Μία τραυματική εμπειρία με τον ΕΦΚΑ και την ευρύτερη δημόσια διοίκηση που είχε ο Γιώργος Προβόπουλος στάθηκε αφορμή για ένα αιχμηρό κείμενο εναντίον της κυβέρνησης που «επαίρεται για τις συνεχείς «μεταρρυθμίσεις» της» και του Κυριάκου Μητσοτάκη και του ΕΦΚΑ.
Ο… εξάψαλμος ξεκινάει με τον πρώην διοικητή της ΤτΕ να μιλάει για επίπεδο δημόσιας διοίκησης που «είναι χρονίως πολύ χαμηλό» αλλά διαπιστώνει «τα τελευταία χρόνια μια συνεχή υποχώρηση, αφού ελάχιστα έχουν γίνει για να αντιστραφεί η τραγική κατάσταση».
Όπως αναφέρει ο κ. Προβόπουλος «κάποιες επιτυχείς πρωτοβουλίες, τύπου Πιερρακάκη, δεν στοχεύουν στην αναμόρφωση/αναβάθμιση του επιπέδου της δημόσιας διοίκησης, δηλαδή του πυρήνα της, αλλά στην παράκαμψη της τελευταίας με πρωτοβουλίες τύπου by pass».
Αναφερόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη και το πέρασμά του από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης τόνισε πως «επί της δικής του υπουργίας δεν αναλήφθηκε κάποια σοβαρή πρωτοβουλία, που θα μπορούσαμε να την θυμόμαστε εκ των υστέρων ως αξιόλογη».
Με αφορμή ένα ραντεβού από το «1555» που τόσο διαφημίστηκε και το οποίο όπως αποδείχθηκε δεν κλείστηκε ποτέ ο κ. Προβόπουλος αναφέρει:
«Είχα σήμερα μια τραυματική εμπειρία, από αυτές που ζουν καθημερινά οι Έλληνες, όταν έρχονται σε επαφή με την ευρύτερη δημόσια διοίκηση. Το επίπεδο της δημόσιας διοίκησης της χώρας, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι χρονίως πολύ χαμηλό. Όμως διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια μια συνεχή υποχώρηση, αφού ελάχιστα έχουν γίνει για να αντιστραφεί η τραγική κατάσταση.
Κάποιες επιτυχείς πρωτοβουλίες, τύπου Πιερρακάκη, δεν στοχεύουν στην αναμόρφωση/αναβάθμιση του επιπέδου της δημόσιας διοίκησης, δηλαδή του πυρήνα της, αλλά στην παράκαμψη της τελευταίας με πρωτοβουλίες τύπου by pass.
Ο πρωθυπουργός διετέλεσε στην κυβέρνηση Σαμαρά Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης, και γνωρίζει, υποθέτω, τα θέματα. Αν θυμάμαι καλά, επί της δικής του υπουργίας δεν αναλήφθηκε κάποια σοβαρή πρωτοβουλία, που θα μπορούσαμε να τη θυμόμαστε εκ των υστέρων ως αξιόλογη. Και μετά από αυτήν την σύντομη εισαγωγή, έρχομαι στη δοκιμασία που βίωσα σήμερα στο κατάστημα του ΕΦΚΑ στο Μαρούσι.
Εκεί είχα κλείσει τηλεφωνικά ραντεβού μέσω του 1555 κάποιες εβδομάδες πριν για σήμερα στις 12:00. Παρουσιάζομαι λοιπόν στο χώρο υποδοχής λέγοντας στην υπάλληλο ότι έχω ραντεβού. Η κυρία ψάχνει τα χαρτιά της αλλά δεν βρίσκει το όνομα μου. Με ρωτά: πως κλείσατε το ραντεβού;
Της απαντώ μέσω του 1555. Και τι απαντά; Μα αυτό το τηλεφωνικό κέντρο δεν δουλεύει, δεν σας έκλεισε ραντεβού (πρώτο σοκ). Και συνεχίζει. Αυτό το έχει αναλάβει μια ιδιωτική εταιρία και οι κοπέλες που απαντούν στο τηλέφωνο δεν έχουν ιδέα. (δεύτερο σοκ). Υποθέτω ότι όταν εξαγγέλθηκε πανηγυρικά η «καινοτομία» του 1555, ως είθισται στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, θα έγινε πολύς θόρυβος και ο αρμόδιος υπουργός θα συνέχαιρε εαυτόν στα κανάλια και στα social media για τη φοβερή πρωτοβουλία του αυτή. Με προέτρεψε όμως η κυρία της υποδοχής να κλείσω νέο ραντεβού, πάλι μέσω του 1555, αλλά συγκεκριμένες μέρες και μόνον τα απογεύματα.
Ομολογώ δεν κατανόησα γιατί ένα σύστημα που δεν δουλεύει γενικώς, κάνει τη δουλειά του λίγες ώρες, συγκεκριμένες όμως, την εβδομάδα. Και αναρωτήθηκα: ο Διοικητής του Οργανισμού έχει ελέγξει, ως όφειλε, αν η Υπηρεσία αυτή του 1555 και κατ επέκταση η ιδιωτική εταιρία που αμείβεται πλουσιοπάροχα γι αυτό, προσφέρει πράγματι την υπηρεσία για την οποία αμείβεται; (Σημειώνω ότι οι εταιρίες αυτές, ενώ δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, στις εκλογικές αναμετρήσεις αποδεικνύονται πολύ δραστήριες, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους δωρεάν προς τα πολιτικά πρόσωπα που τις έχουν επιλέξει προηγουμένως να υπηρετήσουν συγκεκριμένες ανάγκες στο χώρο της δημόσιας διοίκησης).
Εδώ με λύπη μου θα προσθέσω ότι οι διοικητές των δημοσίων οργανισμών της χώρας ακόμη επιλέγονται σταθερά με τα συνήθη κομματικά κριτήρια και πολλοί είναι αντικειμενικά ακατάλληλοι. Η επιλογή των διοικήσεων μέσω των λεγόμενων head hunters, μετά από μνημονιακές πιέσεις, λειτουργεί κατά κανόνα ως εξής: οι head hunters, πριν παραδώσουν στην κυβέρνηση μια λίστα με τους υποψήφιους προέδρους των οργανισμών, έχουν πάρει ήδη σαφή κατεύθυνση από τον αρμόδιο Υπουργό για τα πρόσωπα που προκρίνει. Στο τέλος, από την λεγόμενη short list ο Υπουργός επιλέγει έναν εξ αυτών ,που έχει προ επιλέξει φυσικά ο ίδιος. Βεβαίως οι head hunters έχουν και οι ίδιοι ευθύνη γι αυτήν την αδιανόητη ελληνική ευρεσιτεχνία, όμως γιατί να αρνηθούν να κάνουν μια δουλειά «εύκολη», για την οποία αμείβονται άλλωστε πλουσιοπάροχα;
Προσωπικά, έχοντας χάσει μισή μέρα, χωρίς να ολοκληρώσω μια δουλειά που θα μπορούσε να γίνει και με μέιλ, θα ξανά χάσω πολύτιμο χρόνο και πάλι προσεχώς, πληρώνοντας το αντίτιμο της αποτυχίας μιας κυβέρνησης που επαίρεται για τις συνεχείς «μεταρρυθμίσεις» της, κάποιες από αυτές εντελώς άστοχες, όπως πχ η πανεπιστημιακή αστυνομία, που πάντως αντί να στοχεύσουν να πάνε την δημόσια διοίκηση μπροστά, την αφήνουν να χάνει συνεχώς έδαφος, τιμωρώντας τους Έλληνες πολίτες με χαμένο χρόνο, απουσία από τις άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις τους και σπατάλη χρήματος, γιατί η απώλεια χρόνου μεταφράζεται σε απώλεια οικονομικών πόρων και ανάπτυξης.
Είναι ακριβώς αυτές οι απίστευτες ολιγωρίες που προξενούν τελικά τις αδιανόητες @συγκρούσεις τραίνων με τεράστιες απώλειες ανθρώπινων ζωών, τις εκτεταμένες πυρκαγιές ή το κλείσιμο εθνικών οδών με το πρώτο χιόνι κλπ.
Όλα αυτά τα χάλια που βιώνουμε επί σειρά ετών, αδιαμαρτύρητα, δεν δείχνουν χώρα Ευρωπαϊκή αλλά χώρα τριτοκοσμική. Αν η δημόσια διοίκηση δεν ανακόψει αυτόν τον θλιβερό κατήφορο της, πραγματική, γνήσια και διατηρήσιμη ανάπτυξη δεν πρόκειται να δούμε.
Κι ας μην καμαρώνουμε για την ταχύτερη τάχα ανάπτυξη έναντι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί όλοι γνωρίζουμε που οφείλεται. Οφείλεται στα υπεραφθονα και φθηνά μέσα που εξασφαλίζουν στη χώρα οι τεράστιοι πόροι από την ΕΕ τα χρόνια που έρχονται. Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι ακόμη εδώ και αναζητούν εναγωνίως λύση: είναι η φθίνουσα πορεία της δημόσιας διοίκησης, το τεράστιο δημόσιο χρέος, που τελευταία μειώνεται ως % επί του ΑΕΠ λόγω υψηλού πληθωρισμού, τα δυσμενέστατα δημογραφικά, η χωλαίνουσα λειτουργία κρίσιμων θεσμών, συμπεριλαμβανομένης της δικαιοσύνης, η πολύ χαμηλή ανταγωνιστικότητα, η εξίσου χαμηλή παραγωγικότητα η οποία, μόνον αυτή, αν βελτιωθεί, μπορεί να οδηγήσει σε διατηρήσιμη άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών κλπ. Η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου δεν επιτυγχάνεται με κυβερνητική προτροπή προς τις επιχειρήσεις να αυξήσουν τους μισθούς, αλλά με την συνεχή βελτίωση της παραγωγικότητας, όπου όμως η ευθύνη της ίδιας της κυβέρνησης είναι μεγάλη ,γιατί οι πολιτικές της είναι εκείνες που μπορούν να πετύχουν μία βιώσιμη άνοδό της. Πρόοδο που δεν την βλέπουμε, στον βαθμό και στην έκταση που απαιτούνται. Επαναπαυόμαστε λοιπόν στους τεράστιους πόρους της ΕΕ, που λειτουργούν όμως πρόσκαιρα, αν και περιορισμένα, αν λάβει κανείς υπόψη με ποια κριτήρια (συνήθως ταμειακά και μόνον) γίνεται η κατανομή τους.
Έγινα φοβάμαι κουραστικός, που η σημερινή προσωπική μου ταλαιπωρία έγινε αφορμή να γενικεύσω τις αναφορές μου και να σας ταλαιπωρήσω κι εσάς, όσους τουλάχιστον αντέξατε να διαβάσετε όλο το σχόλιο μου. Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ, που μοιραστήκατε τις αγωνίες μου».
