Όταν ακούμε το ντουέτο «science fiction» και αυτό αφορά συζήτηση για σινεμά, τότε το μυαλό μας πάει αυτομάτως σε συγκεκριμένες εικόνες, με το διάστημα, με μια εξέγερση μηχανών, να έρχονται πρώτα απ΄όλα και να κυριαρχούν.
Αλλά πρόκειται για μια ταινία που τη χρονιά που κυκλοφόρησε, λίγοι της έδωσαν τα εύσημα που της αναλογούν και παρόλο που δεν διαπραγματεύεται κάτι διαστημικό ή ρομποτικό, καταπιάνεται με το μεγαλύτερο sci-fi για την ανθρωπότητα που είναι η κατάργηση των χρονικών κανόνων.
Πριν ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση, να εξηγήσω επίσης ότι και οι ταινίες της Marvel ή τα Star Wars στην κατηγορία του sci-fi εντάσσονται, αλλά κι αυτές είναι μια κατηγορία μόνες τους, συν ότι έπρεπε να τις τοποθετήσουμε αλλού για να μη γίνει η παρούσα λίστα κάτι τόσο μακρόσυρτο.
Ex Machina
Υπό μία έννοια, ο πυρήνας της ταινίας είναι το δραματικό στοιχείο και όχι το sci-fi. Γίνεται όμως με τρόπο που άπτεται της επιστημονικής φαντασίας, αφού έχουμε έναν άντρα που διαντιδρά με ένα ρομπότ που έχει πολύ ανθρωποφανή όψη. Με το Ex Machina μάθαμε την Αλίσια Βικάντερ και εκτιμήσαμε τον σκηνοθέτη Άλεξ Γκάρλαντ και δικαιωματικά βρίσκεται στη λίστα, έστω και στην τελευταία θέση.
Predestination
Είναι η μία από τις υποτιμημένες που λέγαμε. Ο Ίθαν Χοκ υποδύεται έναν πράκτορα που ταξιδεύει πίσω στο 1975 για να αποτρέψει την έκρηξη μιας βόμβας, αλλά τελικά αποτυγχάνει και στην πορεία συνειδητοποιεί κάτι που δε θα ήταν παράλογο να σκεφτούμε ότι αποτέλεσε επίδραση για να κάνει ο Νόλαν το Tenet. Επειδή αν γράψουμε παραπάνω γι΄αυτή την ταινία, τα spoiler δεν αποφεύγονται και είναι κρίμα, δείτε τη και χάστε τα μυαλά σας με τη χρονική περικύκλωση.
Edge of Tomorrow
Το Edge of Tomorrow του 2013 και ξάφνιασε, αλλά και επιβεβαίωσε ότι ο Τομ Κρουζ είναι από τους κορυφαίους δημιουργούς στο sci-fi, παρουσιάζοντας μας εδώ το βίωμα της ίδιας ημέρας από έναν στρατιωτικό που προσπαθεί κάθε φορά να πάει ένα βήμα παραπέρα στην πίστα.
Snowpiercer
Με αυτή την ταινία ο Μπονγκ Τζουν-Χο συστήθηκε ευρέως στο κοινό της δύσης και έδωσε την ευκαιρία στον Κρις Έβανς να δείξει ότι είναι ηθοποιός που αξίζει να συμμετέχει σε τόσο σημαντικές ταινίες και δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τον Captain America. Το έκανε μάλιστα σε μια περίοδο που ο Έβανς είχε δειλά δειλά αρχίσει να εξελίσσεται υποκριτικά μέσα από τον ρόλο του Captain America.
Το Snowpiercer διαθέτει πανέξυπνο σενάριο, με κλιμάκωση εκεί που πρέπει, με ανατροπή και με πολλούς συμβολισμούς. Γι΄αυτό και δεν αντιστάθηκαν στο να την κάνουν και σειρά, που μπορεί να δέχτηκε αρνητικά σχόλια, αλλά είναι αρκετά καλή.
Ad Astra
Ο Μπραντ Πιτ επισκιάστηκε πρόπερσι από τον ρόλο του στο Once Upon A Time In Hollywood και η αντίστοιχη ερμηνεία του στο Ad Astra κάπου κάπως καλύφθηκε. Αλλά και αυτός είναι άρτιος και η ταινία του Τζέιμς Γκρέι έχει ορισμένες σκηνές που σου προκαλούν δέος αντίστοιχο με αυτό που προκαλεί το Gravity. Ειδικά η σκηνή που αιωρείται πάνω από την επιφάνεια του Ποσειδώνα, είναι εντυπωσιακή και όσο το δυνατόν πιο ακριβής στους νόμους της αστροφυσικής.
Martian
Είναι η ταινία που όλοι αναρωτιούνται στις Χρυσές Σφαίρες γιατί μπήκε στην κατηγορία της κωμωδίας. Αν και έχει αρκετά σημεία με ανάλαφρη διάθεση, το Martian δεν είναι κωμικό sci-fi. Είναι μια πολύ έντονη ιστορία που ξεδιπλώνεται με όλα τα τεχνικά όπλα που μπορεί να έχει, δηλαδή ένα εξαίρετο μοντάζ, μια εναρμονισμένη μουσική από τον Χάρι Γκρέγκσον-Γουίλιαμς και φυσικά μια κινηματογράφηση από τον Ρίντλεϊ Σκοτ που αναδεικνύει τα πάντα.
Gravity
Υπάρχει άραγε κάτι που να μην έχει γραφτεί και ειπωθεί για το σπουδαίο sci-fi του Κουαρόν; Μάλλον όχι. Γι΄αυτό θα αρκεστούμε στην παρουσία του ψηλά στη λίστα και δε θα ρίξουμε άλλο βότσαλο στη λίμνη.
Arrival
Ο Ντενί Βιλνέβ είναι από τους μεγάλους master του science fiction σε τέτοιο βαθμό ώστε το Arrival να μην είναι η κορυφαία του ταινία σε αυτό το είδος και ενδέχεται σε μερικούς μήνες, ελέω Dune, να λέμε ότι είναι η τρίτη στην κατάταξη. Είναι πάντως η μόνη που τοποθετεί τους ανθρώπους στη Γη και φέρνει σε αυτούς τους εξωγήινους και όχι το ανάποδο.
Mad Max Fury Road
Γράφτηκε στον πρόλογο ότι δεν θα υπάρχουν ταινίες sequel στη λίστα, αλλά στην περίπτωση του Mad Max και του Blade Runner 2049 που είναι στην κορυφή, έπρεπε να γίνει εξαίρεση. Πέραν αυτού, είναι ταινίες που χρονικά έγιναν σχεδόν 30 χρόνια μετά τους «προγόνους» τους, οπότε ξεφεύγουν από την έννοια sequel.
Το Mad Max ήταν η ταινία με τις περισσότερες υποψηφιότητες στα Όσκαρ (10) το 2016, πήρε τα 6 απ΄αυτά, κέρδισε επίσης 9 βραβεία στα Critic’s Choice, σκανδαλωδώς μία Χρυσή Σφαίρα και πολλά ακόμα.
Interstellar
7 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Interstellar, αδυνατώ να καταλάβω και τις μόλις 5 υποψηφιότητες στα Όσκαρ με 1 νίκη, αλλά και γενικότερα τις κάμποσες επικριτικές εκφράσεις προς την επιστημονική ακρίβεια της ταινίας.
Το Interstellar και επιστημονικά ήταν όσο πιο έγκυρο μπορεί να γίνει μέχρι να κερδίσει το σινεμά σε αυτή τη σύγκρουση, άλλωστε ο Νόλαν είχε στην ομάδα του αστροφυσικούς, αλλά είχε και ένα πολύ δυνατό μήνυμα να δώσει. Μουσικά δε ήταν στα κλασικά υψηλά στάνταρ του Νόλαν. Απλώς εδώ ο συνδυασμός μουσικής και εικόνων επέτεινε το συντάραγμα της ψυχής.
Blade Runner 2049
Δε γίνεται να μην παραδεχτεί κάποιος ότι οπτικά το Blade Runner είναι το ύψιστο δείγμα κινηματογράφου, ενώ και η αφήγηση του, ο πυρήνας της ιστορίας είχε μια…μεγαλοπρέπεια. Πάλι ο κύριος Βιλνέβ που θα έχει να λέει ότι για δύο δεκαετίες παρήγαγε έργα που στιγμάτισαν πολύ βαθιά το sci-fi, και μιλάμε σαφώς για αυτό που έρχεται, το Dune.
