Σχετικά εύκολα θα αντιληφθεί όποιος έχει διαβάσει στοιχειωδώς τα προφητικά γραπτά του θείου Καρόλου, ιδιαίτερα σε όσα αφορούν στην λειτουργία του Κεφαλαίου και του χρήματος, πόσο πολύ πιο κοντά στις δικές του απόψεις είναι η σωστή απάντηση σε ότι αφορά το σύγχρονο νέο δίλημμα, αυτό που ακόμα δεν έχει απαντηθεί από την Αριστερά:
Θα πρέπει να συνεχίζουμε να παράγουμε νέο χρήμα (και μοιραία και όλα τα τοξικά παράγωγά του) από τραπεζικά δάνεια ή θα πρέπει να στηριχθεί η παραγωγή και κυκλοφορία νέου χρήματος σε άλλη μέθοδο.
Και αν ναι, με τι θα αντικρίζεται?
Με τον χρόνο εργασίας (ή ισοδύναμα με τον ελεύθερο χρόνο από την εργασία) θα απαντούσε αβίαστα.
Αν δεν σε ενδιαφέρει το γιατί, πήγαινε κατευθείαν στην μεθεπόμενη γραμμή.
Το πρώτο σίγουρο είναι ότι, αν ζούσε σήμερα, θα χλεύαζε σαν μυωπικές τις απόψεις κάτι δήθεν μαρξιστών. Όπως του Σταθάκη, που αγωνίζεται να καπελώσει με νέες συνταγές “Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας” των τραπεζών του ευρωσυστήματος κάθε μαρξιστική ή έστω αριστερή άποψη. Και “καπελώνει” έτσι και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, που δυστυχώς ακόμα τον εμπιστεύεται για να γράφει “θέσεις”, όταν δεν έχει δουλειά στο να μεταφράζει ευρωπαϊκές οδηγίες για τα χρηματιστήρια ενέργειας, ξερωγώ. Την ίδια ώρα που ο Τσίπρας προσπαθεί να θέσει όρους κοινωνικής σύγκλισης στις αρχές της ΕΕ, πριν αυτή διαλυθεί από τις συνταγές προσαρμογής στις αυθαίρετα ορισμένες”σταθερότητες” των νεοφιλελέδων, την Συνθήκη της Λισσαβόνας που μας ταλανίζει.
Όσο αντιφατική είναι η άποψη ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια άλλη Ευρώπη ως ένωση των κοινωνιών της επί του στόχου της κοινωνικής τους σύγκλισης με αυτό το ευρώ, άλλο τόσο αντιφατική θα είναι και η διατήρηση των απόψεων τύπου Σταθάκη ως κυρίαρχων σε ένα πρόγραμμα που έχει ανάγκη ο τόπος που λέγεται Ελλάδα. Θα έλεγε μάλλον ο Μαρξ σήμερα.
Μάλλον και θα πλάκωνε στις καρπαζιές και τον Γιάνη, που συνεχίζει να επιμένει σε ανεδαφικές και επικίνδυνες “λύσεις” εναλλακτικών τρόπων παραγωγής κουπονιών έναντι μελλοντικών φόρων για να πληρωθούν …φόροι. Η χαρά του κάθε πλυντηριάκια δηλαδή, χωρίς να αμφισβητείται και από αυτόν σοβαρά και το σημερινό σύστημα παραγωγής χρήματος διά των δανείων, όπως αυτό προέκυψε το 71 από το κόλπο του Νίξον που διαμόρφωσε έτσι και της συνθήκες κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού ver1.0 επί της προηγούμενης Παγκοσμιοποίησης.
Αυτής που πρόπερσι τελείωσε στα σκαλιά του αμερικανικού Καπιτωλίου και τώρα με κάτι κυρώσεις, που θα πλανώνται σαν φάντασμα πάνω από την Ευρώπη, που πυροβόλησε το πόδι της τις τελευταίες δεκαετίες κάτω από την νεοφιλελέ διεύθυνσή της. Φαίνεται ότι έχασε τελεσίδικα την ευκαιρία να ολοκληρώσει το όραμα των ιδρυτών της ΕΕ “από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια” επιλέγοντας το Ευρωατλαντικό δόγμα του Ψυχρού Πολέμου, που την καθιστά τώρα ως ένα ασήμαντο γεωπολιτικό νάνο, ενεργειακά εξαρτημένο και με ένα νόμισμα καταδικασμένο να παίζει τον ρόλο του βαστάζου του δολαρίου.
Αλλά τις ίδιες κλοτσιές θα έριχνε, νομίζω, και σε και κάποιους “διανοητές” της Αριστεράς που με μεταφυσικού τύπου “πολιτικές” αναλύσεις επί της παρουσίας των λεγόμενων κρυπτονομισμάτων, βγάζουν αυθαίρετα “συμπεράσματα” χωρίς να έχουν αντιληφθεί την μεταβατική τους λειτουργία προς σε ένα άλλο νομισματικό σύστημα επί του ψηφιακού υποβάθρου της οικονομίας που λέγεται ίντερνετ, που έρχεται χωρίς να πάρει την άδεια τους.
Ίσως για να δικαιολογηθεί έτσι και η “τάση” του Σταθάκη ως οικονομική σκέψη αλλά και το πολιτικό αφήγημα που προκύπτει από αυτήν, αν κάποιος την ακολουθήσει μέχρι και στις επιπτώσεις τους σε θέσεις είτε για την ανάπτυξη (σχεδόν ίδιες με του Πισαρίδη στις γενικές επιλογές επί Πράσινων αλόγων) μέχρι τα εθνικά θέματα (εδώ καθαρίζει το Σημιτιστάν). Συσκότιση άνευ προηγουμένου!
Επικεντρώνει αυτή η ακαδημαϊκή (αλλά εκτός πραγματικότητας) σχολή οικονομολόγων στο bitcoin, μιας και φαίνεται ότι αγνοεί παντελώς οτιδήποτε άλλο. Κάποια στοιχεία κριτικής τους, που αντανακλούν και στις σχολές σκέψεις των οικονομολόγων εντός της “ημετέρας αριστεράς”, είναι σωστές. Κάποιες όμως άλλες, μαζί και τα συμπεράσματα, είναι αλλού γι’ άλλου. Να γιατί:
Πράγματι τα κρυπτονομίσματα τύπου bitcoin, ξεκίνησαν το 09 σαν ένα πείραμα δημιουργίας εναλλακτικών μέσων συναλλαγών ικανών να επιβιώνουν σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Ακόμα και όταν οι Τράπεζες καταρρεύσουν, αφού δεν παράγονται πρωτογενώς από δάνεια, όπως τα κλασικά νομίσματα, αλλά με κάποιο “αποδεικτικό εργασίας” (επίλυση ενός προβλήματος από υπολογιστές που όσο πλησιάζεται ο ανώτατος αριθμός κρυπτονομισμάτων που έχουν οριστεί ότι θα εκδοθούν, δυσκολεύει). Ως εκ τούτου δεν τα θεωρούν σήμερα (σωστά) ως νομίσματα αλλά ως ανταλλάξιμα ψηφιακά πάγια.
Αγνοείται φυσικά ότι κυκλοφορούν ήδη ή σχεδιάζονται να κυκλοφόρησαν και άλλα που δεν “εξορύσσονται” (mining) έτσι, από υπολογιστές, αλλά παράγονται όλα “μια και έξω” και διατίθενται στην αγορά για συναλλαγές από την ζήτηση σχετικού με κάποιον πραγματικού δείκτη της οικονομίας. Ανάμεσα τους και μια σειρά συσχετισμένα με τον ελεύθερο χρόνο των χρηστών του ίντερνετ, για να πληρωθεί με αυτό η διαφήμιση των εταιριών που διαφημίζονται σε ηλεκτρονικούς τόπους συνάθροισης ή και για να γίνουν οι ηλεκτρονικές αγορές των χρηστών από αυτές τις εταιρίες που διαφημίζονται. Παρακάμπτοντας έτσι τα δολάρια, τα ευρώ, τις τραπεζικές κάρτες και τις προμήθειες της Visa κλπ.
Παρόμοια λογική παραγωγής/διάθεσης έχει και το κρατικό, αλλά εξωτραπεζικό, κρυπτονόμισμα aber των ΗΑΕ που “απελευθερώνεται” από ένα κεντρικό ηλεκτρονικό πορτοφόλι συσχετισμένο με τις kwh των υδρογονανθράκων που εξάγονται. Κυκλοφορεί από το 18 μέσω της χρηματοδότησης, με αυτό το ψηφιακό κρυπτονόμισμα aber, των δημοσίων επενδύσεων του Εμιράτου. Και ήδη χρησιμοποιείται για το διατραπεζικό clearing εμπορικών συναλλαγών με την Σ. Αραβία, εκτοπίζοντας το ασταθές πετροδολάριο των ΗΠΑ.
Υπάρχουν και άλλα παρόμοια, κάποια που εκδίδουν παραγωγοί και έμποροι της πραγματικής οικονομίας, συνήθως αποκλεισμένοι από τις Τράπεζες, για να συναλλάσσονται μεταξύ τους (όπως πχ το γερμανικό berliner).
Αλλά και τα κρυπτονομίσματα που εκδίδουν οι Κεντρικές τράπεζες, τα λεγόμενα CBDC (και αυτά παραγόμενα όμως πρωτογενώς από κάποιο δάνειο) όπως το ψηφιακό γουάν της Κίνας, το ψηφιακό νόμισμα της Αϊτή, των νήσων Μάρσαλ, της Νιγηρίας, που ήδη κυκλοφορούν, το ψηφιακό ευρώ που ετοιμάζεται, το ψηφιακό δολάριο Καναδά, της Αυστραλίας, της Ν. Ζηλανδίας, η ψηφιακή Σουηδική κορώνα, η ψηφιακή Ινδική ρούπια, το ψηφιακό ρούβλι κα.
Όλα αυτά λειτουργούν με τις προδιαγραφές που τέθηκαν από τον λαγό των τεχνολογιών που υποστηρίζει όλα τα πιο πάνω είδη, του bitcoin, (λέγονται τεχνολογίες blockchain). Κάθε κρυπτονόμισμα ή ψηφιακό πάγιο ως μέσο συναλλαγών, άσχετο πως και ποιος το εκδίδει, ακολουθεί υποχρεωτικά αυτούς τους κανόνες:
Δεν μπορούν να παραχθούν άπειρα νομίσματα αλλά ένας ανώτατος αριθμός από την αρχή αυστηρά καθορισμένος. Αν η διάθεση τους στην αγορά σχετίζεται με κάποιον λογικό δείκτη της πραγματικής οικονομίας, κάνουν την έννοια “πληθωρισμός” ικανή μόνο για μουσεία και τον μηχανισμό του πληθωρισμού για την διόρθωση των ατελειών των κεντρικών τραπεζών στην διάθεση χρήματος, αχρείαστο. Σε αυτό το σημείο αυτοκτονούν ομαδικά και σκίζουν πτυχία όλοι οι νεοφιλελέ της σχολής του Σικάγο κλπ, που έκαναν καριέρα για να νικήσουν τον πληθωρισμό.
Όλες οι συναλλαγές γίνονται ανάμεσα σε ηλεκτρονικά πορτοφόλια, που δεν απαιτείται να είναι συνδεδεμένα με Τράπεζες έμμεσα ή άμεσα.
Όλες οι συναλλαγές ανάμεσα στα εξωτραπεζικά αυτά πορτοφόλια είναι σχεδόν μηδενικού κόστους (πληρώνονται αυτόματα μέσω των αλγορίθμων blockchain η τεχνολογική πλατφόρμα που τις εξυπηρετεί με κάτι τάξης του 0.00001% της αξίας συναλλαγής) έναντι του 2,5% των Τραπεζών και το 4-6%των πιστωτικών καρτών.
Όλες οι συναλλαγές είναι ονομαστικές και καταγράφονται στην ιστορία κάθε νομίσματος από το ίδιο το νόμισμα. Εδώ αυτοκτονούν και οι τραπεζίτες και όσοι συνεχίζουν να συναλλάσσονται με μαύρα (λαθρεμπόριο, φοροφυγάδες) ή γκρι (Τράπεζες και funds με παράγωγα και γκρι νομίσματα) αλλά και οι συνωμοσιολόγοι που βλέπουν big brother παντού. Δεν απαιτείται η παρουσία τους!
Είναι αδύνατη η παραχάραξη αυτών των νομισμάτων. Κάθε ένα που κυκλοφορεί, πιστοποιεί αυτόματα την εγκυρότητα όλων των άλλων. Άντε χάκεψε το 51% των πορτοφολιών για να το κάνεις.
Η αξία τους είτε είναι σταθερά συνδεδεμένη με ένα κλασικό νόμισμα, όπως γίνεται με το ψηφιακό γουάν, είτε καθορίζεται από την προσφορά νομισμάτων (κρίσιμο λοιπόν το πώς παράγονται) και την ζήτηση τους.
Οι περισσότεροι ακόμα εστιάζουν την κριτική του μόνο σε αυτό το τελευταίο σημείο για να πει μια ακόμα βαθυστόχαστη αριστερίστικη παπαρίτσα με πολλά λόγια.
Πράγματι τα τύπου bitcoin που έχουν παραχθεί με mining από το 09, ελάχιστα χρησιμοποιούνται σήμερα για συναλλαγές. Οι διάφοροι γιάπηδες και οι σύμβουλοι των μεγάλων επενδυτών μυρίστηκαν την ανθεκτικότητα τους σε πιθανές μεγάλες τραπεζικές κρίσεις και τα “παίζουν” στα ανταλλακτήρια νομισμάτων (από τον Γενάρη του 21 και μέσα στην Wall streat), ακριβώς όπως παίζουν και με τον χρυσό ή με το σιτάρι.
Η τιμή του bitcoin είναι σήμερα , από το σπεκουλαδόρικο παιχνίδι που δημιουργεί η αβεβαιότητα της επιβίωσης των κλασικών νομισμάτων, γύρω στα 35.000$ έκαστο. Και θα συνεχίζει να αυξάνεται, παρά τις διακυμάνσεις του.
Το 10 αγόρασα με 10 bitcoin στον Καναδά, που τα είχα αγοράσει 1$ το ένα, μια πίτσα αξίας 20$. Η πιο ακριβή πίτσα που έχει φαγωθεί ποτέ νομίζω, 350.000$, πάω για ρεκόρ Γκίνες!
Σκεφτόμουν τότε και εγώ όπως οι εν λόγω οικονομολόγοι. με σχεδόν πλήρη άγνοια όλων των πιο πάνω αλλά και του τρόπου που παράγεται (και αναπαράγεται μετά ανεξέλεγκτα) το νέο χρήμα από τις Εμπορικές Τράπεζες. Αγνοούσα τότε και εγώ το μέγεθος της φούσκας που έχουν δημιουργήσει έτσι με τοξικά: κυκλοφορεί εκεί έξω ανάμεσα στις Τράπεζες και τα funds που μας αγοράζουν τώρα, τοξικό χρήμα αξίας 1.500τρισ $, όσο 21 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ!!!!
Συνδεδεμένη με αυτή την φούσκα και αυτή που δημιουργείται με τα bitcoin. Mε την διαφορά ότι αν σκάσει η πρώτη, η δεύτερη δεν καταρρέει αλλά εκτοξεύεται στην ατμόσφαιρα, αφού η ανθρωπότητα δεν θα έχει κανένα άλλο πρακτικό μέσο συναλλαγών, αν αρκεστεί στο bitcoin! Και μάλιστα συγκεντρωμένο απο από λίγους, τους σημερινούς πλούσιους που, για τον ίδιο λόγο, “σκούπισαν” και όλο τον χρυσό της αγοράς και τώρα θα σκουπίζουν και τα σπίτια των νεόπτωχων μικρομεσαίων μαζί με χωράφια ή ότι άλλο θεωρείται πάγιο ή εμπόρευμα.
Έτσι, με αυτές τις αριστερίστικες αναλύσεις συσκοτίζεται και ο ρόλος των Τραπεζών στην νέα Παγκόσμια κρίση προσφοράς και ζήτησης που δημιούργησαν τα παίγνια του τζόγου επί των τοξικών παραγώγων των Τραπεζών. Οι Τράπεζες πήραν συγχωροχάρτι! Και ο Σταθάκης νομιμοποιείται μετά να λέει “στόχος της Αριστεράς η Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα στην ΕκΤ”. Νταξ, θα της ζητήσουμε να μην το παρακάνει με τα τοξικά παράγωγά, θα μας ακούσει και όλα καλά.
Επιπρόσθετα, δείχνουν να αγνοούν και τι έρχεται με την επόμενη γενιά του Ίντερνετ, το web3.0, όπου όλες οι συναλλαγές σε αυτό βασίζονται στην αποζημίωση (!) των χρηστών για τον χρόνο που διαθέτουν (σχετικά και στο σχόλιο #1) με την χρήση ψηφιακών εξωτραπεζικών εναλλακτικών μέσων συναλλαγών.
Μπλοκάρουν όμως, μέσω αυτού του άχρονου αριστερισμού των ούτε-ούτε-δεν-δεν, και την αντίληψη της Αριστεράς στο να συνθέσει νέες λύσεις, έξω από τα manuals του Τσακαλώτου.
Πχ για το πως θα μπορούσαμε τώρα, νόμιμα και ρεαλιστικά, να χρηματοδοτήσουμε την μεταρρύθμιση της μείωσης του χρόνου εργασίας στο μισό, χωρίς μείωση αποδοχών με ένα κρατικό εξωτραπεζικό ψηφιακό πάγιο αντικρυσμένο με τον πιο πραγματικό δείκτη της οικονομίας: Τον χρόνο εργασίας! Ιδέα βγαλμένη απ ευθείας μέσα από το Κεφάλαιο του Μαρξ.
Ή την ανάπτυξη μας, ενδογενώς, με ψηφιακά πάγια αντικρισμένα με την αξία των κοιτασμάτων φυσικού αερίου (ανεξάρτητα το πότε αυτά θα εξαχθούν), όπως το προτείνει ήδη το ΠΡΑΤΤΩ.
Νομίζω ότι ο Μαρξ θα συμφωνούσε σήμερα ότι κάθε νέο νόμισμα θα πρέπει να παράγεται μόνο σε σχέση με ότι είναι πραγματικό και σχετιζόμενα με την πραγματική οικονομία, απαγορεύοντας στον κάθε Κουτσούμπα να ομιλεί εκ μέρους του, αφού για όλα τα πιο πάνω που προκύπτουν από το ανωτέρω ερώτημα, δεν λέει τίποτα! Ποιεί την νήσσα.
Για το τι γίνεται στην δεξιά σοσιαλδημοκρατία τύπου ΚΙΝΑΛ και στους καθυστερημένους νεοφιλελέ στην ΝΔ και στα περίχωρα της, λίγα θα έλεγε.
Τι μπορείς άλλωστε να πεις για τις μάχες οπισθοφυλάκων που δίνει μέσω αυτών των πολιτικών υπαλλήλων τους το σύστημα των Τραπεζών και των ελίτ, που κερδίζουν σήμερα μόνο από παίγνια στον καζίνο-καπιταλισμό σε φούσκες;
Αυτά ως φόρος τιμής σε μια από τις μεγαλύτερες αναθεωρητικές διάνοιες του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε να λειτουργεί και μεταβάλλεται ο κόσμος γύρω μας και η οικονομία μας μέσα σε αυτόν.
Γιάννης Χατζηχρήστος
σύμβουλος ανάπτυξης
