Αλλά προς τι αυτός ο πόνος, η θλίψη, η αγανάκτηση, όταν κανένα αντίκρισμα δεν έχουν, καμιά αλλαγή και καμιά βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας δεν υπάρχει, εφόσον η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του λαού αποδέχεται ως έχουν τα πράγματα και ούτε καν τολμά να τα πει με το όνομά τους, αστείο είναι να πεις πως ο λαός θα πολεμήσει για την ανατροπή τους, για την καλυτέρευσή τους. Σκυφτός ραγιάς, στον πόνο του αγάς που διαφεντεύει το κακό μες στην κακομοιριά του. Αυτός είναι ο Έλληνας. Τα κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας περασμένα μέσα στα γονίδιά μας. Αν και ραγιάδες είναι μάλλον όλοι οι λαοί, αν το καλοδείς. Κι αυτοί που τάχαμου καλοπερνούν, καλοπεσμένοι στα τέσσερα είναι, Ευρωπαίοι, Ασιάτες και λοιποί. Διότι τα αίτια και τα αιτιατά είναι ίδια. Κι οι συμπεριφορές των αρχόντων, εκλεγμένων και μη, παρόμοιες παντού, μας έχουν καραγραμμένους εις τα γεννητικά τους τα λαμόγια που ασκούν την εξουσία άμεσα και έμμεσα, ανά τον κόσμο. Και η υποταγή των αρχουμένων παρόμοια σε όλο τον κόσμο. Και μόνο , όταν είναι να κάνουνε πόλεμο, μόνο τότε ξυπνούν και πολεμούν για τον θάνατό τους. Όχι για την ζωή τους, οι ηλίθιοι, που δεν πετούν κάτω τα όπλα, άπαντες, όπου Γης και να αφήσουν τις εξουσίες να παν να χτυπηθούν κατά πρόσωπο αυτές , όχι οι λαοί, οι εξουσιαστές να παν να σκοτωθούν στον πόλεμο, όχι εμείς οι ηλίθιοι του κόσμου, παθητικοί, μοιραίοι κι άβουλοι, σάπια κορμιά σε σάπιο κόσμο όντες.
Το 2000 πρωτοκάηκαν τα πατρογονικά μου στη θέση Δασονάρια, κοντά στην Μυρτιδιώτισσα από την φωτιά που ξέσπασε στον σκουπιδότοπο και έφτασε ως την θάλασσα. Τριακόσα πενήντα δέντρα ελιάς και οπωροφόρα, μα πιο πολύ έκλαψα για τα πανύψηλα μεγαλειώδη εκείνα πάνω από 600 δέντρα κέδρου, στο ιδιωτικό μας δάσος, που τα είχαν προστατέψει επί 500 χρόνια οι πρόγονοι και που ποτέ δεν θα ξαναγίνουν.
Το 2017 από τις 300 ελιές μας, περίπου 220 είχαν ξαναγίνει δέντρα, (οι υπόλοιπες δεν ξαναφύτρωσαν γιατί είχαν καεί οι ρίζες τους μέσα στο χώμα). Με τις φροντίδες μας και την αγάπη μας είχε πρασινίσει πάλι η πατρώα γη. Αλλά από την φωτιά που άναψε στον Άγιο Θόδωρο ξανακάηκαν πάλι στο σύνολό τους τα δέντρα της περιουσίας μου στα Μυρτίδια. Οι ανίκανοι δεν μπόρεσαν πάλι να εμποδίσουν την φωτιά, που Δημόσια υπηρεσία την είχε προκαλέσει. Ωστόσο έμειναν τότε και ξανάγιναν 62 δέντρα ελιάς.
Το 2025, αγαπητοί μου, στις 27.7, μου κάηκαν πάλι τα πάντα εκεί στην πατρώα Γη. Τα πάντα και βαθιά μέσα στην γη οι ρίζες των περισσότερων δέντρων καμένες, παρά το ότι τα είχα κάνει με το τρακτέρ μου λαμπίκο, δεν υπήρχε ούτε ένα ξερόχορτο στα χωράφια μου. Στα 72 μου νοιαζόμουν ακόμη , ο έρημος, αλλά προς τι; Μου απειλήθηκε και το σπίτι μου εκεί στα Δασονάρια, που περικυκλώθηκε , αλλά και το πατρογονικό μου σπίτι στο Δρυμώνα, 8 χιλιόμετρα πιο πάνω δηλαδή που και αυτό το κύκλωσαν οι φλόγες, αλλά ευτυχώς, αυτό το προστάτευσαν οι πυροσβέστες και εμείς , που προηγηθήκαμε των πυροσβεστών. Οι ανίκανοι άφησαν πάλι την φωτιά να φτάσει από τον Ποταμό στο Μελιδόνι, γιατί είχαν οδηγίες να προστατεύουν μόνο σπίτια. Και με κατέκαυσαν τρίτη φορά σε 25 χρόνια.
Τις δύο προηγούμενες φορές, πιστός στις απόψεις μου, ότι αρνούμαι να πάρω επιδοτήσεις από τα κλεψιμαίικα του κράτους, αυτά που κλέβει από όλους εμάς τους πολίτες σε καθημερινή βάση, αρνούμαι να γίνω κλεπταποδόχος χρημάτων ποτισμένων με το αίμα του λαού, δεν επεδίωξα να πάρω αποζημιώσεις από το σάπιο κράτος. Άλλωστε και αυτοί που ζήτησαν, ούτε το 1/10 της πραγματικής αξίας που υπέστησαν δεν πήραν.
Όμως φέτος, ο γιος μου, στον οποίον τα έχω μεταβιβάσει , θέλησε να ζητήσει την αναλογούσα στην καμένη περιουσία μας αποζημίωση. Και στις 18 Αυγούστου επισκέφτηκε τον Δήμο για να δηλώσει την ζημιά. Όμως εκεί, ένας συμπαθής κουρασμένος υπάλληλος, τον πληροφόρησε πως , με ευθύνη βέβαια της κεντρικής κυβέρνησης, είχε λήξει η προθεσμία των δηλώσεων των καταστροφών. Ουαί υμίν!!!!!! Ήταν μόνο 15 εργάσιμες ημέρες από την έναρξη της πυρκαγιάς η προθεσμία. Μόνο!!!!!!!!!. Ουαί υμίν. Το κράτος που επί 40 χρόνια δεν έχει νομιμοποιήσει το λιμάνι στο Διακόφτι, μας άφησε 15 εργάσιμες για να δηλώσουμε τον πόνο της ψυχής μας. Ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριτές, εσείς που κάνετε πέντε χρόνια για να φτιάξετε ένα γεφυράκι 100 μέτρων, μας αφήνετε περιθώριο 15 μέρες για να αποκλάψουμε την καμένη ζωή μας. Ουαί υμίν, ανάλγητοι εξουσιαστές, πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, ποιος σας έδωσε το δικαίωμα, εσάς που κουλαντρίζετε δέκα χρόνια ένα εργο για να ωριμάσει, να μας αφήνετε 15 μέρες εμάς για να διεκδικήσουμε ένα κομμάτι απ’ την καμένη γη μας. Ουαί υμίν κλέφτες και απατεώνες, δεν θα έρθει ο καιρός που οι κατάρες μας θα πέσουν στα κεφάλια σας; Που η Δημοκρατία θα επανέλθει στην πατρίδα της; Τίποτα άλλο πέρα από αυτές, δεν έχω να σας στείλω ρεγάλο, ανάλγητοι ψευδοδημοκράτες…κλεπταποδόχος πάντως, ούτε τούτη την φορά , ευτυχώς , κλεπταποδόχος πάλι δεν θα γίνω…
γ.π.κ-δρ.
Στην φωτό μια από τις καμένες ελιές μου που δεν πρόλαβα να την δηλώσω. Αιωνία η μνήμη της…έπεσε στον πόλεμο και αυτή.
Γιώργης Δρυμωνιάτης
