Ήταν περασμένα μεσάνυχτα κι ακόμα έβλεπες κόσμο να αποχωρεί από το ΟΑΚΑ, παρέες να ξαποσταίνουν ανακτώντας δυνάμεις, πηγαδάκια να έχουν στηθεί σχολιάζοντας μία συναυλία που είχε ολοκληρωθεί μισή ώρα νωρίτερα, μία εμπειρία που ήξεραν ότι ακόμα ήταν πολύ νωρίς για να συνειδητοποιήσουν ως προς την ολότητα και το μεγαλείο της.
Τουλάχιστον για τους πιστούς ακόλουθους της μπάντας, αυτούς που την πρωτοσυνάντησαν εντός των τειχών πριν από 22 ολόκληρα χρόνια, το live των MUSE στις 29 Ιουνίου, εκτός από το πολυπληθέστερο, αποτέλεσε ίσως και την πιο εμφατική απόδειξη για μία σχέση και μία στάση που φαίνεται πως έχει πια παγιωθεί στις καρδιές και στο συναπάντημα των δύο πλευρών.
Πειστήρια;
Το “Σας αγαπώ” -στα ελληνικά- του Matt Bellamy στο φινάλε, η παραδοχή του “it’s been a long time” από την τελευταία τους συναυλία στην Ελλάδα το 2016 (ξανά για το EJEKT) και η υπόσχεση με το “see you soon”, ώστε να μην μεσολαβήσουν ποτέ ξανά εννέα ολόκληρα χρόνια για να τους ξαναδούμε από κοντά, όπως είχε συμβεί από το μακρινό 2007 μέχρι την προτελευταία τους φορά στο Φάληρο.
Το EJEKT Festival φρόντισε να τους ξαναφέρει στη χώρα μας, αυτή τη φορά στο ΟΑΚΑ, σε μία εκρηκτική και πολυδιάστατη -μουσικά- βραδιά, στην οποία, κυριάρχησε μεν η βρετανική προφορά, αλλά πλημμύρισε από ετερόκλητος ήχους, εντυπωσιακά εφέ, αυθόρμητες εκδηλώσεις ενθουσιασμού και δυναμικό support που αποζημίωσε όσους βρέθηκαν στον συναυλιακό χώρο από τις 4 μ.μ., όταν οι πόρτες άνοιξαν.
Ντεσιμπέλ ανάλογα της θερμοκρασίας
Με τον ήλιο να λούζει τον χώρο, η Danai Nielsen ήταν αυτή που καλωσόρισε το κοινό, κρατώντας του συντροφιά στις πρώτες ζεστές ώρες του προγράμματος.
Η ανερχόμενη Ελληνίδα σταρ της ηλεκτρονικής μουσικής, έχοντας πλήρη επίγνωση της μοναδικότητας της στιγμής να ανοίγει το live ενός κορυφαίου συγκροτήματος του πλανήτη (στο τέλος έβγαλε το κινητό της και φωτογράφισε το πλήθος), με σεμνότητα και αυτοπεποίθηση μαζί, κέρδισε θερμό χειροκρότημα. Νωρίτερα, βέβαια, είχε φροντίσει να τραβήξει το βλέμμα του με φωνητικά που μαγνήτισαν την προσοχή του. Μία γλυκιά και αιθέρια παρουσία on stage, παρέα με ηλεκτρονικούς ήχους που μαζί δρόσισαν τον χώρο και τον κόσμο ο οποίος συνέρρεε σταθερά και μαζικά.
Κόντρα στις υψηλές θερμοκρασίες που σε προκαλούσαν να επισκεφτείς τα καταστήματα περιμετρικά για παγωμένα ποτά και αναψυκτικά, σειρά στη σκηνή λίγο μετά τις 6μ.μ. πήραν οι Nothing But Thieves για να ζεστάνουν ακόμα περισσότερο το ΟΑΚΑ. Η βρετανική ροκ μπάντα που κάλλιστα θα μπορούσε να λέγεται και “Nothing But Groove”, εξαργύρωσε αμέσως το εισιτήριο της εύστοχης επιλογής για να σαπορτάρει τους MUSE. Με σκηνικά λιτή, αλλά ηχητικά και ρυθμικά άρτια παρουσία, με riffs και σόλο που “έσπερναν”, με την καθηλωτική φωνή του Conor Mason που απλωνόταν στον χώρο και με hits όπως τα ‘Amsterdam’’, ‘Impossible’ και “Sorry” έδωσαν και την απάντηση στο πλακάτ μίας κοπέλας που μας ενημέρωνε πως “ήρθα από τη Βραζιλία μόνο για πάρτη σας”.
Η εμφάνιση ενός συγκροτήματος που δικαίως βρίσκεται στο προσκήνιο έχοντας “ντύσει” μάλιστα μουσικά γνωστές τηλεοπτικές σειρές και videogames ολοκληρώθηκε μέσα σε αποθέωση, ωστόσο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον “soft” μπροστά σε αυτό, ή μάλλον αυτόν που θα ακολουθούσε.
Ο Yungblud, ένας τύπος γεμάτος ενέργεια, με καταγωγή -επίσης- από τη Βρετανία και με 3,7 εκατομμύρια ακόλουθους στο Instagram (όχι ότι έχει καμία σημασία μουσικά, αλλά… διπλάσιους από τους followers των MUSE), δύο μήνες πριν κλείσει τα 25 του μόλις χρόνια, ανέβηκε στη σκηνή για να επιβάλει τον δικό του νόμο στο ΟΑΚΑ και να παρασύρει σαν σίφουνας ένα ολόκληρο κοινό στις άγριες διαθέσεις του.
Ένα εκρηκτικό νέο αστέρι της Βρετανικής ροκ μουσικής, που δεν σταμάτησε στιγμή να χοροπηδά, να τρέχει on stage, να κατεβαίνει και να γίνεται ένα με το πλήθος, να σωριάζεται και να ματώνει, να σηκώνεται και να συνεχίζει με αίματα στα πόδια. Ένας πραγματικός perfoermer που συνδυάζει το alternative rock με το pop punk και το hip hop, αλλά στο τέλος της ημέρας πλασάρει τη δική του σύγχρονη εκδοχή της Grunge, με πρίμα ήχο στην κιθάρα, ντράμερ που σε κάθε μπρέικ άφηνε κουβά ιδρώτα στα τύμπανα και με πλήρη αδιαφορία για το βάθος στο μπάσο.
Μας κατέστησε σαφές ότι γουστάρει την Ελλάδα (περισσότερο και από τη Βρετανία μάλιστα), μας ευχήθηκε αρκετές φορές να πάμε να… συνουσιαστούμε, μέχρι που ανέβασε κόσμο στη σκηνή, χόρεψε και τραγούδησε μαζί του, φίλησε τον κιθαρίστα στο στόμα. Να σημειωθεί ότι τον συγκεκριμένο τύπο, ο Dave Grohl των Foo Fighters τον ανακήρυξε “μέλλον του rock’n’roll”.
Με εκκεντρικότητα, χωρίς ταμπού και περιστροφές, ανεξάρτητα αν σου άρεσε ή όχι αυτό το βίαιο γρέζι της φωνής και οι γκαζάτοι ήχοι των μουσικών που τον συνόδευαν (πολλά μπράβο στον κιθαρίστα που έπαιξε με διαφορετικές Gibson, αλλά και με μία Fender Jaguar για σβήσιμο), δεν μπορούσες παρά να του αναγνωρίσεις το γεγονός ότι σήκωσε στο πόδι χιλιάδες θεατές τη στιγμή που η ανυπομονησία για τους MUSE μεγάλωνε.
Μάσκες, φλόγες, headbanging, Hysteria, ή απλά MUSE
Διάλειμμα 45 λεπτών με παρένθετα events την ώρα που ο ήλιος έδυε, δημιουργώντας ένα ειδυλλιακό σκηνικό στο ΟΑΚΑ, για κάποιους ιδανικό για “αρραβωνιάσματα”. Διόλου κακή ιδέα μία πρόταση γάμου σε live των MUSE, πολλώ δε όταν αυτή λαμβάνει θετική απάντηση και ζητωκραυγές.
Μιλάμε, άλλωστε, για μία μπάντα που μας έχει συνηθίσει στο “πάντρεμα” διαφορετικών ήχων, τάση που έχει γίνει μονόδρομος τα τελευταία χρόνια για το βρετανικό τρίο που βγήκε λίγο πριν από τις 10μ.μ. και το επιβεβαίωσε on stage. Με μάσκες α λα Squid Game και με φλόγες που σχημάτιζαν τα αρχικά του Will of the people, το τραγούδι δηλαδή που τιτλοφορεί το 9ο άλμπουμ τους (κυκλοφορεί στις 26 Αυγούστου), οι MUSE εμφανίστηκαν μπροστά σε ένα πλήθος που βρισκόταν σε παράκρουση για να προσφέρουν ένα μεγαλοπρεπές live..
Για πολλούς (όπως και για τον γράφοντα) ίσως το πιο εντυπωσιακό και διαδραστικό που έχουν δώσει επί ελληνικού εδάφους.
Με ψυχαναγκαστική αρτιότητα στο παίξιμο και με απόλυτο επαγγελματισμό, χωρίς να αλλοιώνουν τα κομμάτια τους (δεν τους αρέσει άλλωστε), με εξαίρεση μικρούς ευχάριστους αυτοσχεδιασμούς και με εκθαμβωτικά εφέ με τα οποία αρέσκονται να συνοδεύουν τις εμφανίσεις τους, μας ταξίδεψαν στους παράλληλους μουσικούς κόσμους που έχουν χτίσει μέσα από την πλούσια δισκογραφία τους.
Πέρα από το αναμενόμενο και αυτονόητο πλασάρισμα του επικείμενου άλμπουμ τους με τα “Won’t Stand Down” και “Kill or Be Killed”, δεν ξέχασαν τις πρώτες τους επιτυχίες με το -21 ετών πια- Citizen Erased και το πάντα ξεσηκωτικό Plug In Baby, μένοντας όμως πιστοί στα κομμάτια που τους ακολουθούν σταθερά στα live τους και που σε μεγάλο βαθμό τους γιγάντωσαν, όπως το “Time Is Running Out”, το “Hysteria”, το “Supermassive Black Hole” και το “Starlight”.
Όσοι, άλλωστε, έχουν στήσει αφτί για ώρες μπροστά σε δίσκους, γνωρίζουν καλά πως οι MUSE είναι πολλά παραπάνω από εμπορικά κομμάτια όπως το “Madness”, που επίσης ακούστηκε, μαζί με άλλα massive hits που ίσως και να μην μπορούν από μόνα τους να αποτυπώσουν την ευφυία αυτής της μπάντας.
Ο Matt Bellamy δονούσε το ΟΑΚΑ με τα riffs της κιθάρας του και τις -δυσθεώρητων επιπέδων- ψηλές της φωνής του, ο Chris Wolstenholme γέμιζε τον χώρο με τον μουσικό όγκο που έβγαινε από το μπάσο του, σαγηνεύοντας παράλληλα με τα δεύτερα φωνητικά του, ενώ ο Dominic Howard, ένας πραγματικός μετρονόμος στα drums, έμοιαζε λες και μπορούσε να γαζώνει όλο το βράδυ. Το έκανε άλλωστε, έστω και για λίγο, με ένα μίνι drum solo στο κλείσιμο της βραδιάς.
Ο κόσμος από κάτω έσειε το έδαφος, ιπτάμενα νερά και μπύρες εκσφενδονίζονταν και τον δρόσιζαν εν μέσω χοροπηδητού και headbanging, την ώρα που φλόγες, σερπαντίνες, μέχρι και βεγγαλικά συνέθεταν ένα επιβλητικό, αν και ομολογουμένως υπερβολικό, σκηνικό, από αυτά που εντυπωσιάζουν όπως φαίνεται και το ίδιο το σχήμα.
Ασφαλώς και το encore δεν θα μπορούσε να λείψει, με το λατρεμένο “Knights of Cydonia” να μας ταξιδεύει σε μαγικά μέρη και να κλείνει ιδανικά τη βραδιά.
Το “Ευχαριστώ Αθήνα”, το “Σας αγαπώ” και η πιο ένθερμη και συχνή -συγκριτικά με άλλες φορές- αλληλεπίδραση του Bellamy με το κοινό επιβεβαιώνουν πως “εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος” και συνηγορούν πως δεν θα αργήσουμε να ξαναδούμε το αγαπημένο βρετανικό συγκρότημα στη χώρα μας.
Ενώνοντας μισό μουσικό αιώνα
Το βράδυ της Τετάρτης, οι MUSE έκαναν για ακόμα μία φορά αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν: Να τιμούν τις μουσικές καταβολές τους, χωρίς να μπορούν να κρύψουν τις βρετανικές -σκηνικά και μουσικά- επιρροές τους από θρύλους της βρετανικής σκηνής όπως οι Queen, οι Pink Floyd και οι U2, αλλά και να μένουν πιστοί στον ιερό μουσικό σκοπό τους. Αυτός, φυσικά, δεν είναι άλλος από το να πηγαίνουν τη μουσική -και την ίδια την μπάντα- κάθε φορά, ένα βήμα πιο μπροστά.
Παρά το έντονο ροκ στοιχείο σε δίσκους όπως το “Drones”, αλλά και τα νοσταλγικά περάσματα σε κομμάτια τους με “themes” από το “Foxey lady” του Jimi Hendrix και το “Sweet Child O’ Mine” των Guns N’ Roses, έκαναν επίδειξη της progressive κατεύθυνσής τους, με αλλαγή στο κούρδισμα και σκληροπυρηνικούς ήχους που θυμίζουν “Nu Metal”. Μπορεί να μην το είδαμε χθες στο ΟΑΚΑ, σε άλλο πρόσφατο live τους όμως, το νέο -metal- κομμάτι τους “Kill or Be Killed” έδωσε χώρο για αυτοσχεδιασμό και “μείξη” με το “Duality” των Slipknot.
Κι αν στο progressive στοιχείο σημαίνει ότι παράλληλα θα ενσωματώνονται όλο και περισσότερα εφέ, φλόγες και δράκοι, όταν ένα μουσικό τρίο υπηρετεί και εξελίσσει την μουσική του με τέτοια αφοσίωση, με εμμονή στην τελειότητα, χωρίς να εκφυλίζεται μουσικά, τότε δεν μπορούμε παρά να πούμε “χαλάλι”.
Η setlist των Muse στο ΟΑΚΑ:
- Will of the People
- Interlude
- Hysteria
- Drill Sergeant
- Psycho
- Pressure
- Won’t Stand Down
- Citizen Erased
- The Gallery
- Compliance
- Thought Contagion
- Time Is Running Out
- Nishe
- Madness
- Supermassive Black Hole
- Plug In Baby
- Behold, the Glove
- Uprising
- Prelude
- Starlight
Encore
- Kill or Be Killed
- Knights of Cydonia
Χρήστος Μπαρούνης
