Αρχές Νοέμβρη, εν μέσω πανδημίας. Για να μαζευόμαστε σιγά σιγά. Προς τούτο, συνηγορεί -πέραν της Δαμοκλείου Σπάθης” του covid-19 και ο καιρός που προοδευτικά δροσίζει.
Και ναι! Ακόμα και εντός των τεσσάρων τοιχών, υπάρχουν δραστηριότητες για να αποφύγουμε την ανία, να ασκήσουμε σώμα, ψυχή και πνεύμα και να παραμείνουμε μάχιμοι και σε φόρμα.
Είτε μόνοι, είτε με εκλεκτή (και θερμομετρημένη) παρέα, μπορούμε να διευρύνουμε ορίζοντες και να σπάσουμε τα δεσμά της ανίας.
Είμαστε έτοιμοι;
Ready… set… go!
Επιτραπέζια μαγεία
Αχ! Τα επιτραπέζια παιχνίδια. Πόσες όμορφες αναμνήσεις κουβαλούν. Από την γλυκιά ουτοπία της Μονόπολης (όλοι κρύβουμε έναν wannabe Κροίσο μέσα μας), στα παιχνίδια γνώσεων και στρατηγικής. Ασκήσεις επί χάρτου, συσκέψεις με την ομάδα, επιφωνήματα, αστεϊσμοί, αδρεναλίνη. Απ’όλα έχει το μενού, που συνήθως διανθίζεται και με ένα αγαπησιάρικο καρπάζωμα στους χαμένους. Μη φοβού, αγάπη μόνο.
Netflix και ξερό ψωμί
Από Φράνσις Φορντ Κόπολα, μέχρι Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και από Stranger Things μέχρι Casa de Papel. Βραδιές ταινιοφάγων vs βραδιές σειροφάγων. Μαραθώνιοι non stop, κόκκινο μαγουλάκι, πρησμένο ματάκι, καλοφουρνισμένο ποπ-κορνάκι. Η σκοτεινή αίθουσα εντός μας και τα διαχρονικά διαμάντια της κινούμενης εικόνας στο πιάτο μας. Το “Λεωφορείον ο Πόθος” απογειώνεται και κινεί για το σπίτι του “ET”. Ναι, θέλουμε μαγεία. Και την θέλουμε τώρα!
Διαγωνισμοί μαγειρικής
Ελάτε τώρα, ας το παραδεχτούμε. Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν Jamie Oliver. Ή μια Βέφα. Καλά εντάξει, όχι όλοι. Πολλοί αρέσκονται στην διαδικασία κατανάλωσης. Μεταξύ μας όμως, το καλύτερο καρύκευμα ενός γεύματος είναι να το εξιδανικεύσεις στα δικά σου μάτια. Βάλε λοιπόν μπρος την φαντασία και γκουρμέδιασε όχι εις Παρισίους αλλά εις Πετράλωνα. Ή ακόμα και στα Σάλωνα. Πάρε τσελεμεντέδες, επιστράτευσε φαντασία και κέρδισε στο τέλος της ημέρας το χρυσό μετάλλιο γαστριμαργίας. Προσοχή όμως! Αν μπερδέψεις το αλάτι με την αμμωνία, το πιάτο ημέρας θα αφρίσει. Και δεν θα είναι από το κακό του.
Gaming
Ενδείκνυται κυρίως για ανδροπαρέες. Και για εξορκισμό απωθημένων. Τι κι αν έφτασες τα δεύτερα άντα και η σεβάσμια μπυροκοιλιά είναι το trademark σου; Εσύ εξακολουθείς να καλπάζεις σαν ζαρκάδι στις αρένες του Pro, να βγάζεις σέντρες ακριβείας και να τελειώνεις τη φάση με ανάποδο ψαλιδάκι ευρεσιτεχνίας. Όχι παίζουμε! Και παίζουμε και καθαρίζουμε τη μπουγάδα. Είτε ως sniper, είτε ως εξολοθρευτής ζόμπι είτε ως πρώτης διαλογής καρατέκα. Ποιος Karate Kid τώρα! Εσύ βγήκες με μαύρη ζώνη από την κοιλιά της μαμάς και με instant side kick στο γιατρό. Δεν είναι για να παίζει κανείς μαζί σου. Είναι χαμένος από χέρι. Ή πιο σωστά, από κονσόλα.
Όλα αυτά αλλά και άλλα πολλά, δύνανται να μας συντροφεύσουν στους χαλεπούς καιρούς της πανδημίας. Όχι εν είδει παρηγοριάς, αλλά σαν παρακαταθήκη ενός ακατάβλητου πνεύματος και μιας διάθεσης συντροφικότητας που μπορεί να μας συντροφεύει εσαεί, με την αρχέγονη εκείνη essence που είχαμε όταν ανακαλύπταμε για πρώτη φορά τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος είναι μια καθημερινή πρόκληση/πρόσκληση, στην οποία καλούμαστε κάθε φορά και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να αφήνουμε το δικό μας αποτύπωμα. Πίσω από μια μάσκα που πάντα θα χαμογελάει.
