«Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε πλατείες»… Το αλάνθαστο επαναστατικό ένστικτο των νέων «τότε», όπως το περιέγραφε ο ποιητής και όπως το περιγράφουν τώρα οι ειδήσεις: «…κορονοπάρτι το βράδυ της Παρασκευής στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, αδιαφορώντας για τα περιοριστικά μέτρα που είναι σε ισχύ για τη διασπορά του κορονοϊού»…
Κι έχουν περάσει χρόνοι πολλοί μέσα σε λίγην ώρα… Κι οι νέοι, πάντα νέοι ασυγκράτητοι κι ωραίοι! Η διαφορά; Τότε την αψάδα τους και τη φωτιά που τους έκαιγε το «μέσα», την υμνούσαν οι ποιητές· τώρα τις στηλιτεύουν και ασκούν κριτική «αλλήθωροι» αυστηροί μεσήλικες, που ξεχνούν πως κάποτε στη στάχτη του νου τους, άναβε φωτιά κι η αψάδα τούς έκαιγε τα βήματα… και σαν σκωροφαγωμένα υφάσματα απλώνουν τώρα την «ασχήμια» τους.
Κι αν «τότε» ο εχθρός είχε όνομα και σάρκα και θωριά και δύναμη και αλαζονεία και προκαλούσε φόβο και απέχθεια και αποστροφή και μίσος και τώρα τα ‘χει όλα τα παραπάνω. Τότε τον εχθρό τον έλεγαν κατακτητή. Τώρα τον εχθρό τον αποκαλούν λοιμό, Covid-19, κορονοϊό, πανδημία! Και τότε νεκροί και τώρα νεκροί και τότε απαγορεύσεις και τώρα απαγορεύσεις και τότε τρόμος και τώρα τρόμος. Μόνο που τότε άλλα τα ιδανικά, άλλα τα ευγενή κίνητρα για κάθε λογής αποκοτιές. Και… μόνο που τότε οι νέοι, τους ποιητές είχαν για ταγούς και τους ήρωες που έδωσαν για την πατρίδα τη ζωή τους.
Τώρα; Ποια τα ιδανικά και ποια τα κίνητρα, όταν ο νους συντηρείται από τη μασημένη τροφή των μέσων μαζικής ενημέρωσης;
Το πρόσταγμα «πάμε πλατεία» δεν είναι το ίδιο με το πρόσταγμα του «τότε», όμως έχει κι αυτό ένα άρωμα επανάστασης… Όταν οι «ταγοί» σου, άλλα διατάσσουν κι άλλα οι ίδιοι πράττουν, πώς να κρατήσεις τους νέους από τις πλατείες; Πώς να τους πεις «κάναμε λάθος»; Πώς να τους κάνεις να καταλάβουν πως έπειτα από έξι μήνες εγκλεισμού, ο εχθρός δυναμώνει αντί να φθίνει; Και για τα εμβόλια; Τι να τους πεις για τα εμβόλια; Και για τις παλινωδίες; Και για τις εγκληματικές παραλήψεις; Και για προκλήσεις και την οίηση και την αλαζονεία· τι να πεις στους νέους; Μην πάτε στις πλατείες, σε μια παλάμη τόπο; Γιατί;
Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου! Κι αυτοί που «επαναστατούν» στις πλατείες είναι τόσο νέοι, όση είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Κι εκείνοι που κρύβονται πίσω από τους άλλους στα μπαλκόνια είναι τόσο γέροι, όση είναι η απελπισία τους!
Η αποτυχία έχει πολλούς πατέρες, ας μην την φορτώσουμε κι αυτήν στα παιδιά μας!
Του Νίκου Τζιανίδη
