(15-1-2023)
ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ
Δωδεκάτη Κυριακή τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί τό ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς ἀναφέρει τή θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν.
Ἐπήγαινε ὁ Χριστός στά Ἱεροσόλυμα γιά τό θεῖο Του Πάθος καί, περνώντας ἀπό τή Γαλιλαία καί τή Σαμάρεια, σέ ἕνα χωριό τόν φώναξαν ἀπό μακριά δέκα λεπροί ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι στάθηκαν καί τόν παρακάλεσαν νά τούς ἐλεήσει καί νά τούς θεραπεύσει. Ὁ Κύριος ἀφοῦ πρῶτα τούς παρέπεμψε στούς Ἱερεῖς, καθώς αὐτοί πήγαιναν πρός αὐτούς, διαπίστωσαν πώς ἔγιναν καλά.
Ἕνας, ὅμως, ἀπό αὐτούς αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη νά ἐπιστρέψει πίσω καί νά εὐχαριστήσει τόν Κύριο. Αὐτός δέ ἦταν Σαμαρείτης. Οἱ ἄλλοι ἐννέα, ἄν καί Ἰουδαῖοι, δέν αἰσθάνθηκαν τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσουν τόν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς συγκινήθηκε ἀπό τήν πράξη τοῦ μέχρι τότε λεπροῦ καί εἶπε: «Δέν ἔγιναν καλά καί οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι;».
Ἀπό τή σημερινή Εὐαγγελική περικοπή μποροῦμε νά βγάλουμε τά ἑξῆς συμπεράσματα. Πρῶτο διαπιστώνουμε τό αἴσθημα τῆς ἀχαριστίας. Αὐτό εἶναι τό ἀγκάθι πού, ἐάν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι δυνατόν νά φυτρώσει στή ψυχή και νά τοῦ καταστρέψει πρωτίστως τή σχέση του μέ τό Θεό, ἀλλά ταυτόχρονα νά διασαλέψει τίς σχέσεις του μέ τούς ἀδελφούς του. Ὁ ἀχάριστος ἄνθρωπος ἀρνεῖται νά ἐκφράσει τήν εὐχαριστία του πρός τόν Θεό καί ἐπιπλέον δέν ἀναγνωρίζει τή βοήθεια τῶν ἄλλων πρός αὐτόν.
Ἅρα ἡ ἀχαριστία γεννᾶ τήν ἀγνωμοσύνη, διότι ὁ ἄνθρωπος ἐφ’ὅσον ἔχει δεχθεῖ εὐεργεσίες εἷναι δίκαιο νά δείξει τήν εὐγνωμοσύνη του. Ἄν δέ συμβεῖ αὐτό ξεπέφτει στήν ἀναισθησία.
Τό δεύτερο συμπέρασμα, πού βγαίνει ἀπό τήν σημερινή Εὐαγγελική Περικοπή, εἶναι ἡ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Θεό καί νά Τόν εὐχαριστήσει. Αὐτό δηλαδή πού ἔκανε ὁ ἕνας λεπρός. Πῶς ὅμως εὐχαριστοῦμε τόν Θεό; Πρῶτα μέ τή συμμετοχή μας στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Μέσα ἀπό αὐτό τό μυστήριο εὐχαριστοῦμε ὁ καθένας μας χωριστά καί ὅλοι μαζί τόν Τριαδικό Θεό γιά ὅ,τι ἔχει κάνει καί θά κάνει γιά ἐμᾶς. Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, ὅταν πιστεύουμε ἀληθινά σέ Αὐτόν. Τέλος εὐχαριστοῦμε τόν Θεό μέ τήν ἁγία ζωή μας, ὅταν τηροῦμε τίς ἐντολές Του καί ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Τότε μόνο ὁ Χριστιανός αἰσθάνεται τήν ἐσωτερική γαλήνη μέσα του, δείχνει τήν εὐγνωμοσύνη του στόν Τριαδικό Θεό καί ἡ προσευχή του θά εἶναι περισσότερο δοξολογική παρά ἱκετευτική. Ἀμήν.-
π.Διον. Μάλλιος
