Ήρθε στα Κύθηρα πριν 10 χρόνια. Σχεδόν κυνηγημένος από μια μοίρα που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το σχολείο και να αναζητήσει ένα διαφορετικό μέλλον από τα βιβλία που τόσο αγαπούσε.
Και εδώ, στο νησί του έρωτα και της ευκαιρίας για μια νέα βιωματική εμπειρία, ολοκληρώθηκε. Ως άνθρωπος, ως επιχειρηματίας, ως πεπρωμένο. «Εδώ θα μείνω για πάντα, είναι πια η πατρίδα μου», μας λέει με έναν τόνο αφοπλιστικό και τα μάτια του λάμπουν.
Ο Σαμπαουντίν Γιατάι, το 15χρονο Αλβανάκι που βρήκε καταφύγιο στο Τσιρίγο πριν 10 χρόνια, όντας κυνηγημένος από μια ζωή γεμάτη στερήσεις, είναι πια ένας πλήρως συνειδητοποιημένος νέος άνδρας. Και ικανοποιημένος στο έπακρο. Αυτήν την αίσθηση σου δίνει με την πρώτη ακόμα ματιά. Ήρεμος, μειλίχιος και πάντα χαμογελαστός, παίρνει ευχαρίστηση από το να σου μεταδίδει την εσωτερική του πληρότητα. Δεν το συναντάς πια αυτό στους ανθρώπους. Οι πάντες χτίζουν άμυνες, ορθώνοντας ιδιοσυγκρασίες ως τείχη προστασίας. Ή και επιβολής ακόμα. Ο δικός μας Μπάμπης (έτσι πια τον φωνάζουν όλοι) δεν έχει ανάγκη κάτι τέτοιο. Δεν ενδίδει σε ρόλους, αρκείται στην ζεστασιά με την οποία τον αγκάλιασε το νησί από την πρώτη κιόλας στιγμή, για να γράψει το σενάριο της ζωής του. Όπως το ονειρεύεται την κάθε στιγμή.
«Οι άνθρωποι και ο καθαρός αέρας, αυτό είναι που πιο πολύ αγαπώ εδώ», μας λέει και η όψη του αντανακλά μια σπάνια εσωτερική πληρότητα.
Πλήρης, μα συνάμα και αγωνιστής της ζωής, ένας άνθρωπος που αναζητά νέες προκλήσεις, που εξελίσσεται, που ονειρεύεται, που τολμά. Από τα χρόνια της οικοδομής στην εστίαση και ύστερα στο πρώτο του μαγαζί, τις “Καρυδιές” στα Λογοθετιάνικα. «Γιατί όχι και δεύτερο στο μέλλον», μας λέει. «Είτε αυτό είτε θα ασχοληθώ με διαμερίσματα», συμπληρώνει. Δεν δείχνει καθόλου να βιάζεται, μοιάζει να απολαμβάνει τη στιγμή στο μεδούλι. Όπως ένα καλό πιάτο φαΐ, σαν αυτά που σερβίρει. «Την ελληνική κουζίνα, αυτήν αποζητά ο κόσμος», τονίζει και δηλώνει αποφασισμένος να την υποστηρίξει με κάθε κόστος. Όπως φροντίζει να υποστηρίζει τον ντόπιο παραγωγό, τα προϊόντα του οποίου προτιμά για τα πιάτα του.
Τα πάντα μιλούν για τα Κύθηρα στην ψυχή αυτού του παιδιού. Η κάθε του ανάσα, η κάθε του σκέψη, όλα του τα όνειρα. «Εδώ θα πεθάνω», λέει, με την αίσθηση της εκπλήρωσης. «Άλλωστε, όποιος πίνει νερό από την πηγή στην Αγία Πελαγία, δεν αφήνει ποτέ αυτόν τον τόπο, μας λέει η παράδοση», συμπληρώνει. Το μόνο που τον στενοχωρεί, είναι που φεύγουν οι νέοι από το νησί το αγαπημένο. Προβληματίζεται, η όψη του συννεφιάζει, σχεδόν απελπίζεται. «Πρέπει να μεγαλώσει η σεζόν παντού. Στην εστίαση, στον τουρισμό, παντού. Να κρατήσουμε τα νέα παιδιά, να προσελκύσουμε τον τουρίστα και τον χειμώνα, να μας μάθουν οι πάντες, παντού. Είναι καλό που το νησί διαφημίζεται περισσότερο τα τελευταία 3 χρόνια, αρκεί όμως αυτό;», αναρωτιέται και δείχνει πλήρως συνειδητοποιημένος για την εικόνα που εκπέμπουν τα Κύθηρα στον έξω κόσμο. Γιατί γνωρίζει πως αυτή η εικόνα αντανακλά την αφοσίωση στο μέσα μας, στις αρχές που διέπουν την ζωή μας. Και για τον Σαμπαουντίν, τον δικό μας Μπάμπη, η αρχή είναι πολύ βασικός παράγοντας για το τί θα ακολουθήσει. Γιατί το τέλος δεν έρχεται, παρά μόνο αφού ολοκληρώσεις ότι άρχισες. Κι όταν αυτό ξεκίνησε με μια ζεστή αγκαλιά που σου πρόσφερε ένας τόσο ευλογημένος τόπος, οι οιωνοί μόνο άριστοι μπορούν να αποδειχτούν για την συνέχεια. Ό,τι κι αν κάνεις στην ζωή σου.
