δυνατό και οι μορφές, μέσα από μιαν εφιαλτική ασάφεια, μέσα από ένα σπαρακτικό όραμα, μέσα από ένα απόκοσμο φως προβάλλουν στρεβλές, παραμορφωμένες, ραγισμένες με την αγωνία, το φόβο αλλά και την εσώτερη αντίσταση στον επερχόμενο πανικό του θανάτου. Ο υπαρξιακός προβληματισμός στρέφεται εξ ολοκλήρου ένδον και οι διχασμένες φιγούρες της αυτό επιχειρούν να εκφράσουν μέσα από τη μοναξιά τους».