Η ζουρίδα είναι άγριο ζώο της νύχτας στο μέγεθος της γάτας, μικρότερο από την αλεπού και μεγαλύτερο από τη νυφίτσα. Η λέξη “ζουρίδα” φαίνεται ότι ήρθε από την Κρήτη, όπου επί Τουρκοκρατίας ζουρίδες έλεγαν τις νυχτερινές επιθέσεις των Τούρκων. Είναι πανέμορφο στην εμφάνιση, αλλά πονηρότατο και αιμοβόρικο. Όλη μέρα κρύβεται στη φωλιά του, τη ζουριδότρυπα, που φροντίζει να έχει δύο εξόδους και το βράδυ εξέρχεται για αναζήτηση τροφής. Είναι ζώο κυρίως σαρκοφάγο και τρώει ποντίκια, φίδια, πουλιά, λαγούς, κουνέλια και κοτόπουλα, τα οποία πνίγει και τους ρουφάει το αίμα. Εκτός από σαρκοφάγο είναι και φρουτοφάγο ζώο με ιδιαίτερη αδυναμία στα σύκα, σταφύλια και αχλάδια.
Ανέκαθεν ήταν μεγάλη μάστιγα για τα κοτέτσια, διότι μπορούσε στο άψε σβήσε να πνίξει και 10 κοτόπουλα. Παλαιά είχαν σκυλιά εκπαιδευμένα στο κυνήγι της ζουρίδας. Ο ζουριδοκυνηγός, ο ζουριδάς, έβαζε φωτιά στο θαλάμι της ζουρίδας στην είσοδο και ο καπνός την ανάγκαζε να πεταχτεί έξω, οπότε την έπιανε ο σκύλος. Υπήρχε περίπτωση να δαγκώσει άσχημα το σκύλο, ακόμα και να τον εξουδετερώσει πιάνοντάς τον από τη μύτη. Ακόμα, οι κυνηγοί έστηναν δόκανα σιδερένια, ζουριδοπαγίδες, καμουφλαρισμένα με πανιά και έβαζαν δόλωμα σύκα. Βέβαια η ζουρίδα είναι σκληρό ζώο και πολλές φορές όταν πιανόταν από το πόδι στην παγίδα, έφθανε στο σημείο να κόψει το πόδι της για να ελευθερωθεί.
Οι ζουριδάδες κυνηγούσαν τις ζουρίδες και για τη γούνα τους που είναι σαν μετάξι. Η καλύτερη εποχή για το τρίχωμα ήταν από το Δεκέμβριο μέχρι το Μάρτιο. Από το Μάιο και όλο το Καλοκαίρι το τρίχωμα εξασθενεί και μαδάει. Το τομάρι μιας ζουρίδας πουλιόταν 1 λίρα. Σήμερα ζουριδοκυνηγοί πια δεν υπάρχουν και ο πληθυσμός τους έχει λιγοστέψει. Τα δόκανα είναι πεταμένα στις αποθήκες και συχνά τις ζουρίδες τις βρίσκομε σκοτωμένες στην άσφαλτο από τους οδηγούς της νύχτας που τις θαμπώνουν με τα φώτα τους.
