Αρχές Μαΐου μετά από ένα εξαντλητικό δίμηνo lock down με υποδειγματική τήρηση του από τους πολίτες, παραδώσαμε μια χώρα σχεδόν καθαρή επιδημιολογικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι την 29 και την 31 Μαΐου δεν υπήρχε στην χώρα ούτε ένα μη ιχνηλατημένο ή μη εισαγόμενο κρούσμα στην Ελλάδα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Και τον τουρισμό μας ανοίξαμε με νταούλια, «covid free country» καμπάνιες και δειγματοληπτικούς ελέγχους και στις πιέσεις μεγάλων τουριστικών γραφείων ενδώσαμε για να μη βάζουμε καραντίνα τουρίστες συγκεκριμένων περιοχών και την καθημερινή ενημέρωση σταματήσαμε ώστε δώσαμε στους πολίτες την αίσθηση ότι «τελείωσε» και τα δρομολόγια των ΜΜΜ μειώσαμε διότι καλοκαίρι και πολλά ακόμη «και» που μας έφτασαν στο σήμερα.
Πού βρισκόμαστε σήμερα
Σήμερα λοιπόν, βρισκόμαστε στη χώρα των 2000 κρουσμάτων την ημέρα, που έχει ήδη 169διασωληνωμένους στις ΜΕΘ με τάση αυξητική και των θανάτων σε καθημερινή βάση, οι οποίοι δεν είναι απλά αριθμοί αλλά άνθρωποι με ζωές, φίλους και οικογένειες. Σήμερα η χώρα βιώνει ένα νέο lock down, μερικού, καθολικού, σκληρού, χαλαρού, ορθόδοξου-τα έχει όλα ο μπαξές-με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την υγεία, όσο και για την οικονομία.
Από σήμερα χιλιάδες εργαζόμενοι στην εστίαση, πολλά άλλα επαγγέλματα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με αυτή, οι καλλιτέχνες καθώς και οι εργαζόμενοι στο λιανεμπόριο στις γκρι περιοχές, βρίσκονται και πάλι μπροστά στον εφιάλτη της αναστολής εργασίας και της λογικής της επιδοματικής υποχρηματοδότησης. Ταυτόχρονα, το ΕΣΥ παραμένει υποστελεχωμένο, πολλοί από τους υπόλοιπους εργαζόμενους βρίσκονται εκτεθειμένοι στο ιό, σκεφτείτε πόσα κρούσματα είχαμε στα εργοστάσια, ενώ γιατροί, νοσηλευτές και όλο το υπόλοιπο νοσοκομειακό προσωπικό δίνει κυριολεκτικά μάχη σε ήδη γονατισμένα νοσοκομεία.
Την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση υποδύεται ότι στηρίζει την οικονομία και τους εργαζόμενους με ημίμετρα και με αποσπασματική και ελλιπή στήριξη των πληττόμενων κλάδων, ενώ προχωρά γοργά με το επικείμενο εργασιακό της νομοσχέδιο στην ουσιαστική εκτέλεση των δικαιωμάτων των μισθωτών. Μερικά από αυτά που θα περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο και έχουν γίνει γνωστά είναι το δεκάωρο εργασίας χωρίς μισθολογική κάλυψη της υπερωρίας, η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και η περαιτέρω υποβάθμιση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας.
Αξίζει να τονιστεί ότι η προηγούμενη «επιτυχημένη διαχείριση» του πρώτου κύματος πανδημίας άφησε πίσω της 130.000 νέους ανέργους, 15% ύφεση και μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών κατά 12%.
Παρόμοια γραμμή λήψης ημίμετρων φαίνεται ότι ακολουθεί η Κυβέρνηση και στην διαχείριση της πανδημίας αφού γράφει, ξεγράφει και διαμορφώνει εκ νέου μέτρα ακόμη και μέσα σε ένα 24ωρο. Περιορίζει την κυκλοφορία συγκεκριμένες ώρες, κλείνει την εστίαση σε κάποιες περιοχές, χωρίς όμως να απαγορεύσει τις μετακινήσεις μεταξύ νομών και χωρίς να λάβει κανένα πρόσθετο μετρό για τα ΜΜΜ, τις τάξεις με τα 25-26 παιδιά ή τις εκκλησίες στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας.
Είναι ξεκάθαρο ότι για την Κυβερνητική πολιτική δεν κολλάει όπου υπάρχει «γραμμή παραγωγής» ή όπου καλείται να υλοποιήσει πολιτικές αντίθετες με τη νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της και τα συμφέροντα που εκφράζει και εξυπηρετεί, χαρακτηρίζοντας απαξιωτικά σπατάλη όποια άλλη πολιτική επιλογή.
Μας έλεγαν ότι οι ΜΕΘ είναι, ή μάλλον έγιναν ελέω ΝΔ, 1200 από 500. Ξεχνούν δε να αναφέρουν ότι λόγω των αντικοινωνικών τους πολιτικών παρέδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ 438 ΜΕΘ το 2015 οι οποίες αυξήθηκαν σε 568 ενεργές από την προηγούμενη Κυβέρνηση. Τελικά για Covid παραδέχονται ότι είναι μόλις 312. Από τις 50 κλίνες που δώρισε η Βουλή των Ελλήνων στο Νοσοκομείο Σωτηρία είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν ασθενείς μόλις οι 12 αφού για τις άλλες δεν υπάρχει προσωπικό. Μέχρι πριν λίγο καιρό ο Στέλιος Πέτσας ήταν χαρούμενος που δεν άκουσε τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν σπατάλησε λεφτά στις ΜΕΘ, ενώ τώρα μιλάει για ολικό lock down γιατί το σύστημα φτάνει στα όριά του.
Αλήθεια έχει καταλάβει εκεί κανείς στο επιτελικό κράτος ότι στα όρια τους εκτός από το υγειονομικό σύστημα έχουν περιέλθει πλέον και οι πολίτες. Και είναι ένα τέλμα σύμφυτο. Οικονομικό, ψυχολογικό, υγειονομικού φόβου και παντελούς έλλειψης ελπίδας και σχεδιασμού για το μέλλον. Αναλαμβάνουμε όλη την ατομική μας ευθύνη, άλλωστε ήταν παροιμιώδης η πειθαρχία των πολιτών στο πρώτο lock down επί δυόμιση ολόκληρους μήνες.
Για την κρατική ευθύνη θα μιλήσει κανείς;
Αλλωστε, πλέον τα 22.000.000 συνολικά κρατικού μποναμά για την επικοινωνιακή στήριξη της Κυβέρνησης, χωρίς να υπολογίζουμε την απαλλαγή από τη δόση αδειοδότησης του για το 2020, είναι πολύ λίγα για να κρύψουν την ολιγωρία και την ανικανότητα της να δράσει στον χρόνο που ζήτησε και της δώσαμε αφειδώς για την θωράκιση της χώρας μας απέναντι στον ιό.
Δημιουργός του άρθρου:
Η Αθηνά Λαοπόδη, είναι τελειόφοιτη Ψυχολογίας και Γνωστικής Επιστήμης
