Μετά την καταστροφική πυρκαγιά, ο ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος Νίκος Μαγουλάς απευθύνει δραματική έκκληση για ανάληψη ευθυνών, οργανωμένη πολιτική προστασία και αποκατάσταση του Μυλοποτάμου. Ακολουθεί η δήλωσή του:
Τώρα που ο καπνός καταλάγιασε… Ήρθε η ώρα να πούμε αλήθειες.
Η φωτιά έφτασε. Και έκαψε τα πάντα. Για μια ακόμα φορά. Και τώρα που δεν υπάρχει πια φλόγα – υπάρχει μόνο στάχτη.
Τώρα που δεν έχει νόημα η εκκένωση, ούτε οι διαβεβαιώσεις – ήρθε η ώρα της ευθύνης.
Η επόμενη μέρα δεν έρχεται. Ήρθε – και πέρασε. Και μας βρήκε να μετράμε πληγές. Να ζούμε το σοκ. Να νιώθουμε την οργή.
Γιατί αυτή η καταστροφή δεν ήταν «μοίρα» – ήταν αποτέλεσμα εγκατάλειψης, αδιαφορίας και ασχεδίαστης διαχείρισης.
Ο Μυλοπόταμος και η ευρύτερη περιοχή – Αραιοι, Λαζαριανικά, Λαχνος, Μερτύδια – παραδόθηκαν στο έλεος των φλογών.
Η εκκένωση προς τον Λημνιώνα ήταν τραγική επιλογή – ευτυχώς αυτό δεν το πληρώσαμε. Οδηγήσαμε τον κόσμο προς τον καπνό, σε σημείο χωρίς λιμενοβραχίονα, χωρίς καμία υποδομή για ασφαλή απομάκρυνση.
Η απουσία σχεδίου ήταν εγκληματική. Οι κάτοικοι εγκαταλείφθηκαν. Η περιοχή αποκλείστηκε και αφέθηκε να καεί.
Την επόμενη μέρα, η φωτιά πήγε προς τη Δρυμώνα – κι έσβησε.
Τη μεθεπόμενη προς τα Βιαράδικα και τα Μητάτα – κι εκεί την πρόλαβαν.
Την πρώτη μέρα, στον Μυλοπόταμο, γιατί όχι;
Ποιος αποφασίζει ποιο χωριό σώζεται και ποιο παραδίδεται στις φλόγες;
Ποιος φέρει την ευθύνη για την αδράνεια;
Ο Μυλοπόταμος και τα Μερτυδια – δυο από τα κοσμήματα του νησιού – δυο από τους βασικούς τουριστικούς προορισμούς του τόπου μας – σήμερα είναι στάχτη.
Στον Μυλοπόταμο – Πρώτα πήραν το νερό.
Μετά στέρεψε η ρεματιά. Είπαν πως έφταιγε η ανομβρία.
Το 2017 η ρεματιά είχε ακόμα μια ανάσα. Και τότε η φωτιά την προσπέρασε.
Τώρα δεν υπήρχε τίποτα να τη σταματήσει.
Κάηκαν όλα. Οι σοδειές, τα σπίτια, η Σχολή, το αρχείο της Κοινότητας.
Μνήμες, ιστορία, κόποι γενεών. Στάχτη.
Κι όμως – η φωτιά θα μπορούσε να είχε περιοριστεί.
Αν υπήρχε σχέδιο. Αν υπήρχε πολιτική προστασία με ουσία – όχι μόνο στα χαρτιά.
Δεν σκοπεύω να σιωπήσω.
Δεν πρέπει να σιωπήσουμε.
Υπάρχουν ευθύνες. Και πρέπει να αποδοθούν – δημόσια, ξεκάθαρα, χωρίς υπεκφυγές.
ΑΠΑΙΤΩ:
- Άμεση ενεργοποίηση ενός πραγματικού και λειτουργικού Συντονιστικού Οργάνου Πολιτικής Προστασίας στον Δήμο Κυθήρων – με σχέδιο, εκπαίδευση και ουσιαστική παρουσία.
- Ουσιαστική στήριξη των πληγέντων – όχι μόνο επιδόματα, αλλά συνολική φροντίδα, αποκατάσταση και επιστροφή στην καθημερινότητα.
- Αλλαγή στο μοντέλο διαχείρισης κρίσεων. Όχι άλλη προχειρότητα. Όχι άλλη αδιαφορία.
ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ:
Δεν πρέπει να μείνουμε στα λόγια.
Θα οργανωθούμε. Θα καθαρίσουμε τα λαγκάδια που κάηκαν. Θα στήσουμε μικρά φράγματα, θα προστατεύσουμε ό,τι διασώθηκε. Θα χτίσουμε τις μάνδρες και τα παλαιά μονοπάτια. Θα ζωντανέψουμε τους νερόμυλους. Θα φυτέψουμε και θα καλλιεργήσουμε ξανά.
Θα ξαναχτίσουμε – κυριολεκτικά και ηθικά.
Και όταν έρθει η στιγμή να παραδώσουμε αυτόν τον τόπο στις επόμενες γενιές, θέλω να μπορούμε να πούμε με το κεφάλι ψηλά:
«Προσπαθήσαμε. Δεν τα παρατήσαμε. Διορθώσαμε τα λάθη μας.»
Και ναι, να ζητήσουμε συγγνώμη.
Όχι απλώς γιατί κάτι χάθηκε το 2025, αλλά γιατί κάποτε αδιαφορήσαμε – και αυτό μας στοίχισε, αλλά μάθαμε.
Μαγουλάς Νικόλαος
ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΙΤΗΣ και Εκλεγμένος Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Κυθήρων
Νίκο συμφωνώ μαζί σου. Είμαι η Α. Κ. Ααπό την ΤτΕ.
Όμως, κάποτε πρέπει να γυρίσουμε πίσώ και να κάνουμε και τη δική μσς αυτοκριτική, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί.
Αυτή η ευθύνη δεν τελειώνει με την ψήφο μαςούτε στις βουλευτικές ούτε στις περιφερειακές εκλογές. Αν συνεχίσουμε να αναθέτουμε τη μοίρα μας σε πουλημένους και διεφθαρμένους πολιτικούς και τοπικούς αρχοντες, είμαστε καταδικασμένοι. Πεμείς πρέππει να διεκδικήσουμε, να οργανωθούμε να συμμετέχουμεγια να δοθούν οι λύσεις σε έναν τόσο πολύπαθο τόπο.
Από κάποιον συντοπίτη ονομάστηκε παράδειζος και για να μην περιαυτολογούμε θα μπορούσε να είναι, αν οι άνθρωποι που έμειναν να τον υπηρετούν, αναγνώριζαν την αξία του.
Που πήγαν οι παραγωγές αγνών κηπευτικών , που κάποτε μοσχομύριζαν?
Πού πήγαν οι παραγωγές των τυριών που διατηρούνταν στο λάδι?
Πού πήγε το μέλι που ήταν αγνό κι ανόθευτο και μύριζε θυμάρι?
Πού εγκαταλείφθηκαν τα λιόφυτα που έθρεψαν οικογένειες και σόγια σε δύσκολες μέρες?
Όλα θυσιάστηκαν στο όνομα του γρήγορου κέρδους, της βιομηχανίσς του τουρισμού, των fake επιδοτήσεων. Αποτέλεσμα? Η εγκατάλειψη της φύσης, η αποξένωση του ανθρώπου, η ιδιωτεία…
Ήμουνα νια και γέρασα και κουραστηκα να ακούω για τη διάσταση Μέσα και Έξω Δήμων. Ένας είναι ο δήμος και λέγεται Κυθήρων και πάλι καλά…Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, αν δεν συνεννοηθούμε, αν δεν οργανωθούμε, ο τόπος δεν έχει μέλλον. Και για να χρησιμοποιήσω και τον χαρακτηρισμό του συντοπίτη μας, που κλαίει για τον παράδεισό του που χάνεται, θέλω να πω πως τον παράδεισό μας, τον φτιάχνουμε ο κσθένας μόνος του, αλλσ και όλοι μαζί, γιατί μόνο η αγάπη και το αίμα που κυλάει στις φλέβες μαα πρέπει να μσς ενώνει.
Θα πρέπει κσποτε να κάνουμε πράξη και τα λόγια του μεγάλου Ν. Καζαντζάκη: “Ν ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. ΝΑ ΛΕΣ ΕΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗ ΓΗ. ΑΝ ΔΕΝ ΣΩΘΕΙ ΕΓΩ ΘΑ ΦΤΑΙΩ”.
Υπάρχουν και κάτι χωριουδάκια σε αυτό το νησί που αφέθηκαν από την πρώτη μέρα στην τύχη τους. Λέγονται Περλεγκιάνικα και Ντουριάνικα. Ζούν και εκεί άνθρωποι με οικογένειες. Αυτά τα χωριά είναι σαν να μην είναι στο χάρτη του νησιού, σαν να μην υπάρχουν. Και αν σε αυτά τα χωριά δεν άφηναν την ψυχή τους οι εθελοντές κάτοικοι μαζί με 2 πυροσβέστες τότε η φωτιά θα είχε ”ταξιδέψει” Λογοθετιάνικα, Ποταμό κ.ο.κ . Άραγε αυτά τα χωριουδάκια πότε θα μπουν στο χάρτη; Μπορεί να μην έχουν πολλούς ψηφοφόρους αλλά έχουν και αυτά ψυχή και ανάγκες. Θα εκπλαγούμε αν αύριο ο κος Κατσαφάδος τα επισκεφτεί και θα εκπλαγούμε ακόμα περισσότερο αν γίνει τίποτα μετά την επίσκεψή του. Μακάρι να εκπλαγούμε….
Εχω μια ερώτηση που μάλλον δεν θα μπορέσει να την απαντήσει κανείς: Τι έγιναν τα 180 χιλιάρικα της “έκτακτης ανάγκης” έπειτα από τη φωτιά του 2017; Καλά, τα 69 τα πήρε ο Λέκκας για… μελέτες. Αλλα 35 και βάλε, πήγαν για τη “φιλοξενία” των πυροσβεστών (φαγητό και διαμονή… λέει). Ναι ναι, τόσο μας στοίχησε η βοήθεια των “υπερανθρώπων” δυνάμεων τότε, παρότι δεν προβλεπόταν να εξοφλξθεί από την “έκτακτη ανάγκη”. Ασε, να δείτε τιμολόγια… να σας φύγει το σκαρπέλο! Αλλά αυτό θα μου πείτε, θασυνέβαινε σε κάθε περιοχή της χώρας που θα βίωνε παρόμοια κατάσταση. Δεν είναι δηλ. η αρπακτή προνόμιο κυθηραϊκό, αλλά ελληνικό!
Αν αφαιρέσουμε από τα 180 τα 105 μένουν ακόμη 75 χιλιάρικα. Εγινε κάτι και δεν το γνωρίζουμε ή μήπως είναι ξεχασμένα στο ταμείο του Δήμου;
Και σαν να μη γνωρίζει ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης του δήμου Κυθήρων, ζήτησε πρόσφατα από το Δήμαρχο, και νέα έκτακτη ανάγκη!
Καλά, δεν μάθαμε τίποτα τόσα χρόνια; Πάλι αλα μπρατσέτο θα πάρουμε πολιτικούς, πολιτικάντηδες και εξουσιαστές;
Τα ονοματεπώνυμα μπορεί να αλλάζουν, αλλά όλοι τους θα είναι πάντα κλέφτες, ψεύτες και υποκριτές.
Φίλε Νίκο, ελπίζω να μη σε δούμε στη σειρά για χειραψία με τον βουλευτή διασώστη του λιπόθυμου.
Όσο για τη δέσμευση, μην τάζεις αν δεν μπορείς να το τηρήσεις (για παράδειγμα στο χωριό μου τον Καραβάς).
Τα υπόλοιπα τα συζητάμε.
Που είναι οι αντιπυρικες ζωνες, οι καθαρισμοί από ξερά χορτα,δέντρα & κλαδιά? Δεν υπάρχουν & παρότι κάηκε μεγάλο μέρος του νησιού & το καλοκαίρι είναι ακόμα μπροστά, το υπόλοιπο νησί θα μείνει πάλι ακαθάριστο. Αν ξαναπιάσει φωτια μετά θα τρέχουν πάλι σαν πανικόβλητες κοτες & θα τσιριζουν οτι τους φταιει ο χατζηπετρης ενώ δεν έλαβαν κανένα μέτρο & δεν ανέλαβαν καμία ευθύνη για το μπαχαλο που προκάλεσαν. & Αντί να πουν ευχαριστώ που οι πιλότοι ρίσκαραν την ζωή τους με τα σαραβαλα αεροπλάνα & τον πολύ αέρα για να σβήσουν τις φωτιές, που οι εδώ εβρισκομενοι άφησαν να ξεφύγουν με την ανικανότητα τους, τσιριζαν & από πάνω ότι δεν είχε εναέρια μέσα λες & καίγονταν μόνο τα Κύθηρα & δεν είχε αλλού φωτιές. Συνεχίστε να ψηφίζετε & να στηρίζετε τους ανίκανους/άφαντους, καλά θα πάει αυτό.
Αν ήμουν στο Τσιρίγο, θα οργάνωνα διαμαρτυρία στην άφιξη του “διασώστη” υπουργού. Σήμερα, θέλω να σας δω. Τα κλάματα δεν αρκούν πάνω στην κυριολεκτικά χαμένη γη και καθόλου δεν θα βοηθήσουν να αναγεννηθεί.