Το 2021 δεν είναι 2004, πόσο μάλλον 1981. Όμως, η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου εκεί παραπέμπει. Το δικό του πρόσωπο στο 2004, όταν ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Σήμερα έχει κι άλλους, θα δυσκολευθεί περισσότερο. Και το κόμμα που θα βρει είναι μικρό.
Αλλά και το σύνθημα που προβάλλει («Νέα Αλλαγή») στο μακρινό παρελθόν παραπέμπει. Το αυθεντικό σύνθημα («Αλλαγή») είχε νόημα τότε που πρωτοεκπέμφθηκε (1981). Και είναι ανεπανάληπτο.
Και απομένει ο στόχος. Με βάση αυτά που ο ίδιος είπε, είναι διπλός:
Πρώτον, να ξαναγίνει «μεγάλη και ισχυρή» η «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη». Δεν είπε τη λέξη ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτή ήταν η παράταξη που κάποτε ήταν «μεγάλη και ισχυρή». Ηταν, για τελευταία φορά, το 2009. Μετά άρχισε η κατρακύλα της, στην οποία έχει και ο ίδιος σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Επί δικής του πρωθυπουργίας και αρχηγίας, το ΠΑΣΟΚ φορτώθηκε μόνο του όλη την ευθύνη για την αντιμετώπιση της χρεοκοπίας.
Το λάθος εκείνο (2009), ήταν η απαρχή όλων των δεινών, επέφερε την μετέπειτα εκλογική καταστροφή του. Πώς θα υπερβεί σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου αυτήν την πραγματικότητα, αν εκλεγεί ξανά αρχηγός; Η συντριπτική πλειονότητα των πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει: οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι-λιγότεροι- στη ΝΔ. Είναι ικανή η «Νέα Αλλαγή» να τους επαναπατρίσει;
Δεύτερον, να συμβάλει «στη διαμόρφωση μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης» απέναντι στη «συντήρηση». Εδώ τα πράγματα μπερδεύονται. Ο κ. Παπανδρέου δεν κατονομάζει τη ΝΔ ως «συντήρηση», αλλά είναι προφανές ότι αυτήν εννοεί. Επομένως, η «προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης» δεν μπορεί παρά να διαμορφωθεί με άλλες πολιτικές δυνάμεις στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, με πρώτον τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός αν σκοπεύει αυτήν την «προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης» να την διαμορφώσει μόνος του, ως αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής ή όπως αλλιώς θα το ονομάσει.
Για να πετύχει, έστω εν μέρει, αυτούς τους στόχους, πρέπει να συμβούν τα εξής:
Οι δεξιόστροφοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι πήγαν στη ΝΔ το 2009, να επιστρέψουν. Ταυτόχρονα, πρέπει να κρατήσει το 8% που πήρε το ΚΙΝΑΛ το 2019, μεγάλο μέρος του οποίου βλέπει θετικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις. Πώς θα πείσει αυτούς τους ψηφοφόρους να συμμετάσχουν στην διαμόρφωση μετώπου απέναντι στη «συντήρηση»;
Οι αριστερόστροφοι ή αντιδεξιοί πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, να επιστρέψουν κι αυτοί. Θα κληθούν να ξεχάσουν τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ από το 2009 έως και το 2019. Αρκεί η επίκληση ενός «νέου», αλλά τόσο παλιού, συνθήματος(«Νέα Αλλαγή») και το όνομα Παπανδρέου; Είναι τέτοια η απογοήτευσή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τους οδηγήσει πίσω στην παλιά «κοίτη»;
Η υποψηφιότητα Παπανδρέου δεν ενοχλεί τη ΝΔ, αφού δεν είναι ικανή να της αποσπάσει ψηφοφόρους. Ο κ. Μητσοτάκης θα προτιμούσε για αρχηγό του ΚΙΝΑΛ τον κ. Λοβέρδο ως δυνητικό κυβερνητικό εταίρο, αν οι εκλογές με απλή αναλογική επιβάλλουν κυβέρνηση συνεργασίας. Αλλά και ο κ. Παπανδρέου δεν θα τον απειλήσει.
Η υποψηφιότητα Παπανδρέου, αντίθετα, μπορεί να έχει επίδραση μόνο στο χώρο της αντιπολίτευσης. Αν η αντιπολίτευση συνολικά (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ) βγει ενισχυμένη στις προσεχείς εκλογές, τότε θα ανακύψει θέμα «προοδευτικής διακυβέρνησης». Δεν είναι η πιθανότερη εκδοχή. Αν ο κ. Παπανδρέου εκλεγεί αρχηγός και πετύχει να ισχυροποιήσει το κόμμα του, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα έχουμε κάποια αναδιάταξη δυνάμεων στην αντιπολίτευση, με ζημιωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ και κερδισμένο το ΚΙΝΑΛ ή όπως αλλιώς θα λέγεται. Πρακτικά, αυτό θα οδηγήσει στην άνετη επικράτηση της ΝΔ, αφού ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το υπό τον κ. Παπανδρέου κόμμα θα είναι σε θέση να απειλήσουν την εκλογική πρωτιά της.
Αυτά τα συμπεράσματα είναι, βεβαίως, πρωθύστερα. Πρώτα, πρέπει να μιλήσουν οι ψηφοφόροι που θα πάνε στην κάλπη για να εκλέξουν τον κ. Παπανδρέου ή τον κ. Ανδρουλάκη ή τον κ. Λοβέρδο ή να δώσουν κάποια έκπληξη, στις 5 και (αν χρειαστεί) στις 12 Δεκεμβρίου. Το μέγεθος της συμμετοχής, αλλά και το ίδιο το αποτέλεσμα, μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις ή (και) απογοητεύσεις.
Του Γιώργου Καρελιά
