Μπερδεύτηκα: Τελικά ποιος είναι ο νικητής των αυτοδιοικητικών εκλογών;
Φίλος, παλιός ΚΚΕς, έκανε τη δική του «αξιολόγηση»: Πρώτο κόμμα η ΝΔ εσωτερικού (η κυβερνητική, κέρδισε 7,5 περιφέρειες), δεύτερο η ΝΔ του εξωτερικού (οι «αντάρτες, κέρδισαν 4 περιφέρειες και Δήμους), τρίτοι η ΕΔΑ με πολλούς. την Ένωση Κέντρου (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δηλαδή), ενώ το ΚΚΕ προτιμά την πολιτική αυτοεξορία για να μην «μολυνθεί» συνεργάζεται με οποιονδήποτε…
Λέτε; Επιστρέψαμε πολιτικά πολλές δεκαετίες πίσω; Τίποτα δεν άλλαξε;
Είναι μια ανάγνωση. Ας δούμε όμως τα στοιχεία:
-Η αποχή έφθασε στο 70% στις 15 Οκτωβρίου. Το μήνυμα που εστάλη είναι ηχηρό και κυρίαρχο: Αδιαφορία ή και απέχθεια της πλειοψηφίας των πολιτών για το πολιτικό σύστημα, για τους θεσμούς, για τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Νικητής λόγω αποχής η στροφή στον ατομισμό, η εγκατάλειψη συλλογικοτήτων, το προσωπικό βόλεμα, αλλά και η απαξίωση κομμάτων, θεσμών, προσώπων.
-Στις 15 Οκτωβρίου οι κομματικοί δεσμοί αποδείχθηκαν πιο χαλαροί ποτέ από. Κανένα κόμμα δεν κατάφερε να επιβάλει τη «γραμμή» του στους ψηφοφόρους! Ακόμα και η «γραμμή» του ΚΚΕ (ενός κόμματος με ισχυρότατους μηχανισμούς) για «λευκό ή άκυρο» όπου δεν υπήρχε δικός του υποψήφιος στον β’γύρο των εκλογών, αγνοήθηκε από πολλούς ψηφοφόρους των οποίων ψήφισαν κυρίως με κριτήριο «να τιμωρήσουν» την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
-Όσοι σήμερα πιστεύουν ότι το επόμενο πολιτικό διακύβευμα αφορά στο ποιος θα είναι δεύτερος στις ευρωεκλογές ή στο αν θα συνεργαστεί ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, λυπάμαι αλλά δεν αντιλαμβάνονται τα μηνύματα των καιρών. Το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο είναι και πρέπει να είναι το πώς θα ξανακερδηθεί η εμπιστοσύνη των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, πώς θα σηκωθούν από τους καναπέ τους, πώς θα ασχοληθούν με «τα κοινά». Άλλωστε προϋπόθεση της Δημοκρατίας είναι ο Δήμος (η κοινωνία) να ασχολείται με τα θέματα που τους ενδιαφέρουν. Διαφορετικά μιλάμε για ένα είδος ολιγαρχίας.
-Ταυτόχρονα υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος: Η απέχθεια προς την πολιτική και τους πολιτικούς μπορεί εύκολα να στρέψει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας (ιδιαίτερα τη νεολαία και όσους «δεν περνούν καλά») προς την ακροδεξιά. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν εμφανίστηκαν (παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις) σχήματα της Ακροδεξιάς. Γενικά απέτυχαν. Όμως πλέον υπάρχουν μεγάλα κοινωνικά τμήματα τα οποία είναι σε αναζητήσεις. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει προς τα που θα κινηθούν…
-Η κυβέρνηση του κ.Μητσοτάκη παραμένει πολιτικά κυρίαρχη, όμως πλέον είναι εμφανής ότι δεν εμπνέει. Απλά (μέχρι νεωτέρας) είναι «ο μονόφθαλμος στους τυφλούς»… Η αποδοκιμασία Μπακογιάννη στον Δήμο Αθήνας δεν οφείλεται μόνο (ούτε κυρίως) στον «μεγάλο περίπατο». Έχει έντονα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής αποδοκιμασίας της κυβέρνησης αλλά και της κυρίαρχης οικογένειας! Επίσης δεν οφείλεται στην προσωπικότητα του νέου Δημάρχου κ.Δούκα (ο οποίος στον α’ γύρο περιορίστηκε σε ένα 14,2%)… Πλέον, δίπλα σε αυτό που είχε χαρακτηριστεί αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο (και υπάρχει ακόμα, αν και πολύ πιο αδύναμο), επανέρχεται η αντιδεξιά αντίληψη δημιουργώντας ένα αντιδεξιό μέτωπο (όχι τόσο ισχυρό όσο στο παρελθόν).
-Ο κ.Ανδρουλάκης εκτίμησε ότι η ταυτόχρονη ύπαρξη ενός αντιΣΥΡΙΖΑ και ενός αντιδεξιού μετώπου είναι αρκετά για να αυξήσει τα ποσοστά του. Κοινώς, «όποιοι φεύγουν από τους δυο έως χθες μεγάλους αντιπάλους, δεν έχουν άλλη λύση από το να έρθουν στο ΠΑΣΟΚ». Δυστυχώς για αυτόν, αυτές οι παλιές μηχανικές αναγωγές, δεν επιβεβαιώνονται πλέον πολιτικά. Μου θυμίζουν τις παλιές αναλύσεις για «το βέβαιο τέλος του καπιταλισμού»…
-Και ο ΣΥΡΙΖΑ του κ.Κασελάκη; Εδώ έχουμε πλεύση σε αχαρτογράφητα νερά ενώ το πλήρωμα κάνει πάρτι… Στην πολιτική όταν κάτι δεν είναι σαφές, γεννά φυγόκεντρες δυνάμεις. Το να φύγουν οι αντιδημοφιλείς «Ομπρελίστας», είναι το λιγότερο. Το να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα-χυλός είναι το μεγάλο πρόβλημα και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι ο κ.Κασσελάκης έχει επικοινωνιακό χάρισμα, έχει τμήμα φανατικών υποστηρικτών και έχει τη διάθεση να τα «αλλάξει όλα». Θα τα καταφέρει; Ίδωμεν…
-Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Μια τεράστια πλειοψηφία η οποία βλέπει τη ζωή της είτε να χειροτερεύει, είτε να μένει σταθερή. Η νεολαία δεν βλέπει προοπτική. Η ακρίβεια καλπάζει. Η αίσθηση ότι η δικαιοσύνη δεν απονέμεται είναι σε όλους, είναι διάχυτη. Με λίγα λόγια σωρεύεται κοινωνική πυρίτιδα.
Οι πολίτες στις βουλευτικές εκλογές ψήφισαν ηρεμία, δεν ήθελαν κανένα ρίσκο, δεν έβλεπαν εναλλακτική, ήξεραν τι είναι η ΝΔ αλλά πολλοί «έκλεισαν τη μύτη» και προχώρησαν. Έλεγαν ότι «όλοι ίδιοι είναι», κάτι που σαφώς δεν σημαίνει θετική ψήφο… Όμως η ψήφος δεν χωρίζεται σε θετική-αρνητική-κριτική- διαμαρτυρίας κ.λπ. Είναι απλή ψήφος που δίνει εντολή διακυβέρνησης. Σε 4 χρόνια τα ξαναλέμε…
Με λίγα λόγια: Η ΝΔ παραμένει πολιτικά κυρίαρχη (αλλά έχει στραπατσαριστεί η εικόνα της), ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν λόγους να ελπίζουν αλλά έχουν πολλά να κάνουν.
Όσο για τους πολίτες, είναι με «σφιγμένα δόντια». Προσέξτε όλοι…
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
