Ειλικρινά, δεν έχω λόγια.
Σκέφτομαι εδώ και μέρες τι θα μπορούσα να πω που να είναι αρκετό να εκφράσει τα όσα νοιώθω. Ό, τι κι αν πω φαντάζει φτωχό αλλά σας το οφείλω να προσπαθήσω.
Ιδού, λοιπόν, η δική μου ιστορία.
Μετά τη διάσωση, όταν αντίκρισα τη σοβαρότητα της βλάβης στο Glass Bottom, πάγωσα. Μίλησα με εταιρείες και μηχανικούς για να εκτιμήσουμε τη ζημιά. Όταν άρχισαν να έρχονται τα νούμερα… αποκαρδιώθηκα. Μέσα σε λίγες μέρες, κατάλαβα πως το καλοκαίρι για το Glass Bottom είχε χαθεί.
Ζήτησα καθοδήγηση από ειδικούς σχετικά με το αν δικαιούμαι κάποια κρατική αποζημίωση. Δυστυχώς, η περίπτωσή μου δεν εντασσόταν σε καμία από τις προβλεπόμενες κατηγορίες. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε καμία δυνατότητα αποζημίωσης από το κράτος.
Ουσιαστικά, ήμουν μόνος. Πολύ σημαντική λέξη στην τελευταία πρόταση το «ήμουν».
Γιατί μετά… ήρθατε εσείς
Πρώτα από όλα, οι φίλοι μου που ξεκίνησαν αυτή την καμπάνια:
Ελίζα Μπακοπούλου, Μαριάννα Γιαννιώτη, Γιάννης Πασχάλας, Μαρί Κορωναίου, Έλενα Μαλίσσου, Γιώργος Λάμπογλου, Carlotta De Gennaro.
Άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μου όχι μόνο με λόγια αλλά με πράξεις.
Που έδωσαν χρόνο, ενέργεια, καρδιά.
Χάρη σε αυτούς, αυτή η προσπάθεια έγινε πραγματικότητα.
Και μετά, όλοι εσείς.
Γνωστοί και άγνωστοι.
Μου δώσατε κουράγιο και ελπίδα που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.
Και σήμερα, θέλω να μοιραστώ κάτι σπουδαίο:
Έλαβα ένα τηλεφώνημα που ολοκληρώνει ουσιαστικά την καμπάνια.
Από την Υδρόγειο Ασφαλιστική, την εταιρεία που ασφαλίζει το Glass Bottom.
Το ασφαλιστήριό μου δεν προέβλεπε αποζημίωση για τέτοια ιδιάζουσα περίπτωση.
Αλλά επειδή η ιστορία μας τους συγκίνησε, αποφάσισαν να καλύψουν το ποσό που υπολείπεται μέσω δωρεάς.
Εσείς το καταφέρατε και αυτό
Και για αυτό, σας οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Ξέρω πως είναι πολύ λίγο.
Αλλά θα το λέω ξανά και ξανά και ξανά:
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω.
Κάπτεν Σπύρος
Honestly, I’m at a loss for words.
I’ve been thinking for days about what I could possibly say that would be enough to express what I feel.
Whatever I say seems inadequate—but I owe it to you to try.
So here is my story.
After the rescue, when I realized the extent of the damage to the boat, I froze.
I started speaking with companies and engineers to assess the situation, and when the numbers started coming in, I was devastated.
Within just a few days, I understood that the summer for the Glass Bottom was lost. I reached out to people who might guide me in seeking compensation from the state, but my case didn’t fall under any defined category.
Essentially, I was alone.
That word—was—is so important.
Because then… you all came.
First and foremost, my friends who launched this campaign:
Eliza Bakopoulou, Mariana Yanniotis, Giannis Paschalas, Mari Koronaiou, Elena Malissou, Giorgos Lampoglou, Carlotta De Gennaro.
People who stood by me—not just with words, but with actions.
They gave time, energy, heart.
Thanks to them, this effort became a reality.
And then, all of you.
Friends and strangers alike.
You gave me courage and hope I couldn’t have imagined—even in my wildest dreams.
And today, I want to share something incredible:
I received a phone call that essentially brings the campaign to a close.
From Hydrogios Insurance, the company that insures the Glass Bottom.
My policy didn’t cover such an unusual case.
But because our story moved them, they decided to cover the remaining amount through a donation.
You made that happen too.
And for that, I owe you a tremendous thank you.
I know it’s not enough.
But I’ll keep saying it again, and again, and again:
T H A N K Y O U.
Captain Spyros
