Ήταν το 1983 όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στην Προεδρική Φρουρά. Ορισμένες φορές συμμετείχα στα τιμητικά αγήματα που απέδιδαν τιμές στους «υψηλούς καλεσμένους μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο (τότε Πρόεδρος Δημοκρατίας ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής). Θεωρητικά έπρεπε να έχουμε βλέμμα καρφωμένο σε ένα σημείο και να μην παρακολουθούμε τους καλεσμένους (πράγμα αδύνατο, ρίχναμε «κλεφτές ματιές»). Το ότι θα είμαστε αμίλητοι, είναι αυτονόητο… Προσωπικά «έφαγα» πολλές στερήσεις εξόδου διότι δήθεν η φουστανέλα δεν ήταν τόσο καλά σιδερωμένη και η πόρπη της ζώνης δεν ήταν τόσο καλά γυαλισμένη (αν και εγώ πιστεύω ότι ήταν τιμωρία λόγω του ότι ήταν γνωστή η πολιτική μου ένταξη)… Η εντολή ήταν η παρουσία μας μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο να είναι άψογη!
Όταν επιστρέφαμε στην έδρα της Προεδρικής Φρουράς, σχολιάζαμε το τι είδαμε και τι ακούσαμε. Υπήρχε πάντα ένας σεβασμός στον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας, αλλά και στον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ακόμα και από τους εμάς τους αριστερούς που βρεθήκαμε στην Προεδρική Φρουρά. Καμαρώναμε όταν κάποιος αριστερός περνούσε μην πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου, διότι πάντα ήταν προσηνής, πάντα προσεκτικός, πάντα φιλικός με το προσωπικό και πάντα ντυμένος με τρόπο που έδειχνε σεβασμό στον θεσμό.
Ίσως αναρωτηθείτε «τι γυρεύει ένας αριστερός στην Προεδρική Φρουρά»; Πρώτον, το επέτρεπε η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ η οποία απαγόρευσε να ακολουθεί ο «φάκελος πολιτικών φρονημάτων» τον κάθε στρατευμένο στην θητεία του. Έτσι το ύψος έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο και όχι οι πολιτικές πεποιθήσεις. Δεύτερο, θεωρούσα και θεωρώ ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί πρέπει να υπηρετούνται ανεξαρτήτως προσώπων που καλύπτουν κάθε φορά την κάθε θέση. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν ο πιο φιλικός στην αριστερά, ήταν όμως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Γιατί τα αναφέρω; Διότι η συζήτηση για το ντύσιμο όσων προσέρχονται στο Προεδρικό Μέγαρο και μάλιστα σε μια γιορτή της Δημοκρατίας, «κέρδισε» περισσότερη δημοσιότητα από το ίδιο το γεγονός, αλλά και από το γεγονός ότι στην δεξίωση παρευρέθηκαν πρόσωπα που καμία σχέση δεν έχουν με τους αγώνες για την δημοκρατία (πχ ο υπουργός Υγείας κ.Πλεύρης).
Οι πολίτες σήμερα έχουν έναν ρόλο ανάλογο με τους τσολιάδες που «αποτίουν τιμές» στους προσκεκλημένους: Είναι αμίλητοι, ακούνητοι, αλλά όλα τα βλέπουν, όλα τα ακούν και όταν γυρίζουν σπίτι (η στον στρατώνα) όλα τα σχολιάζουν. Ο θεσμός είναι κάτι που απαιτεί τον σεβασμό μας, όμως κάποιοι και κάποιες το αντιμετώπισαν σαν πασαρέλα, ενώ κάποιοι άλλοι (συνάδελφοι δημοσιογράφοι) προσπάθησαν να σπεκουλάρουν επενδύοντας στο ενδεχόμενο ένας προσκεκλημένος (απρεπώς ενδεδυμένος για αυτούς) να είναι ο διευθυντής αντιπολιτευόμενης εφημερίδας, επομένως να τον σχολιάσουν αρνητικά χρεώνοντας του ασέβεια προς τους θεσμούς… Μικρότητες και προπαγάνδα νηπιακού επιπέδου.
Θυμάμαι τότε τις συζύγους των πολιτικών που προσέρχονταν στο Προεδρικό Μέγαρο, αλλά δεν γνωρίζαμε το όνομα τους, δεν ενδιαφερόμαστε να το μάθουμε και δεν μας έδινε καμία αφορμή το ντύσιμο τους για περαιτέρω σχολιασμό. Βεβαίως και τότε δεν θυμάμαι κανέναν ακροδεξιό και υμνητή της χούντας να περνά το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου. Τουλάχιστον δεν έπεσε στη δική μου αντίληψη, ούτε έμαθα κάτι ανάλογο από άλλους στρατευμένους.
Ο ρόλος των «τσολιάδων» ήταν και είναι να αποτίουν τιμές. Ακούνητοι, αμίλητοι, άψογοι. Το ίδιο κάνουν και οι πολίτες τιμώντας τους θεσμούς, όχι όμως πάντοτε τα πρόσωπα. Ιδιαίτερα όταν μια δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας έχει χάσει το ουσιαστικό της νόημα.
-Μια δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας με παρόντες ακροδεξιούς…
-Μια ομιλία που πόρρω απείχε από τις σημερινές ανάγκες της δημοκρατίας.
Όταν η ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα έχει πέσει στη θέση 108 παγκοσμίως (ή και χαμηλότερα), μήπως η δημοκρατία μας «έχει θέμα»;
Όταν τουλάχιστον ένας πολιτικός αρχηγός που ήταν προσκεκλημένος και παρευρέθη στη δεξίωση, διαπιστώνει ότι παρακολουθείται το κινητό του, μήπως «υπάρχει θέμα»;
Όταν στη δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πλαγίως η ομιλία της Προέδρου δικαιώνει την αποφυλάκιση ενός βιαστή, μήπως «υπάρχει θέμα»;
Όταν οι σαγιονάρες, οι βραδινές τουαλέτες και τα σορτσάκια παίρνουν την μεγαλύτερη δημοσιότητα, μήπως «υπάρχει θέμα»;
Τέλος απλά σημειώνω ότι τότε Πρόεδρος Δημοκρατίας ήταν ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, σήμερα μια Κατερίνα Σακελαροπούλου…
(Ο Γιάννης Κορωναίος είναι δημοσιογράφος)
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
