Από όλες τις δραματοποιημένες αληθινές ιστορίες που έχουμε δει τελευταία στην τηλεόραση, αυτή σίγουρα διαφέρει. Φτιαγμένη με ρυθμό, κέφι και ενέργεια, με εικόνα θολή σαν από ξεχασμένη βιντεοκασέτα και με μια διαρκή αίσθηση κίνησης να πηγαίνει ιστορία και χαρακτήρες μπροστά, το Winning Time είναι η ιστορία της γέννησης της δυναστείας των Λέικερς, φτιαγμένη με μια -γυαλισμένα- παλιομοδίτικη αισθητική και με την ενέργεια, το ρυθμό και το κέφι ενός αγώνα ΝΒΑ.
Η σειρά -που θα προβάλλεται αποκλειστικά στην Ελλάδα στο Vodafone TV με νέο επεισόδιο κάθε Δευτέρα- βασίζεται σε βιβλίο του Τζεφ Πέρλμαν για τους Showtime Λέικερς και την εποχή του Μάτζικ Τζόνσον, του Τζέρι Μπας, του Πατ Ράιλι. Σκηνοθετημένη από τον Άνταμ ΜακΚέι (του Don’t Look Up), και με ένα καστ γεμάτο γνωστά πρόσωπα (ο Τζον Σ. Ράιλι παίζει τον νέο ιδιοκτήτη της ομάδας, Τζέρι Μπας, ο Έιντριεν Μπρόντι παίζει τον Πατ Ράιλι, ο Τζέισον Κλαρκ παίζει τον Τζέρι Γουέστ, και πολλοί άλλοι), η σειρά διαρκώς βρίσκει κάτι διασκεδαστικό να δείχνει στον θεατή – ακόμα και τον αμύητο, που δεν έχει ιδέα από εσωτερικές αναφορές του κόσμου του ΝΒΑ.
Στην καρδιά του, εξάλλου, το Winning Time είναι κάτι περισσότερο από μια βιογραφική ιστορία (ή, για την ακρίβεια, πολλές βιογραφικές ιστορίες σε πακέτο μίας). Είναι μια ξέφρενη διήγηση πάνω στο πώς ο κόσμος του αθλητισμού συναντιέται με τον κόσμο του θεάματος, με πρωταγωνιστές μερικές από τις πιο ζωντανές και πολύχρωμες φιγούρες της φετινής τηλεόρασης– κάθε ήρωας και ηρωίδα με διαφορετικούς στόχους και αδυναμίες. Όλοι και όλες μαζί, σχηματίζουν αυτό το απολαυστικό throwback origin story, τόσο του Μάτζικ Τζόνσον αλλά και της δυναστείας των Λέικερς τριγύρω του.
Πριν λίγες μέρες είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αποκλειστικά ένα πάνελ με τη συμμετοχή των δημιουργών (ο σεναριογράφος Μαξ Μπόρενστιν κι ο σκηνοθέτης Άνταμ ΜακΚέι) και του καστ της σειράς (Τζον Σ. Ράιλι ως Τζέρι Μπας, Κουίνσι Αϊζέια ως Μάτζιν Τζόνσον, Έιντριεν Μπρόντι ως Πατ Ράιλι, Σόλομον Χιουζ ως Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, ΝτεΒον Νίξον ως Νορμ Νίξον).
Αυτά είναι όσα συζητήθηκαν, για τον Μάτζικ Τζόνσον, για τον αθλητισμό ως entertainment, για το να φτιάχνεις ένα αθλητικό δράμα για όλους, και για το αν το ΝΒΑ κι οι Λέικερς στηρίζουν το πρότζεκτ ή όχι.
I. Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΑΝΤΑΜ ΜΑΚΚΕΪ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΤΖΙΚ ΚΑΙ ΤΟ ΝΒΑ
Είναι αλήθεια το πώς στην αρχή αρκετοί δεν έπαιρναν σοβαρά τον Μάτζικ; Δεν πίστευαν ότι μπορούσε να επικρατήσει με τον τρόπο που το έκανε;
Άνταμ ΜακΚέι: Ναι, νομίζω με τον Μάτζικ αυτό που ήταν τόσο φοβερό σε αυτόν ήταν αυτή η μίξη χαράς και δεξιότητας και νικητήριας μενταλιτέ. Μέχρι εκείνο το σημείο είχες την εποχή του Ρεντ Άουερμπαχ στο ΝΒΑ των ‘60s. Και τον Μπόμπι Νάιτ. Ξέρεις, τρεις πάσες και σουτ. Κι αυτό είναι τόσο φοβερό για τον Μάτζικ, γιατί ξέρουμε το χαμόγελό του, ξέρουμε την φοβερή του δημιουργικότητα, αλλά πέρα από αυτά ήταν αληθινός winner.
Αυτό λοιπόν που είναι τόσο συναρπαστικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι πραγματικά έβλεπες αυτό το στυλ, για το οποίο προηγουμένως οι άνθρωποι θα έκαναν eye-roll, να μετατρέπεται στο νέο κυρίαρχο στυλ του ΝΒΑ. Και νομίζω ένας από τους λόγους που εμάς μας τράβηξε η ιστορία του Τζεφ Πέρλμαν είναι επειδή εκεί συναντάμε αυτή ενσωμάτωση πολλών διαφορετικών κουλτούρων μέσα σε αυτό το απίθανο πράγμα που έγινε το μοντέρνο ΝΒΑ.
Είναι μια σειρά τέλεια για κόσμο που δεν ξέρει τι είναι το ΝΒΑ. Ποια είναι η διαδικασία του να φτιάχνεις κάτι τέτοιο, οι περιπλοκότητες του να ακολουθείς τις εσωτερικές διεργασίες αυτούτου οργανισμού αλλά να το κάνεις κατανοητό για όλους.
Άνταμ ΜακΚέι: Νομίζω ένα από τα συναρπαστικά πράγματα σε μια τέτοιου είδους ιστορία είναι το ότι το βλέπαμε στις δεκαετίες πριν με το μποξ και το μπέιζμπολ όπου έγιναν το είδος των αθλητικών ταινιών που οι πάντες μπορούσαν να καταλάβουν. Είναι αυτή η ιδέα του mano a mano ή, στην περίπτωση του Million Dollar Baby, είναι γυναίκα εναντίον γυναίκας. [σσ. Ο ΜακΚέι φαίνεται πως συγχέει τον όρο «mano a mano» -που στα ισπανικά σημαίνει «χέρι με χέρι»- με το «άντρας εναντίον ανδρός».] Και νομίζω αυτό που μας εξιτάρει σε αυτό το σόου είναι πως το μπάσκετ κρύβει μέσα του ένα παρόμοιο δράμα.
Η σειρά χρησιμοποιεί έναν φρέσκο τρόπο αφήγησης καθώς παρουσιάζει τη δυναστεία των Λέικερς. Συχνά ο Τζέρι Μπας μιλάει απευθείας στους θεατές, υπάρχουν παιχνιδιάρικες αναφορές και σημειώσεις στην οθόνη. Τι τόνο προσπαθούσατε να πετύχετε;
Μαξ Μπόρενστιν: Προσπαθούσαμε να διασκεδάσουμε πάνω απ’όλα, αλλά είναι και ένα σόου για την ικανότητα και την επίδειξη κιόλας. Μιλάμε για μια από εκείνες τις στιγμές όπου ο αθλητισμός έγινε entertainment. Οι Λέικερς του Τζέρι Μπας, γιατί αυτό ήταν το όραμα του, να βρει τον πιο επιδεικτικό τρόπο να πάρει το κοινό μαζί του σε αυτό το ταξίδι. Αυτός ήταν ο λόγος που ακολουθήσαμε κι εμείς αυτές τις μεθόδους αφήγησης.
II. ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΕΣ
Πώς είναι να παίζεις τον Μάτζικ και τον Καρίμ; Είναι μεγάλη η πίεση, αλλά και οι απαιτήσεις. Πρέπει να αποτυπώσετε και την μπασκετική τους πλευρά, σωστά;
Κουίνσι Αϊζέια: Παίζω ένα είδωλο. Εγώ; Η πρώτη αγάπη μου ήταν το μπάσκετ. Αυτό ήθελα να γίνω. Οπότε το να ερμηνεύσω έναν από τους σπουδαιότερους παίχτες μπάσκετ στην ιστορία του παιχνιδιού, είναι απίστευτο. Κι επειδή είναι μια σειρά για το μπάσκετ, προσπαθούσα να βάλω τα δυνατά μου ώστε κάθε δείγμα μπάσκετ στην οθόνη να είναι κάτι που να μπορώ μετά να χαλαρώσω και να πω «το έκανα εντάξει. Αν μη τι άλλο, έμοιαζα με αυτόν στο παρκέ».
[γελάνε όλοι]
Κουίνσι Αϊζέια: Ο Μάτζικ, ο Καρίμ, υπάρχει λόγος που είναι είδωλα, εντάξει; Είναι δύσκολο να τους μιμηθείς αλλά μπορούμε να δώσουμε μια γεύση, λίγη από την πεμπτουσία του ποιοι ήταν στο παρκέ.
Σόλομον Χιουζ: Απολύτως. Υπήρχε το ερμηνευτικό κομμάτι, και μετά υπήρχε το σωματικό κομμάτι, του να προσπαθείς να μετατραπείς σε μια σιλουέτα αυτών των ογκόλιθων. Νομίζω πως το αβαντάζ που είχαμε σε αυτή την εποχή είναι το YouTube. Υπάρχει πολύ υλικό από τα παιχνίδια, στιγμιότυπα, κλπ. Οπότε μελετήσαμε το πώς κινούνταν στο γήπεδο. Αυτό ήταν σημαντικό κομμάτι, αλλά από την άλλη υπήρχε κι η ελευθερία στο να ξέρεις πως απολύτως κανείς δεν μπορεί να κάνει το shy hook σαν τον Καρίμ. Οπότε θα βάλω το δυνατά μου και ως εκεί.
Μαξ Μπόρενστιν: Από την πλευρά μας, το να έχουμε κάποιους που μπορούν να παίξουν και να μοιάζουν και με τους ρόλους τους ήταν τεράστια δυσκολία. Ο Καρίμ είναι ογκόλιθος, όπως είπε ο Σόλομον, και διανοούμενος. Ενώ ο Μάτζικ είχε τη χαρισματικότητα ενός κινηματογραφικού αστέρα. Και δεν υπάρχουν καν πολλοί κινηματογραφικοί αστέρες με τόση χαρισματικότητα! Το να βρούμε κάποιον που μπορούσε να χωρέσει στα παπούτσια του Μάτζικ αλλά και να διαθέτει την ίδια ενέργεια, δεν ήταν εύκολο.
Άνταμ ΜακΚέι: Θα έλεγα πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε κάστινγκ που έχω αντιμετωπίσει στη ζωή μου. Ακόμα και μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κουίνσι κι ο Σόλομον βρέθηκαν στον δρόμο μας. Είναι απίστευτο. Αυτοί οι τύποι είναι– μπορούν να παίξουν μπάλα και είναι ταλαντούχοι ηθοποιοί και είναι σκεπτόμενοι και είναι καλοί συνεργάτες. Δεν έχω βιώσει ξανά κάτι τέτοιο όλα αυτά τα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Όπως και όλο το καστ. Ήταν πολύ κουλ να βλέπεις αυτό το καστ να συγκεντρώνεται, γιατί η ιστορία των Showtime Λέικερς εμπλέκει τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες και τόσες διαφορετικές οπτικές γωνίες και background. Αλλά γι’αυτό μας τράβηξε εξαρχής κιόλας.
Πώς πετυχαίνετε τα κομμάτια του μπάσκετ να έχουν το λουκ που θέλετε; Βοηθάει ότι οι πρωταγωνιστές είναι δύο ηθοποιοί που μπορούν να παίξουν.
Άνταμ ΜακΚέι: Πολύ σημαντικό αυτό. Θέλαμε το κομμάτι του μπάσκετ να μοιάζει καλό και ήμασταν πολύ τυχεροί με τους ηθοποιούς που είχαμε. Κι ο ΝτεΒον είναι πολύ καλός παίχτης μπάσκετ, όχι μόνο ηθοποιός. ΝτεΒον, θιυμάσαι, που συζητάγαμε ότι πρέπει να ευστοχείς στα μακρινά σου σουτ;
ΝτεΒον Νίξον: Ναι, υπήρχε πολύ πίεση πάνω μου φίλε. Θυμάμαι μια σκηνή που κάναμε κι άρχιζε με εμένα να σουτάρω για τρεις, και μονολογούσα, ήμουν σε φάση «κοίτα φίλε, δε γίνεται να απογοητεύσεις τους πάντες, πρέπει να το βάλεις». Και λόγω της όλης παραγωγής νιώθαμε κομμάτι της εποχής, με τις στολές κια όλα. Οπότε είχα μπει στη λογική, σκεφτόμουν «πάμε, φύγαμε, το έχω». Κι ο Τζέισον Κλαρκ όντως μου έλεγε «Φίλε τα έβαλες όλα!» Αλλά ναι, έπρεπε όντως να τα κάνουμε όλα αυτά.
Έιντριεν Μπρόντι: Ήταν ένα φοβερό πράγμα, να βλέπουμε το πώς έπαιζαν όλοι όσοι έρχονταν να παίξουν στη σειρά, κι αυτοί που ήταν στις αντίπαλες ομάδες επίσης. Καθόμασταν με τον Τζέισον στις κερκίδες και κοιτάζαμε κι ήταν ατελείωτα διασκεδαστικό. Αλλά και εντυπωσιακό! Κι ήταν εντυπωσιακός κι ο εφευρετικός τρόπος γυρίσματος. Είναι τόσο ευρηματικό, γιατί μεταδίδει αυτή τη σύνδεση και την κίνηση του παιχνιδιού και σε βάζει μέσα. Αλλά βασικά ήμασταν πολύ τυχεροί να έχουμε τόσους ταλαντούχους ανθρώπους.
ΝτεΒον Νίξον: Και θέλω να δώσω τα εύσημα και στους κομπάρσους γιατί έκαναν τρομερή δουλειά. Μας έβαζαν τελείως στο κλίμα. Όταν παίζαμε με αντίπαλες ομάδες έκαναν και αληθινό trash talking κιόλας! Κάποιος μπορεί να έλεγε «Σας μισούμε, ο Μάτζικ είναι άχρηστος» κι εγώ φυσικά έκανα «…τι;;;». [γελάνε όλοι] Ή, ξέρεις «ο Καρίμ έχει γεράσει, είναι χοντρός». Τι;; Οπότε ξέρεις, κι αυτό βοήθησε κάπως να παίζουμε με ορμή, σα να καιγόμαστε για τη νίκη.
ΙΙΙ. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ
Αληθεύει ότι το ΝΒΑ και η οικογένεια των Λέικερς δεν είναι ενθουσιασμένοι με την σειρά;
Μαξ Μπόρενστιν: Φτιάξαμε αυτή τη σειρά ως φανς, με τεράστιο μέγεθος σεβασμού και αγάπης για όλους αυτούς τους χαρακτήρες, για το ΝΒΑ, για τους Λέικερς, και ελπίζω πως αυτό φαίνεται και στην οθόνη. Μπορώ όμως απλώς να φανταστώ πόσο παράξενο πρέπει να είναι να έχεις μια ταινία ή μια σειρά πάνω στη ζωή σου ή πάνω σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής σου. Οπότε δεν μπορώ να υποθέσω πώς αισθάνεται ο καθένας, ξέρω πως και για μένα θα ήταν περίεργο. Αλλά από την πλευρά μας, αυτή τη σειρά τη φτιάξαμε ως φανς, με μεγάλη αγάπη και με μεγάλη εκτίμηση.
Έιντριεν, μίλησες καθόλου με τον Πατ Ράιλι;
Έιντριεν Μπρόντι: Ο Πατ Ράιλι έχει μια περίπλοκη, υπέροχη ζωή. Και πολλά από αυτά που νιώθουμε για τον Πατ είναι επειδή ξέρουμε πως κατέχει ένα ξεχωριστό μέρος στις καρδιές και στο μυαλό μας. Και είναι αληθινός ηγέτης, όχι μόνο σε αυτό το άθλημα, αλλά κουβαλάει τόσο κύρος πάνω του. Έχει γράψει και πολλά βιβλία και, όπως και το βιβλίο του Τζεφ Περλμαν, ήταν πολύ σημαντική πηγή για εμάς, για λεπτομέρεις και για τις σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες αυτής της ιστορίας. Όλα αυτά μας βοήθησαν. Ήταν πυρομαχικά για μένα. Οπότε ελπίζω να τον δικαιώσω.
Αλλά δεν του έχεις μιλήσει για τον ρόλο.
Έιντριεν Μπρόντι: Όχι, ο Πατ κι εγώ δεν έχουμε συζητήσει. Όχι. Αλλά ξέρει πως είμαι μεγάλος φαν.
Τζον, πώς ήταν οι σκηνές σου με τον Μάικλ Τσίκλις; Έχουμε δύο μάστερς να αντιμάχονται, στις σκηνές του Τζέρι Μπας εναντίον του Ρεντ Άουερμπαχ. Κι επίσης παίζεις και την πιο διασκεδαστική πλευρά του Τζέρι Μπας, συμπεριλαμβανομένων και των πάρτι στην έπαυλη του Playboy.
Τζον Σ. Ράιλι: Ο Μάικλ Τσίκλις είναι φοβερός ηθοποιός και είναι επιβλητική παρουσία, όχι μόνο λόγω του χαρακτήρα του, του Ρεντ Άουερμπαχ. Με τον Ρεντ υπήρχε ένα εγγενές δράμα εκεί, μια σύγκρουση, αλλά κι ο Μάικλ από μόνος του έχει τρομερή δύναμη. Έχει μια έντονη ενέργεια, σα να έρχεται πάντα για τη νίκη.
Επίσης, τα πράγματα που δείχνουμε στο σόου, κάποια από αυτά βασίζονται στο ιστορικό αρχείο, και κάποια έχουν γεμίσει τα κενά οι σεναριογράφοι μας, κι εγώ δεν ήξερα τη διαφορά. Ποτέ δεν ήθελα να ξέρω τη διαφορά. Δεν ήθελα να ξέρω τι πραγματικά συνέβη και τι δεν συνέβη, επειδή έπρεπε να παίζω σα να συνέβησαν όλα. Οπότε ναι, οι σκηνές ανάμεσα στον Τζέρι και τον Ρεντ ήταν πολύ έντονες. Ο Τζέρι, στην ιστορία μας, πίστευε πως ίσως αυτός ο τύπος να γινόταν μέντοράς του. Σκεφτόταν, Το κάνει για τόσο καιρό, έχει κερδίσει ήδη τόσο πολύ, ίσως κουράστηκε και θέλει να βοηθήσει κάποιον άλλον. Φυσικά αυτό δεν ίσχυε. Ο Ρεντ Άουερμπαχ ήταν άγριος μαχητής.
Όσο για την ηδονιστική πλευρά του χαρακτήρα μου, ε, ξέρεις. Τέλη ‘70s. Αυτή ήταν η σκηνή για έναν άντρα της ηλικίας του, ειδικά στο Λος Άντζελες.
Έιντριεν Μπρόντι: Αν ήσουν τυχερός.
Τζον Σ. Ράιλι: Ναι, δεν νομίζω… δεν ξέρω–
Έιντριεν Μπρόντι: Ή δισεκατομμυριούχος.
