Στην ελληνική αντίληψη και φιλοσοφία υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ της Πανδήμου και της Ουρανίας Αφροδίτης: της θεάς των γήινων, αγοραίων, ενστικτωδών και φυλετικών ερώτων και οργασμών και της θεάς της θείας έκστασης και των «ουράνιων» οργασμών από τη μέθεξη και ενατένιση του ουράνιου Κάλλους.
Η πρώτη αντιστοιχεί στο Εράν διά του Οράν (στη μαγνητική οπτική έλξη) ή στο γνωστό συνήθη Έρωτα, με τη σύγχρονη σημασία του όρου. Η δεύτερη αντιστοιχεί στη μυστικιστική ενατένιση και ένωση με το Όλον, στη Θεία Αγάπη
Ο διαχωρισμός όμως αυτός είναι απλά εννοιολογικός και όχι αντίπαλος, αντιθετικός, εχθρικός ή αποκλειστικός. Δε μιλάμε για δύο Αφροδίτες σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά για μία ενιαία Αφροδίτη με διφυή όψη και σημασία!
Λάτρες του μέτρου και της Αρμονίας των αντιθέτων οι αρχαίοι Έλληνες δε θα μπορούσαν να ορίσουν τη μία έννοια αντίπαλα και αποκλειστικά ως προς την άλλη. Μπορεί να χρειάζεται μύηση και μυσταγωγικό βίωμα για τη θέαση του Ουράνιου Κάλλους και τη βαθιά εναδική επικοινωνία με αυτό, αλλά η βάση του όντος εξακολουθεί να είναι τα χθόνια ένστικτα, τα οποία απλά μετουσιώνονται, αν και ποτέ ριζικά προς ένα μόνιμο δηλαδή αποκλεισμό της χθόνιας βάσης και των γήινων οργασμών και ερώτων …
Με απλά λόγια ο μύστης της Ουράνιας Αφροδίτης δεν αρνείται το γήινο έρωτα, διότι σε αυτόν θα στηριχθεί κάθε φορά για την ανάβασή του, όσο εξακολουθεί να παραμένει γήινος. ΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΧΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΟΡΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ….
Ο Ουρανός από μόνος του είναι πλήρως ανενεργός και αντιδημιουργικός και η Γη από μόνη της στείρα! Μια δύναμη, οσοδήποτε μεγάλη, που εκτονώνεται στον άπειρο χώρο δε φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα! Πρέπει να υπάρχει αντίσταση στη δύναμη για να παράγει αυτή έργο! Πρέπει να περιβληθεί αυτή με μια μορφή, έναν περιορισμό, έναν κύλινδρο, για να μπορέσει εκτονούμενη να κινήσει ένα έμβολο και να παράγει έργο!
Γι’ αυτό ακριβώς, για χάρη της Δημιουργίας, ερωτεύεται ο Πατέρας Ουρανός τη Μητέρα Γη και ρίχνει τη χρυσή βροχή του για να τη γονιμοποιήσει… Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι ο Υιός-Κόρη, ο Ερμαφρόδιτος, η Δημιουργία…
Όπως λέει ο Αισχύλος με τα αθάνατα εκείνα λόγια στις «Δαναϊδες»:
Ερά μέν αγνός Ουρανός τρώσαι χθόνα
¨Έρως δέ γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν¨
¨Όμβρος δ’ απ’ ευνάεντος Ουρανού πεσών¨
¨Έκυσε γαίαν, ή δε τίκτεται βροτοίς
μήλων τε βοσκάς και βίον δημήτριον.
(Ποθεί ο αγνός Ουρανός με τη Γη να σμίξει,
κι ο έρωτας φέρνει τη Γη σε γάμο,
κι η βροχή που πέφτει απ’ τον υγρό Ουρανό
τη Γη γκαστρώνει· κι αυτή ανθρώπους γεννά
και βοσκές προβάτων και το βιος της Δήμητρας.)
Και ο Ευριπίδης ανάλογα:
Δε βλέπεις τι λογής θεά είναι η Aφροδίτη;
Ούτε να πεις μπορείς ούτε και να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη κι ως πού φτάνει.
Εκείνη τρέφει εσέ κι εμέ και τους θνητούς τους πάντες.
Δεν θα το μάθεις μόνο με τα λόγια,
μ’ έργα τη δύναμη της θα σου δείξω·
Λαχταρά η Γη τη βροχή όταν ξερό τον τόπο έχει
άκαρπη απ’ τη στέγνα του νερού και στερημένη.
Και λαχταρά ο σεβάσμιος Ουρανός, βροχή
γεμάτος, στη Γη να πέσει, χάρη στην Αφροδίτη.
Κι όταν οι δυο τους σ’ ένα ενωθούν,
όλα μας τα παράγουν κι όλα τα γεννούν,
απ’ όπου των θνητών το γένος ζει και θάλλει
Γι’ αυτό η εκδήλωση είναι σεξουαλική, στο βαθμό που πραγματοποιείται μέσα από ζεύγη αντιθέτων, και ο έρωτας γήινος και κοσμικός συνάμα!
Ή όπως επισημαίνει ο εσωτερικός λόγος:
Πρέπει να μάθουμε να μην κόβουμε το αέρινο λουλούδι από τη γήινη ρίζα του, γιατί τότε θα μαραζώσει και οι σπόροι του θα είναι στείροι – ενώ η ρίζα, ασφαλής μέσα στη Μητέρα Γη, μπορεί να ανθίσει και να ωριμάσει τους καρπούς του.
Ο Ίμερος και ο Πρίαπος διαφέρουν σαφώς από το θείο Έρωτα, αλλά η ρίζες του καθενός είναι μέσα στον άλλον! Η Πάνδημος Αφροδίτη δεν είναι παρά η εκδήλωση της Ουράνιας μέσα στους γήινους Ιμερικούς και Πριαπικούς περιορισμούς. Και η Ουράνια Αφροδίτη δεν είναι παρά η διαστολή και επέκταση και διαστολή του Ίμερου στην Ουράνια απειρότητα.
