Η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία θα είναι αυτές που θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να ανακτήσουν όλο το έδαφος που χάθηκε το 2020, σύμφωνα με το ΔΝΤ.
Όχι μόνο η παγκόσμια ανάκαμψη κινείται με διάφορες ταχύτητες, με την Κίνα και τις πλούσιες χώρες να ξεφεύγουν από την τρύπα με πολύ πιο ευκίνητο ρυθμό από τις αναδυόμενες και χαμηλού εισοδήματος, στην ευρωζώνη, η απόκλιση είναι επίσης η γενική τάση: 12 από τις 19 χώρες που μοιράζονται το ενιαίο νόμισμα, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2022 για να επιστρέψουν στο ΑΕΠ που έμοιαζαν λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας ελέγξει την παγκόσμια οικονομία, σύμφωνα με τα στοιχεία δημοσίευσε την Τρίτη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Όπως και μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008 και του 2009, αυτές οι σοβαρές διαφορές περιπλέκουν το έργο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η οποία τους επόμενους μήνες αντιμετωπίζει μια δύσκολη πρόκληση: να εξομαλύνει τη νομισματική της πολιτική και να «ρίξει ρυθμούς» στις πολύ μεγάλες αγορές δημοσίου χρέους που έχουν αποφύγει την οικονομική κατάρρευση. Ανάμεσά τους, η Ισπανία.
Η Ιρλανδία έκανε τη διαφορά
Καμία από τις πέντε μεγαλύτερες χώρες του μπλοκ (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και Κάτω Χώρες) δεν εμφανίζεται στον κατάλογο των χωρών που έχουν ήδη επιστρέψει στην προ πανδημίας κατάσταση. Αλλά ναι, οι τρεις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λιθουανία και Λετονία, που δεν θα χρειαστεί καν να περιμένουν μέχρι το τέλος του έτους για να ανακτήσουν όλο το χαμένο έδαφος), δύο Κεντροευρωπαίοι (Σλοβενία και Λουξεμβούργο), μια Σκανδιναβική (Φινλανδία, που θα επιτύχει το ορόσημο στο τμήμα στο τέλος του έτους) και η Ιρλανδία.
Αυτή η τελευταία περίπτωση είναι, με διαφορά, η πιο εντυπωσιακή: είναι η μόνη χώρα στο ευρώ και ένα από τα 31 κράτη του ΔΝΤ – λιγότερο από το 20% του συνόλου – που δεν είδε καν να μειώνεται το ΑΕΠ τους το 2020. Ενώ οι εταίροι της έζησαν έναν εφιάλτη, το Δουβλίνο ξεχώρισε με ανάπτυξη 5,9%. Οι αριθμοί είναι εξίσου ενδεικτικοί στη διετία 2020-2021: σε σύγκριση με τη συρρίκνωση σχεδόν δύο ποσοστιαίων μονάδων στη ζώνη του ευρώ σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησης στο τέλος του 2019, η Ιρλανδία θα κλείσει την ίδια περίοδο αυξανόμενη κατά 20%.
Το μειονέκτημα είναι σε τρεις χώρες της Νότιας Ευρώπης που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και τις υπηρεσίες: την Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, οι οποίες ευελπιστούν ότι θα επιστρέψουν στα επίπεδα της προσχολικής δραστηριότητας στην τελική ευθεία του 2022.
Ο αριθμός των οικονομιών που έχουν ήδη ξεπεράσει την ύφεση ή θα το ξεπεράσουν φέτος είναι πολύ υψηλότερος. Σε παγκόσμια κλίμακα, λίγο περισσότερο από το 40% των χωρών που περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων του ΔΝΤ (82 από τις 190) θα μπορούν να ανακτήσουν φέτος το επίπεδο δραστηριότητας πριν από το πανδημικό σοκ.
ΗΠΑ, Κίνα και Λατινική Αμερική
Στο ΑΕΠ ανά κάτοικο, η πιο σίγουρη μεταβλητή, ο κόσμος θα καταφέρει επίσης – στο ελάχιστο – να διασχίσει τον Ρουβίκωνα, κλείνοντας την πιο σκληρή και πιο διαδεδομένη κρίση σε καιρό ειρήνης, αφού υπάρχουν ρεκόρ. Μεταξύ αυτών, οι δύο μεγαλύτερες δυνάμεις στον πλανήτη: οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα.
Οι ΗΠΑ έφτασαν πάνω από το επίπεδο του ΑΕΠ πριν από την κρίση και η δεύτερη, δεν έχει καν τη λέξη “ύφεση”στο λεξικό της: αν το περασμένο έτος το έκλεισε με ανάπυξη 2,3%, αυτό είναι στο δρόμο για να τελειώσει με ανάπτυξη 8%.
Η άλλη πλευρά είναι η Λατινική Αμερική, ένα μπλοκ που, παρά την πρόσφατη άνθηση των πρώτων υλών, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξή της, δεν θα μπορέσει να ανακτήσει το επίπεδο του κατά κεφαλήν εισοδήματος το 2022. Μόνο οκτώ χώρες της περιοχής που υπέστησαν περισσότερο οι περιορισμοί του κορωνοϊού στην οικονομία του το 2020, θα είναι σε θέση να ανακτήσουν το επόμενο έτος όλα όσα έχουν έχουν μείνει πίσω: Βραζιλία, Κολομβία, Χιλή, Δομινικανή Δημοκρατία, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Νικαράγουα και Παραγουάη.
Στην αντίθετη πλευρά, εκτός από το πολυετές δράμα της Βενεζουέλας, ο Ισημερινός θα είναι αυτός που συγκεντρώνει τη μεγαλύτερη καθυστέρηση . Η άνοδος του πετρελαίου είναι μεγάλη είδηση για τη χώρα των Άνδεων, αλλά δεν αρκεί για να ξεφύγει από την κατάσταση.
