Η Γκλόρια είναι ένα κορίτσι που δίνεται και αφήνεται. Δίνεται σε αυτό που κάνει, δένεται με αυτό που κάνει και αφήνεται σε ότι κάνει με όχημα την φαντασία. Ένα real life method acting, αποτυπωμένο σε μια φωτογραφία σε διαρκή επεξεργασία. Ένας πίνακας που επαναπροσδιορίζεται με άξονα το ίδιο του το φόντο. Μια γυναίκα που εξελίσσεται με βάση την προσφορά και την δημιουργία.
Η Γκλόρια δεν αναζητά την θέση της στην ζωή ως φορμαλιστική συνθήκη. Εισχωρεί στην ροή των πραγμάτων, μεταγγίζοντάς τους την ενέργεια της στιγμής. Και εισπράττοντας το απόσταγμα της συλλογικής θεώρησής τους. Κάποιοι το ονομάζουν «ανάγκη να ανήκεις κάπου μέσω της προσφοράς και της αποδοχής». Ίσως όμως να πηγαίνει ακόμα πιο πέρα. Ίσως να ικανοποιεί την βαθύτερη ανάγκη αυτοπροσδιορισμού μέσω μιας αισθαντικής ιδιοδεκτικότητας που τελικά οδηγεί στην ενσυνείδηση. Αφήνεσαι συνειδητά να επεξεργαστείς βιωματικές εμπειρίες στην δυναμική της στιγμής, με απώτερο στόχο να εκπέμψεις ένα μήνυμα συλλογικής αποδοχής ως προσωποποίηση του χρόνου που κλήθηκες να διαχειριστείς.
Είναι μια υπερβατική διεργασία, όπως υπερβατική είναι και η τέχνη της φωτογραφίας, την οποία τόσο αγαπά η Γκλόρια. Όπως υπερβατική, αποδείχτηκε η συμμετοχή της στις κινηματογραφικές ομάδες του Λυκείου Κυθήρων υπό τον Γιώργο Διδυμιώτη. Μια παρουσία εν τη απουσία. Απουσία ήχου στα Χελιδόνια. Η Αϊσά, η προσφυγοπούλα που υποδύεται, νιώθεις πως δεν μιλά, δεν κινείται, σχεδόν δεν αναπνέει. Κι όμως! Βρίσκεται σε μια αέναη κατάσταση εκπνοής ενός ρόγχου, τόσο δηκτικού στην ουσία της δήλωσης που εκφέρει: Άκουσέ με, νιώσε με, άγγιξέ με!
Και φυσικά, απουσία σχηματοποιημένου κάδρου στο «Σε Χρειάζομαι». «Έκανα κυριολεκτικά τα πάντα σε αυτήν την ταινία», μου λέει και καταλαβαίνω πως ψηλαφεί νέες κινήσεις αυτοπροσδιορισμού σε ένα εσωτερικό ανάγλυφο που μοιάζει κατακερματισμένο, στην πραγματικότητα όμως αναζητά και βρίσκει διαρκώς νέες σταθερές. Την χάνω στο κλωθογύρισμα που στήνει το white noise γύρω από την περιστροφή της κάμερας, την βρίσκω στο γκρο πλαν της πρωταγωνίστριας που τόσο μου θυμίζει το βλέμμα της Αϊσά από τα Χελιδόνια. Μέχρι, που εν τέλει την εντοπίζω στο cameo που μας χαρίζει στο Σε Χρειάζομαι. Για την ακρίβεια, δεν το εκλαμβάνω ως τέτοιο, αλλά ως fade out μιας εκπνοής και fade in μιας νέας εισπνοής. Σαν τις κοφτές αναπνοές που παίρνει ο μαέστρος μιας ορχήστρας προτού καλωσορίσει ένα νέο όργανο στο προσκήνιο.
Ναι, η Γκλόρια, είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε μια διαρκή μετάσταση. Γράφει, σβήνει, συντονίζει, παρατηρεί, συμπάσχει, συντρέχει, συμπονεί. Η Γκλόρια, ναι, τώρα το ξέρω, είναι η Τέχνη που διαστέλλεται, κάθε που ο ορίζοντας των αισθήσεων συστέλλεται στην εκπνοή των στιγμών που τον ορίζουν. Κι αφήνει πίσω του στιγμιότυπα με τα οποία όλοι με κάποιον τρόπο ταυτίζονται. Στη στιγμή. Στο τώρα. Στο πάντα.
Ακολουθεί η συνέντευξη της Γκλόριας Τουσάι στο Kythera.News για την εμπειρία της από το εγχείρημα των κινηματογραφικών ομάδων του Λυκείου Κυθήρων.
Ερ. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τις κινηματογραφικές ομάδες του Λυκείου Κυθήρων;
-Όλα άρχισαν για μένα στην ταινία «Χελιδόνια». Ήμουν πολύ μικρή τότε, πήγαινα στην Γ’ Γυμνασίου και ως εκ τούτου, αρκετά συνεσταλμένη. Και ναι, είχα και έναν μικρό φόβο, ακριβώς λόγω της διαφοράς ηλικίας. Παρόλα αυτά, άρχισα να πηγαίνω στις συναντήσεις και όσο περνούσε ο καιρός, έβρισκα όλο και πιο ενδιαφέροντα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Και σε αυτό, με βοήθησε πολύ ο ρόλος για τον οποίο είχα επιλεγεί: αυτός της Αϊσά. Όσο περνούσε ο καιρός, ταυτιζόμουν μαζί της, είχα μπει στο πετσί του ρόλου, ένιωθα τις αγωνίες της. Ώσπου έφτασε η μέρα που κατάλαβα πως ήμουν η Αϊσά.
Ερ. Γιατί πιστεύεις ότι είχε ο συγκεκριμένος ρόλος αυτόν τον αντίκτυπο πάνω σου;
-Νομίζω πως σε αυτό συνέβαλε και η δική μου καταγωγή. Για χρόνια ένιωθα άβολα με την χώρα προέλευσής μου, αλλά η Αϊσά με βοήθησε να αποδεχτώ κάποια πράγματα για τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον, δεν με νοιάζει, αγαπώ αυτό που είμαι. Το τότε και το τώρα μου, το παρελθόν και το παρόν μου. Γι’ αυτό άλλωστε ένιωσα με τον καιρό μέλος και μέρος της ομάδας, ήταν αυτή η αποδοχή που βοήθησε σε αυτό. Και νιώθοντας ένα με το σύνολο, έβαλα τα δυνατά μου να αποδώσω πιστά τον ρόλο και να νιώσω την ικανοποίηση της προσφοράς στην ομάδα.
Ερ. Έσμιξες εκ νέου με τις ομάδες την επόμενη χρονιά, με αφορμή την ταινία «Σε Χρειάζομαι». Ήσουν πλέον στην Α’ Λυκείου, ήταν το δικό σου μάθημα επιλογής. Πώς το διαχειρίστηκες;
-Στην αρχή, με πολύ άγχος. Όμως, οι παρουσίες του κυρίου Λεβέντη και φυσικά του Γιώργου του Διδυμιώτη, αποδείχτηκαν καταλυτικές. Έμαθα τόσα σε εκείνο το δίωρο της Παρασκευής με τον Didi για τον κινηματογράφο!
Ερ. Σε ποιους τομείς δραστηριοποιήθηκες στην ταινία;
-Σε ποιους δεν δραστηριοποιήθηκα να λες! Στην ουσία, έκανα τα πάντα! Προσπαθούσα να συντονίσω την ομάδα συνεχώς, έτρεχα παράλληλα και το σενάριο, γενικά προσπάθησα πολύ και βγήκε σε καλό. Έτσι όπως το λέω, ακούγεται σαν να τα έχω κάνει όλα μόνη μου. Όχι, δεν είναι έτσι. Ήμασταν μια ομάδα 4-5 ατόμων που μοχθήσαμε πολύ για την ταινία και αυτήν την αίσθηση περιγράφω με κάπως πιο προσωπικούς τόνους.
Ερ. Τί πραγματεύεται η ταινία και πώς καταλήξατε στο θέμα της;
-Σε ένα από τα μαθήματα, ο Didi μας είπε να σκεφτούμε την κεντρική ιδέα της ταινίας και να την επεξεργαστούμε σεναριακά. Επί δύο ώρες, στύβαμε το μυαλό μας, μπορεί να έπεσαν και 1000 διαφορετικές ιδέες στο τραπέζι αλλά δεν καταλήξαμε πουθενά. Το ίδιο βράδυ, καθόμουν και σκεφτόμουν θέματα για ταινίες και σε κάποια στιγμή μου ήρθε η ιδέα να φτιάξουμε μια ταινία για την σχέση μητέρας – κόρης. Το λέω στους άλλους την επομένη, εκείνοι συμφωνούν και πάνω σε αυτό αρχίσαμε να χτίζουμε σεναριακά το στόρι. Τελικά, η όλη διαδικασία διήρκεσε 2 χρόνια και μπορώ να πω πως το αποτέλεσμα μας άφησε απόλυτα ικανοποιημένους. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι έγινε πολύ επαγγελματική δουλειά, αλλά είναι το πάθος το μεράκι και η θέληση να φτιάξουμε την ταινία, αυτό που κρατάω πάνω από όλα. Αυτό άλλωστε, μας είχαν πει, τόσο ο κύριος Λεβέντης όσο και ο Didi. Να έχουμε θέληση και να είμαστε απολύτως αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε, ώστε αυτό να γίνει σωστά. Όπως και έγινε.
Ερ. Τί είναι για σένα μια ταινία Γκλόρια; – Ποιου είδους ταινίες αγαπάς;
-Μια ταινία είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Γνώση και ψυχαγωγία πρωτίστως. Κι αυτή είναι μια εξίσωση που βοηθάει πολύ στον γενικότερο τρόπο σκέψης. Προσωπικά, το θεωρώ μάθημα ζωής και, εφόσον οι ταινίες που αγαπώ, έχουν να κάνουν με γεγονότα και καταστάσεις της πραγματικότητας, τα διδάγματα που εισπράττω μέσα από αυτήν την αντιμετώπιση, είναι πρωτίστως εφαρμόσιμα στην δική μου την ζωή.
Ερ. Με τί άλλο σου αρέσει να ασχολείσαι;
-Αγαπώ πολύ την φωτογραφία, με την οποία ασχολούμαι από μικρή ηλικία. Ό,τι δω με το μάτι, το αποτυπώνω στον φακό. Γενικά, είμαι παιδί του καλλιτεχνικού χώρου. Αγαπώ την μόδα, ζωγραφίζω πολύ, μου αρέσει να συνδυάζω τα ρούχα μου. Και είμαι ευτυχής που ακολούθησα τον κλάδο της γραφιστικής στις σπουδές μου. Αυτή ήταν άλλωστε και η πρώτη μου επιλογή στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Ερ. Γκλόρια, τί είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;
-Η φαντασία μου. Προσπαθώ συνεχώς να επεκτείνω τα όριά της, δουλεύω πάνω σε αυτό, είτε μόνη μου είτε με την παρέα μου. Θέλω διαρκώς να προσθέτω ποικιλία στις δραστηριότητές μου και η φαντασία είναι το ιδανικό όχημα για αυτό.
Ερ. Και ο κινηματογράφος; Θα μπορούσε να χωρέσει στα όρια της φαντασίας σου και να γίνει ενδεχομένως πραγματικότητα ως ενασχόληση στο μέλλον;
-Ποτέ δεν ξέρεις. Το σίγουρο είναι, πως δεν θα δίσταζα λεπτό να ξαναμπώ σε αυτήν την διαδικασία. Με το ίδιο πάθος και την ίδια θέληση, όπως την πρώτη φορά.
