Αγαπητέ κ. Πατέλη,
εμείς, η γενιά που κοντεύει τα 30, οι γεννηθέντες δηλαδή στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, είμαστε μια γενιά άτυχη, αλλά ταυτόχρονα και πολύ σκληραγωγημένη.
Η έναρξη της ενήλικης ζωής μας συνέπεσε με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Τα φοιτητικά μας χρόνια ήταν πολύ δύσκολα οικονομικά, ειδικά για όσους χρειάστηκε να σπουδάσουμε μακριά από τον τόπο κατοικία μας. Αλλά, τα καταφέραμε και με το παραπάνω. Χρειάστηκε κάποιοι να κάνουμε μία και δύο δουλειές για να στηρίξουμε τις σπουδές μας, αλλά τα καταφέραμε.
Βγήκαμε στην αγορά εργασίας με υποκατώτατο τότε μισθό, περί τα 425 ευρώ. Αλλά πάλι τα καταφέραμε. Δουλέψαμε οκτάωρα, δουλέψαμε υπερωρίες και τρέχοντας αλλάζαμε δύο και τρία μετρό και αστικά για να προλάβουμε τα μεταπτυχιακά μας. Δεν το βάλαμε κάτω. Κυνηγήσαμε τα όνειρά μας (ακόμα τα κυνηγάμε δηλαδή) και δε βγάλαμε μιλιά για την κούρασή μας. Από την Ελλάδα ακόμη δε φύγαμε, γιατί πιστεύουμε στις δυνατότητες της και στο επίπεδο του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου.
Φτάσαμε στην κατάλληλη ηλικία να κάνουμε διδακτορικό, εργαζόμενοι και πάλι φυσικά. Οκτάωρα για αρχή (όσο ακόμα μας το επιτρέπετε). Ήρθε κι έπεσε πάνω μας η πανδημία.
Δε μασήσαμε ούτε εκεί. Χάσαμε τις δουλειές μας, εγκλωβιστήκαμε στην τηλεργασία, βγήκαμε σε αναστολή, ξανακόπηκαν οι μισθοί, οι αποζημιώσεις ειδικού σκοπού πληρώνονται στα μέσα του μήνα, ζητάμε δανεικά για τα ενοίκια. Μας κλείσατε τις βιβλιοθήκες.
Αλλά δεν το εγκαταλείπουμε. Και πάλι κάνουμε τουλάχιστον δύο δουλειές μπας και ο μισθός μας ξεπεράσει τα 600 ευρώ (καλά ούτε καν, γελάει το e-banking κάθε μήνα) αλλά και πάλι εμείς βρίσκουμε το χρόνο να διαβάσουμε και να πραγματοποιήσουμε τις διδακτορικές μας έρευνες. Δε θα μασήσουμε ούτε τώρα φυσικά.
Αυτά για κάποιους μπορεί να είναι ψιλά γράμματα, γιατί και στη δική μας τη γενιά υπάρχει και οι κατηγορία των παιδιών που δεν κόπιασε καθόλου. Γονείς με πολλά λεφτά, που δεν πέρασαν καμία κρίση. Παιδιά που δε δούλεψαν ποτέ, που σπούδασαν στα όμορφα εξωτερικά, προπτυχιακά, δύο μεταπτυχιακά, διδακτορικά. Ούτε μισό ένσημο. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ίσως τα ξέρετε. Είναι παιδιά φίλων σας. Ίσως αυτά τα παιδιά με διδακτορικό είχατε στο μυαλό σας στην αναφορά σας περί τεμπελιάς.
Συνοψίζοντας, για τη δική μας τη γενιά πείτε ότι θέλετε. Πείτε μας ανεύθυνους, πείτε μας επικίνδυνους, κατηγορείστε μας για διασπορά του ιού στις πλατείες (ναι κύριε Πατέλη ήπιαμε κι εμείς μάι τάι στη Βαρνάβα). Πείτε μας αιθεροβάμονες, πείτε μας αναρχικούς, πείτε μας άπλυτους, πείτε μας ψευτοεπαναστάτες.
Το αυτάκι μας δεν ιδρώνει.
Αλλά δεν έχετε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να μας αποκαλείτε «τεμπέληδες».
Μόνον αυτό δεν είμαστε. Τελεία και παύλα.
Όσο και να χτυπάτε τη γενιά μας, εμείς θα φέρουμε τον κόσμο ανάποδα, θα κάνουμε και 4 δουλειές αν χρειαστεί, αλλά θα γίνουμε διδάκτορες.
Θα σπουδάσουμε την επιστήμη που αγαπάμε και θα προσπαθούμε για έναν καλύτερο κόσμο. Για να κάνουμε τη ρημάδα την Ελλάδα εύφορη πραγματικά.
Μέχρι τότε, εσείς πιείτε ένα σκατς μαζί με τον επίσης αξιότιμο κ. Σάββα Πούμπουρα, για να ανταλλάξετε τις ιδέες και απόψεις σας περί των εργασιακών. Φυσικά τα ποτάκια κερασμένα από εμάς, γιατί έχουμε και φιλότιμο.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Οι τεμπέληδες της «εύφορης» Ελλάδας
Του Νίκου Μάλαμα
