Κάτι γίνεται με την εξωτερική μας πολιτική. Κάτι «ψήνεται», χωρίς να είναι σαφές τι ακριβώς και με ποιους πρωταγωνιστές.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέπτεται την Τουρκία και συναντάται με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι επίσημες «διαρροές» κάνουν λόγο για «θετικό κλίμα» και επισημαίνουν ότι συμφωνήθηκε να πέσουν οι τόνοι και να γίνουν σημαντικά βήματα μεταξύ των δύο χωρών.

Όλοι μείναμε με το ερώτημα: Ποια είναι αυτά τα «σημαντικά βήματα»; Λίγες ημέρες μετά ειδησεογραφικές ιστοσελίδες της Τουρκίας ανέφεραν ότι ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ μιλώντας σε δημοσιογράφους (μετά την έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ) έκανε λόγο για οφέλη και για τις δύο χώρες από την συνεκμετάλλευση τόσο σε τουριστικό επίπεδο όσο και όσον αφορά στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Αρχιπελάγους.

Λίγο αργότερα ο Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος διέψευδε ότι έγινε τέτοια συζήτηση.

Ακολούθησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Μιλώντας στο OT FORUM σημείωσε ότι πρέπει τώρα να λύσουμε στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου το θέμα της οριοθέτησης (σ.σ. των θαλάσσιων ζωνών) λέγοντας ότι «η Τουρκία έχει μια θέση στη Μεσόγειο», είναι «παράκτια χώρα», και συμπλήρωσε πολύ χαρακτηριστικά ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη» αλλά «δεν είναι και χώρος εξορύξεων».

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο κ. Βενιζέλος πολλές φορές εκφράζει απόψεις του «βαθέως συστήματος» της χώρας μας…

Στα δημοσιογραφικά γραφεία εδώ και καιρό κυκλοφορεί η πληροφορία ότι αναζητούνται «πρόθυμοι» για να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας (τρικομματική εύχονται οι «υπερατλαντικοί», αλλά και ευρωπαίοι εταίροι μας). Η κυβέρνηση αυτή θα αναλάμβανε να οδηγήσει τη χώρα σε μια συμφωνία με την Τουρκία.

Το σίγουρο είναι ότι με «ανοιχτό» το μέτωπο της Δύσης με τη Ρωσία, οι εταίροι μας δεν θέλουν με τίποτα να συντηρούνται άλλα ζητήματα έντασης στην ευρύτερη περιφέρεια… Θέλουν να κλείσουν αυτά τα ζητήματα το συντομότερο δυνατό!

Τις τελευταίες ημέρες αναζωπυρώθηκε η συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας λόγω μιας αποστροφής του Κυριάκου Μητσοτάκη στο forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου.

Ο πρωθυπουργός επανέλαβε πως δεν θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο και ότι θα προσφύγει στις κάλπες στο τέλος της τετραετίας, ενώ συμπλήρωσε ότι «ο λαός θα υποδείξει αν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα ή περισσότερα κόμματα. Η χώρα θα κυβερνηθεί είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο. Αυτό δεν είναι δική μας απόφαση», αφήνοντας ανοιχτό το παραθυράκι.

Πολλοί «διάβασαν» αυτή τη ρήση του πρωθυπουργού ως έκφραση ηττοπάθειας αφού πλέον η πλειοψηφία των κυβερνητικών βουλευτών εκτιμούν ότι η κυβερνητική φθορά οδηγεί σε ποσοστά που πόρρω απέχουν από αυτοδυναμίες. Πολύ περισσότερο που προβλέπουν ποσοστά κάτω από το 30%.

Το σίγουρο είναι ότι κανένα κόμμα μόνο του δεν «αντέχει» να προχωρήσει σε συμφωνία για λύσεις στα ανοιχτά ζητήματα με την Τουρκία. Η Ελλάδα δέχεται ως ανοιχτά ζητήματα μόνο την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα.

Ο Τούρκος πρόεδρος όμως, μετά τη συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δήλωσε ότι διατηρεί την πεποίθησή του ότι θα σημειωθεί πρόοδος σε ζητήματα, όπως «τα προβλήματα του Αιγαίου, οι μειονότητες, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας και η παράνομη μετανάστευση και να προχωρήσουν οι σχέσεις σε υψηλότερο επίπεδο».

Ας είμαστε σαφείς: Λύση στα ελληνοτουρκικά δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθούν στο 100% οι ελληνικές θέσεις. Η Τουρκία μάλιστα σήμερα είναι ιδιαίτερα ενισχυμένη στο διεθνές σκηνικό. Οι θεωρίες για «απομονωμένη Τουρκία» είναι για καφενείο και για φανατικούς. Επομένως το «πολιτικό κόστος» για μια τίμια συμφωνία με την Τουρκία θα είναι σημαντικό για όλους, ιδιαίτερα όμως για το κόμμα της ΝΔ που πρόσφατα επένδυσε στον εθνικισμό με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών. Κάθε συμφωνία θα έχει και ποσοστό ικανοποίησης των τουρκικών θέσεων.

Το ότι κάποια στιγμή πρέπει να λυθούν ειρηνικά οι ελληνοτουρκικές διαφορές είναι κάτι που όλοι οι πολιτικοί συμφωνούν μιλώντας με δημοσιογράφους ανεπίσημα. Στην επίσημη όμως εκφώνηση του πολιτικού λόγου των κομμάτων αυτός ο ρεαλισμός εκλείπει…

Όλοι περιμένουν και εύχονται «ο άλλος» να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για να εισπράξει και το πολιτικό κόστος. Μόνο που χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό! Στην δική μας περίπτωση ίσως και τρείς…