Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι όντως ο Κωστής Χατζηδάκης θέλει να καταργήσει το 8ωρο. Και θεωρητικά η ιδέα της ευελιξίας στην εργασία, ώστε ένας εργαζόμενος εάν το επιθυμεί να εργαστεί δέκα ώρες για τέσσερις ημέρες να έχει ένα τριήμερο με την οικογένεια του ή δυνατότητα άλλης δουλειάς, δεν είναι κακή. Θεωρητικά όμως.
Ας γίνει όμως πρώτα το ΣΕΠΕ πραγματικά ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός. Ας διασφαλιστεί πρώτα ότι ουδείς εργοδότης θα τολμά να παραβιάσει εργατική νομοθεσία και ουδείς εργαζόμενος θα φοβάται να καταγγείλει καταπάτηση των εργασιακών του δικαιωμάτων. Ας εφαρμοστούν πρώτα συλλογικές συμβάσεις. Και μετά συζητάμε για “μεταρρυθμίσεις”.
Με ποια λογική όμως συνιστά μεταρρύθμιση η αύξηση ωρών εργασίας, την ώρα που έρευνες αποδεικνύουν ότι η παραγωγικότητα πλέον δε συνδέεται με τις υπερωρίες και την ώρα που χώρες όπως η Ισπανία δοκιμάζουν την 4ήμερη εργασία. (Σημειωτέον ότι το εργασιακό νομοσχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης δεν συνιστά εφαρμογή 4ήμερου, έστω και εάν κάποιοι επιχειρούν να το παρουσιάσουν έτσι).
Οι Γερμανοί πχ έχουν τη φήμη του εργατικού και παραγωγικού λαού και όντως είναι. Η Γερμανία όμως εκτός από παραγωγική χώρα έχει και τη πιο σύντομη εργασιακή εβδομάδα με 26,4 ώρες. Έλληνες δε του brain drain, γιατί όλοι οι 40άρηδες έχουμε τουλάχιστον δέκα φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό με την κρίση, διαπιστώνουν ότι σε χώρες όπως η Γερμανία, η Σουηδία, η Μεγάλη Βρετανία, πράγματα όπως το διάλειμμα και το ωράριο γίνονται σεβαστά. Για να μην πιάσουμε καν το θέμα των αποδοχών…
Ιδού λοιπόν πεδία δόξης λαμπρά για την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας. Στο τέλος της ημέρας άλλωστε, οι εργαζόμενοι είναι που ψηφίζουν.
Της Βίκυς Σαμαρά
