Στη Γαλλία ο πρόεδρος των Ρεπουπλικάνων Ερίκ Σιοτί ζήτησε να συμπλεύσει το κόμμα του με τη Λεπέν.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η απερχόμενη προέδρος της Κομισιόν Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν έκανε λόγο για ενδεχόμενο συνεργασίας με το υπερδεξιό κόμμα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών, (αυτό που έχει και τα «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι)…
Στην Ελλάδα πολλά στελέχη της ΝΔ αμφισβητούν ότι είναι ακροδεξιά η Μελόνι. Μεταξύ αυτών ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ κ.Μειμαράκης: «Μην “τσουβαλιάζουμε” τη Λεπέν με τη Μελόνι και τον Όρμπαν. Η Μελόνι έχει πλέον μία παρουσία πολύ φιλοευρωπαϊκή»…
Στη Γερμανία το ακροδεξιό AfD συνεργάζεται ανοιχτά με ναζί, ενώ διεκδικεί να συγκυβερνήσει σε ορισμένα ανατολικά κρατίδια.
Στην Πορτογαλία το ακροδεξιό Chega είναι η τρίτη δύναμη της χώρας και έχει τη δύναμη να επηρεάζει την κεντροδεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας.
Γιατί τα γράφω αυτά; Απλά γιατί κάποιοι υποστηρίζουν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα οφείλεται στη συμφωνία των Πρεσπών και τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Όχι. Κατηγορηματικά Όχι. Μπορεί οι Πρέσπες και ο γάμος των ομοφύλων να αποτέλεσαν «σημαίες» των ακροδεξιών σχημάτων στην χώρα μας, αλλά ο λόγος που η ακροδεξιά αυξάνεται και πληθύνεται σε όλη την Ευρώπη πρέπει να αναζητηθεί κυρίως αλλού. Στην οικονομία πρωτίστως, αλλά και στο «πλυντήριο» που κάνουν πολλοί (ανάμεσα τους η ΝΔ) στελεχώνοντας τις κυβερνήσεις τους με «καραμπινάτους» ακροδεξιούς (Βορίδης, Άδωνις, Πλεύρης κλπ). Κοινώς «αφού αυτοί είναι καλοί για την κυβέρνηση της ΝΔ, γιατί να μην είναι καλοί οι ομοϊδεάτες τους που είναι σε άλλο κόμμα»;
Τα τελευταία χρόνια, ως συνταξιούχος δημοσιογράφος, έχω την χρονική δυνατότητα να ταξιδεύω πολύ και να συζητώ ακόμα περισσότερο. Πρόσφατα επισκέφθηκα όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Παντού διαπίστωνα μια αποστροφή των πολιτών κατά των πολιτικών. Την πιο χαρακτηριστική συζήτηση την είχα με έναν βαρκάρη στην περιοχή Castro της νότιας Ιταλίας. Βλέπαμε κάποια πλουσιόσπιτα πάνω στην παραλία και έλεγε με αποστροφή: «Politici», δηλαδή πολιτικοί… Τους έβαζε όλους στο ίδιο τσουβάλι, ήταν εμφανές ότι ήθελε να τους τιμωρήσει. Ταυτόχρονα μια απλή περιπλάνηση σε πόλεις και χωριά της περιοχής είναι αρκετή για να διαπιστώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά στην οικονομία, ότι ο χρόνος έχει σταματήσει κάποιες δεκαετίες πριν, ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη, ότι οι υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, κλπ) είναι παρατημένες, ότι οι πολίτες δεν είναι ευχαριστημένοι, ενώ όλοι διαμαρτύρονται και για την ακρίβεια (αν και σε όλες αυτές τις χώρες ο μισθός έχει μεγαλύτερη αξία από ότι στην Ελλάδα)… Στη νότια Γαλλία το ίδιο, στην Ισπανία το ίδιο, στην Πορτογαλία το ίδιο.
Ναι, είναι εμφανής η παρουσία μεταναστών, ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές, αλλά αν ήταν μόνο αυτό πιστεύω ότι θα ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμο πολιτικά και κοινωνικά. Στην περιοχή της Puglia οι ελαιώνες έχουν καταστραφεί από ένα βακτήριο, το Xylella fastiodiosa το οποίο φράζει τα αγγεία που μεταφέρουν νερό από τις ρίζες στα φύλλα των δέντρων και τα πνίγει αργά μέχρι θανάτου. Οι ελαιώνες ήταν βασική πρόσοδος για τους αγρότες της περιοχής. Με τα 60 εκατομμύρια ελαιόδεντρα της, η Απουλία παρήγαγε έως και το 50% του ελαιολάδου της Ιταλίας, ενώ η βοήθεια που παρείχε στους αγρότες η κυβέρνηση δεν έφτανε για να καλυφθεί η απώλεια εισοδήματος… Οι αγρότες είναι σε απόγνωση, κάτι σαν την Θεσσαλία!
Η περιοχή της Μπολόνια έχει μια παράδοση αριστερή. Υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση καλής διακυβέρνησης, (buongoverno) που προκάλεσε πολύ ευμενή σχόλια συνολικά στην Ευρώπη. Ακόμα και οι «Times» πριν λίγες δεκαετίες αφιέρωναν άρθρα που παρουσίαζαν τη Μπολόνια ωσάν μια πραγματική ευτοπία. Το χαρακτήριζε «τόπο που διέπεται από κομουνιστική ιδεολογία και καπιταλιστικό σύστημα διακυβέρνησης». Αυτά στο παρελθόν. Τώρα και σε αυτή την περιοχή η οικονομία έχει τελματώσει και έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά οι ψηφοφόροι της ακροδεξιάς…
Το βασικό ζήτημα που θέτουν όλοι οι πολίτες στον ευρωπαϊκό νότο είναι η οικονομία. Δευτερευόντως το μεταναστευτικό. Η ΕΕ δεν δίνει απαντήσεις, συμπεριφέρεται λες και δεν την ενδιαφέρει. Συνολικά αν επιδιώκαμε να ερμηνεύσουμε την ψήφο των πολιτών με βάση τα συναισθήματα τους, τότε θα είχαμε τρείς μεγάλες ομάδες:
-Αυτούς που είναι οργισμένοι και μεταφράζουν την οργή κυρίως σε ψήφο στην ακροδεξιά.
-Αυτούς που φοβούνται ή είναι «βολεμένοι», αυτοί μεταφράζουν τον φόβο σε ακινησία και ψήφο στα κεντροδεξιά κόμματα που τους «εγγυώνται» ότι δεν θα υπάρξουν μεγάλες μεταβολές στη ζωή τους.
-Αυτούς που ψάχνουν την ελπίδα. Αυτοί στρέφονται στην αριστερά και την κεντροαριστερά ζητώντας κάτι το προωθητικό, κάτι το καινοτόμο, κάτι το ελπιδοφόρο.
Σήμερα η οργή είναι δυνατότερο συναίσθημα… Σήμερα ο φόβος παραλύει μεγάλα τμήματα πληθυσμού. Πάντα όμως οι πολίτες ήλπιζαν, ελπίζουν και θα ελπίζουν. Φθάνει να υπάρχει αυτό το πολιτικό προσωπικό που θα μπορέσει να μετουσιώσει την ελπίδα σε πολιτική και δεν θα ενδιαφέρεται μόνο για το ποιος θα είναι ο «αρχηγός», δεν θα κυριαρχείται από «εσωτερικά» πάθη… Επίσης θα αντιλαμβάνεται ότι απέναντι στην ακροδεξιά, τις δεξιές πολιτικές και την αδράνεια, δεν μπορεί κανένας να τα βγάλει πέρα μόνος του, χρειάζονται συνεργασίες… Στην Γαλλία το κατάλαβαν και συνεργάζονται. Στην Ισπανία το κατάλαβαν και συγκυβερνούν. Στην Ιταλία, την Πορτογαλία και σε πολλές άλλες χώρες το έχουν καταλάβει και «ψάχνονται» για συνεργασίες. Στην Ελλάδα;
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
