Το ΚΕΘΕΑ διαλύεται, το όνειρο του John Pappas που ξέρει «λίγος Ελλήνικως» να ψηφίζει για μένα που δεν θα δω μάλλον ποτέ αύξηση του κατώτατου και θα παστώνομαι σε λεωφορεία για να πάω σε δουλείες χωρίς εργασιακά δικαιώματα οδεύει προς πραγμάτωση, διαβάζω πως καταργούνται για πολλά επαγγέλματα η Κυριακάτικη Αργία και νομοθετικά ενώ στο Ελληνικό στήνεται η..κλειστή πόλη των πλουσίων.
Όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα, χωρίς καν να προλάβουμε να αντιδράσουμε για το ένα εμφανίζεται το άλλο την ώρα που τα ΜΑΤ του Χρυσοχοΐδη δέρνουν και ετοιμάζονται να μπουν στα Πανεπιστήμια μας.
Η δυστοπία δεν είναι πλέον μια πομπώδης λέξη για να δραματοποιήσουμε τα κείμενα μας είναι εδώ, απτή πραγματικότητα, κοινωνική πανδημία.
Και το ερώτημα που γεννάται εμείς τι κάνουμε; Οι άνθρωποι, λένε οι έρευνες, που έχουν γεννηθεί από το 1987 και μετά ζουν μια συνεχιζόμενη κρίση σε διάφορες μορφές, μια κρίση που συνεχώς όμως επιτείνεται. Τι κάνουμε; Τι κάνουμε μετά το σοκ; Μένουμε με την κατάθλιψη; Αποδεχόμαστε τη μοίρα μας; Οργανωνόμαστε και το ανατρέπουμε; Τι κάνουμε; Γιατί αν περιμένουμε απλώς να ψηφίσουμε κάποιους να αλλάξουν τα πάντα χωρίς τη δική μας εμπλοκή το έχουμε χαμένο το παιχνίδι.. εκτός αν μας αρέσει τόσο πολύ πλέον το survivor που το θέλουμε και στη ζωή μας..
Δημιουργός του άρθρου:
Η Αθηνά Λαοπόδη, είναι τελειόφοιτη Ψυχολογίας και Γνωστικής Επιστήμης
