Από την Ελληνική Επανάσταση έως σήμερα, όλες οι ελληνικές Κυβερνήσεις καλούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα να διαχειριστούν κάποια κρίση των σχέσεων Ελλάδος – Τουρκίας, είτε στο πλαίσιο της συνθήκης της Λωζάνης είτε στην κρίση των Ιμίων είτε ,όπως συμβαίνει αυτό τον καιρό, με τις διερευνητικές συναντήσεις, ώστε να διερευνηθεί αν υπάρχουν κοινά σημεία επαφής για την επίλυση των προβλημάτων, τα οποία κάθε πλευρά πιστεύει ότι υπάρχουν και ότι θα μπορούσαν να επιλυθούν.
Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν επιζητά τον πόλεμο! Άλλωστε, τα περσινά γεγονότα στον Έβρο έδωσαν ένα γερό «χαστούκι» στον Ερντογάν και τον ανάγκασαν να αναδιπλωθεί.
Κανείς δεν θα ήθελε να ξαναδεί τη χώρα να ταπεινώνεται, ενώ έχει υπεροχή, όπως συνέβη στη κρίση των Ιμίων. Στρατιωτικά, το Αιγαίο και τα νησιά μας τελούν υπό την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων- ΑΣΔΕΝ, ως Δύναμη Αποτροπής στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου εντός του ΝΑΤΟ.
Επί πλέον σύμφωνα με το αρθ. 72 ν.3883/2010 το ΚΥΣΕΑ διασφαλίζει την πλήρη εφαρμογή της διακλαδικότητας μέσω του Α/ΓΕΕΘΑ, ώστε να υπάρχει η μέγιστη αποτελεσματικότητα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ για τη διασφάλιση των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ασκήσεις στα ελληνικά νησιά σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ γίνονται τουλάχιστον από το 1992 και ειδικά στα Αντικύθηρα και την ευρύτερη περιοχή.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα -φέρεται να- είναι το αγαπημένο παιδί της Ευρώπης , είναι εμφανές ότι υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που «νταντεύουν» την Τουρκία.
Θα έλεγε κανείς ότι οι σχέσεις Ελλάδος – Τουρκίας, μοιάζουν με εκείνες που έχουν τα «Στρουμφ» , τα γνωστά βελγικά γαλάζια ανθρωπάκια, με τον «Δρακουμέλ και την Ψιψινέλ» (όπου Στρουμφάκια = Ελλάδα , όπου Δρακουμέλ= Ερντογάν , όπου Ψιψινέλ= Γερμανία)
Στον αντίποδα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η – ανέκαθεν πιο κοντά μας- Γαλλία, που μετά την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαική Ένωση αποκτά νέο ισχυρότερο ρόλο συγκαταλέγεται μεταξύ των υποστηρικτών μας.
Άλλωστε, η αγορά των RAFALΕ και η νέα πρόταση για τη ναυπήγηση τεσσάρων φρεγατών τύπου Belhara, «πολλαπλών ρόλων» και όχι δύο Belharra «αεράμυνας περιοχής», με πρόταση, μάλιστα οι δύο ή τρεις από αυτές να ναυπηγηθούν στην Ελλάδα δείχνει ότι οι σχέσεις με την Γαλλία βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο, προς επαλήθευση του συνθήματος που ήχησε πρώτη φορά επί Κωνσταντίνου Καραμανλή: «ΕΛΛΑΣ – ΓΑΛΛΙΑ – ΣΥΜΜΑΧΙΑ»!
Επί πλέον, ο Ερντογάν, διαπιστώνοντας την μεγάλη πιθανότητα καλών σχέσεών μας με το νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν είναι πολύ πιθανό να στραφεί προς την την Κίνα, διευρύνοντας τις εμπορικές σχέσεις με τιν ασιατικό γίγαντα, κάτι που δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι οι πέραν του Ατλαντικού σύμμαχοι του ΝΑΤΟ.
Η πανδημία του κορωνοιού και η στενή της “συγγένεια” με την Κίνα ίσως γίνει η αφορμή να αντιμετωπίσει η Κίνα προβλήματα με τις χώρες που είχαν σταθερά καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Σε μια τέτοια -πιθανή- πρίπτωση η Ελλάδα θα ήταν πιθανό να κληθεί να παίξει τον ρόλο του αναχώματος στις σχέσεις Κίνας – Τουρκίας, έχοντας βέβαια την στήριξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, όπως τις σταθερά πιστές στις ΗΠΑ αραβικές χώρες.
Όλα τα ανωτέρω, αποτυπώνονται στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί τελευταία η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία , υπό την προεδρία του κ.Κούτρα – αντιπτέραρχου ε.α, που δείχνει να βρίσκει σιγά –σιγά , αλλά σταθερά τον βηματισμό της και να μπαίνει στο δρόμο της ανάπτυξης.
Δεν θα είναι μόνο οικονομικό το όφελος , αλλά και γεωπολιτικό, καθώς φαίνεται ότι η Ε.Α.Β. θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη τουλάχιστον των εμπορικών σχέσεων που συνακόλουθα θα οδηγήσουν σε μια ευρεία συνεργασία και συμμαχία με τις αραβικές χώρες και του κέντρου εκπαίδευσης που πρόκειται να συσταθεί εντός της ΕΑΒ.
Ο πόλεμος άλλωστε δεν διεξάγεται πλέον στο πεδίο της μάχης υπό τη στενή του έννοια, αλλά στο χώρο της οικονομίας. Εμπορικές συναλλαγές και συνεργασίες με τις οικονομικά ισχυρές χώρες είναι η καλύτερη απάντηση στον παρδοσιακό μας “άσπονδο γείτονα”.
Η επίσκεψη άλλωστε, του πρωθυπουργού στη Σαουδική Αραβία και στα Η.Α.Ε. δείχνει την επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να ισχυροποιήσει τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο.
Ξέχασε όμως το Κουβέιτ, μια χώρα υπερδύναμη παγκοσμίως σε παραγωγή πετρελαίου. Ο εμίρης Σαμπάχ αλ Αχμάντ Αλ Σαμπάχ, που πρόσφατα απεβίωσε, αλλά και όλη του η οικογένεια επισκέπτονταν κάθε καλοκαίρι την Ελλάδα και επιθυμούσαν να επενδύσουν τουλάχιστον στον τομέα του Τουρισμού και της Ενέργειας. Είχαν γίνει, άλλωστε αρκετές επαφές επί κυβερνήσεως Αντώνη Σαμαρά. Το Κουβέιτ, σταθερός σύμμαχος των ΗΠΑ, ήδη έχει επενδύσει σε μεγάλα τουριστικά καταλύματα στο Αζερμπαϊτζάν, χώρα η οποία φαίνεται να έχει άριστες σχέσεις με την Τουρκία. Επιβάλλεται, λοιπόν, να αναθερμάνουμε ουσιαστικά τις σχέσεις μας με το Κουβέιτ και όλες τις αραβικές χώρες, ώστε να προηγηθούμε στην προσφορά των ευκαιριών προς επένδυση. Η προβολή των ευκαιριών στον ιαματικό – ιατρικό τουρισμό είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ανάπτυξη των σχέσεων μας.
Εν κατακλείδι, η θετική αρχή, που έχει γίνει για πολλαπλές εμπορικές-οικονομικές σχέσεις και συμμαχίες μεταξύ Ελλάδας και αραβικού κόσμου επιβάλλεται να συνεχιστεί με μελετημένα βήματα και να ολοκληρωθεί, ως ένα πολύτιμο ανάχωμα ενάντια στις επεκτατικές βλέψεις του αδηφάγου Ερντογάν.
Η παρούσα αλλά και οι επερχόμενες ελληνικές κυβερνήσεις χρειάζεται να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση, αναζητώντας και καλλιεργώντας τις συμφέρουσες όσο και λεπτές ισορροπίες με ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση και αραβικό κόσμο, θεμελιώνοντας πλαίσιο πρόληψης ενάντια σε κάθε απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας.
Δημιουργός του άρθρου:
Η Ζωή Ρούσσου είναι δικηγόρος, πρώτη επιλαχούσα βουλευτής της Ν.Δ Α' Πειραιά και Νήσων.
