Ήταν Σάββατο 17 Ιουνίου 1972.
Πέντε άνδρες προσπάθησαν να διαρρήξουν την έδρα της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών (DNC) στο συγκρότημα Watergate. Δυστυχώς για αυτούς εντοπίζονται και συλλαμβάνονται.
Το FBI αναλαμβάνει τις έρευνες και διαπιστώνει ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ των μετρητών που βρέθηκαν στην κατοχή των διαρρηκτών και παρανόμων χρηματοδοτήσεων, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την Επιτροπή για την επανεκλογή του Προέδρου Νίξον στις εκλογές του 1972. Οι απόπειρες συγκάλυψης του σκανδάλου αποτυγχάνουν.
Τον βασικό ρόλο στην αποκάλυψη της υπόθεσης είχε η εφημερίδα «Washington Post» και συγκεκριμένα οι δημοσιογράφοι Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ, οι οποίοι με σειρά ρεπορτάζ αποκάλυπταν όλο και περισσότερες πτυχές του σκανδάλου. Μεταξύ των αποκαλύψεων περιλαμβάνεται και η ενεργή συμμετοχή του τότε προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον και της κυβέρνησης του. Όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και ερευνήθηκε από το Κογκρέσο, ο Νίξον αντιστάθηκε στους ελέγχους, γεγονός που οδήγησε σε συνταγματική κρίση. Ο Ρίτσαρντ Νίξον παραιτείται στις 9 Αυγούστου 1974.
Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα μοιάζει με το Watergate; Και ναι και όχι!
Ναι, διότι το βασικό του στοιχείο είναι οι παράνομες παρακολουθήσεις. Ναι, γιατί και εδώ η «άκρη του νήματος», οδηγεί στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας…
Όχι, διότι εκεί τον βασικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξαν δημοσιογράφοι από μια μεγάλη εφημερίδα (με την κάλυψη της ιδιοκτησίας), ενώ εδώ η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ προσπάθησε και προσπαθεί να μειώσει τον αντίκτυπο και την σημασία.
Όχι, διότι εκεί το FBI έκανε τη δουλειά του παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν, ενώ εδώ ο επικεφαλής της ΕΥΠ στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας είπε ψέματα.
«Ηττημένοι» από αυτή την υπόθεση είναι η δημοκρατία, η κυβέρνηση και η ενημέρωση. Όσοι έχουμε εργαστεί σε θέσεις ευθύνης σε διάφορα ΜΜΕ, ξέρουμε το απλό που κάνει ο κάθε διευθυντής ενημέρωσης (ακόμα και ο αρχισυντάκτης) όταν «σκάει μεγάλο θέμα»: Καλεί τον καλύτερο ρεπόρτερ (ή ομάδα από ρεπόρτερ αν χρειάζεται) και του αναθέτει να ψάξει την υπόθεση με προσοχή και να τον ενημερώνει καθημερινά. Η υπόθεση με την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη (κατά την άποψη μου και η ανάλογη υπόθεση με τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη) αποτελούν τον ορισμό του «μεγάλου θέματος». Τι έκαναν τα περισσότερα ΜΜΕ (με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις); Απλά παρακολουθούσαν τις εξελίξεις και κατέγραφαν υποβαθμισμένα, αυτά που αποκάλυπταν οι άλλοι…
Πρόκειται για μια καθαρή ήττα της ενημέρωσης που παρέχει η πλειοψηφία των ΜΜΕ και κατ’ επέκταση καθαρή ήττα της δημοκρατίας. Στις ΗΠΑ οι θεσμοί είναι πάνω από τα πρόσωπα. Όπως οι ίδιοι λένε «ο καπιταλισμός είναι σημαντικότερος από τους καπιταλιστές»… Στην δική μας χώρα ύψιστο καθήκον πολλών ΜΜΕ ήταν και είναι η υπεράσπιση του «ενός»… Επομένως στον βωμό της προστασίας του «άνακτος», σφαγιάζεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της ενημέρωσης. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι «μπιστικοί» του κάθε συστήματος, είναι ότι το σύστημα για να λειτουργήσει χρειάζεται να στέκεται όρθιο, χρειάζεται στηρίγματα. Ένα από αυτά είναι η έγκυρη ενημέρωση και η εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτή.
Σήμερα τα παιδικά επιχειρήματα του συστήματος που προσπαθεί να προστατεύσει τον πρωθυπουργό, αποτελούν αντικείμενο πλάκας στα καφενεία. Στα Κύθηρα που βρίσκομαι εγώ (πατρίδα του αποπεμφθέντος πρώην διοικητή της ΕΥΠ κ. Κοντολέων) κανένας δεν αποδέχεται ότι είναι σοβαρά τα επιχειρήματα στυλ «μας το ζήτησαν ξένες μυστικές υπηρεσίες»…
Δεν γνωρίζω τι είναι χειρότερο: Να σε παίρνουν στην πλάκα ή να διαφωνούν μαζί σου;
Το σίγουρο είναι ότι οι «επισυνδέσεις» (τι ωραίος όρος για να μην πουν την λέξη «παρακολουθήσεις»), έχουν οδηγήσει σε αποσύνδεση ακόμα και των παραδοσιακών συντηρητικών ψηφοφόρων από την υπεράσπιση της κυβέρνησης στην συγκεκριμένη υπόθεση. Έχουν οδηγήσει στο νέο φαινόμενο οι υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ να ασχολούνται αποκλειστικά με την κυβέρνηση και να μην «ισορροπούν πολιτικά» βάζοντας ανάλογες ευθύνες και στον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, έχουν απαξιώσει περαιτέρω τα «προστατευτικά» ΜΜΕ, τα έχουν «αποσυνδέσει» από την εγκυρότητα… Οι λίγοι δημοσιογράφοι (και τα ΜΜΕ στα οποία εργάζονται) που «έπαιξαν» το κεφάλι τους αποκαλύπτοντας το σκάνδαλο, είναι δικαιωμένοι και αποτελούν την ελπίδα της ενημέρωσης για την επόμενη ημέρα.
Δεν γνωρίζω (πως να το κάνω άλλωστε χωρίς «επισυνδέσεις»…) αν η υπόθεση θα αποκαλυφθεί πλήρως μετά από δύο χρόνια (τόσο κράτησε η διαδικασία αποκάλυψης στις ΗΠΑ για το watergate) η σε συντομότερο χρονικό διάστημα. Αυτό που σίγουρα πιστεύω είναι ότι η πολιτική καριέρα του κ.Μητσοτάκη φαίνεται να τερματίζεται άδοξα…
