Ο Θανάσης είναι ένας νέος άνθρωπος. Κατ’ ακρίβεια, ένα παιδί που βγαίνει από την εφηβεία. Και όπως όλα τα παιδιά που περνούν αυτό το στάδιο, έτσι κι εκείνος πασχίζει να ξεφύγει. Όχι κατ ‘ανάγκη από κάτι συγκεκριμένο, ίσως πολύ απλά για να εκπληρώσει ένα φευγαλέο πεπρωμένο, αποτυπωμένο στο θυμικό σαν απωθημένο. Μπορεί να είναι η «κλειστή κοινωνία» των Κυθήρων όπως λέει ο ίδιος. Μπορεί πάλι, τα διαρκώς διογκούμενα σύνορα της παγκόσμιας politically correct δημιουργικότητας που απομονώνουν τους τελευταίους ρομαντικούς ενός είδους που τείνει να εκλείψει. Τους ερασιτέχνες.
Ναι, ο Θανάσης συγκαταλέγεται στους τελευταίους των Μοικανών, όσον αφορά τον τρόπο που εισπράττει τα εξωτερικά ερεθίσματα. Σαν στιγμιότυπα ενός κολάζ, με τον ομφάλιο λώρο του οποίου νιώθει δεμένος κατά τρόπο. Και σίγουρα όχι στον χώρο. Ή τον χρόνο. Άλλωστε, ο χωροχρόνος είναι η διττή συνθήκη διάστασης που μας επέλεξε και όχι το αντίστροφο. Ο τρόπος όμως που την προεκτείνουμε στην κοσμοθεωρία μας, κατοχυρώνεται από τις πράξεις με τις οποίες καμουφλάρουμε το πεπερασμένο αποτύπωμά τους. Το αποθανατίζουμε σαν πέρασμα. Το κατοχυρώνουμε σαν κεκτημένο.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν έναν ορισμό της φωτογραφικής τέχνης. Από την ιδέα της σύλληψης, στην δεξαμενή της αρχειοθέτησης. Το φυτίλι εκείνο, με το οποίο πιάνει να καψαλίζεται η αισθαντικότητα με εμπειρίες ζωής. Αυτό σίγουρα δεν το είχε προετοιμάσει ο Θανάσης, όταν, έπαιρνε στα χέρια του την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, δώρο από τον πατέρα του. Και το πιθανότερο είναι, να μην νιώσει ποτέ την ανάγκη να το καταγράψει ως απόσταγμα βιώματος. Κι αυτό, γιατί ο Θανάσης ζει πάντα μέσα σε μια αποστροφή του λόγου που εκφέρουν οι πολλοί. Εκεί, όπου ζουν, ανασαίνουν και δημιουργούν οι ερασιτέχνες. Οι αιώνιοι εραστές της (κάθε)τέχνης.
Ο Θανάσης Κουτραφούρης, δεν γνωρίζει αν θα καταπιαστεί επαγγελματικά με τον κινηματογράφο, ξέρει όμως πολύ καλά ότι με την πρώτη ευκαιρία, θα επαναλάμβανε το εγχείρημα να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ, όπως αυτό που σκάρωσε ως απόρροια της συμμετοχής του στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Ολυμπίας. Για ποιο λόγο; Μα φυσικά, για να βρεθεί εκ νέου στους ίδιους χώρους διάδρασης με ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, χώρες και καταχωρήσεις και να αφεθεί στην ίδια αρχέγονη έξαψη της συνύπαρξης. Αυτό, θα είναι πάντα το μεγαλύτερο του κληροδότημα από την συνύπαρξη με ανθρώπους όπως ο Γιώργος Διδυμιώτης και ο Δημήτρης Λεβέντης. Αυτό θα είναι και ο συνδετικός κρίκος σε ένα κολάζ που ξεκίνησε με την πρώτη φωτογραφική μηχανή του πατέρα και περιμένει απλά τις εναπομείνασες προσθήκες στον πίνακα της αισθαντικότητας ενός παιδιού, που μπορεί να βλέπει ακόμα το μέλλον θολό, το παρελθόν όμως του γνέφει με την πιο κρυστάλλινη και καθαρή ματιά.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Θανάση Κουτραφούρη στο Kythera.News, με αφορμή το αφιέρωμα στις κινηματογραφικές ομάδες του Λυκείου Κυθήρων στις οποίες υπήρξε ενεργό μέλος.
Ερ. Θανάση, μίλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου
-Ονομάζομαι Αθανάσιος-Λέων Κουτραφούρης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Κύθηρα αλλά τον τελευταίο 1,5 χρόνια ζω στην Αθήνα. Από μικρό παιδί ασχολούμουν με την φωτογραφία αλλά το έβλεπα πιο πολύ σαν μια «πλάκα». Φέτος, φοιτώ στην τρίτη Λυκείου και το μέλλον είναι θολό, το μόνο σίγουρο είναι οτί θέλω να συνεχίσω με τις σπουδές μου στο εξωτερικό και πιθανότατα με την νομική. Ο κινηματογράφος είναι μία τέχνη, η οποία πάντα θα με συναρπάζει και πάντα θα ασχολούμαι αλλά δεν επιθυμω να είναι σε επαγγελματικό επίπεδο. Στην μικρή, μέχρι στιγμής, ζωή μου, έχω ταξιδέψει πολύ και είναι κάτι το οποίο θα αποτελεί σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Τα ταξίδια δεν θα σταματήσουν ποτέ. Τέλος, ο αθλητισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου και ασχολούμαι με αυτόν από πολύ μικρή ηλικία, χωρίς όμως να έχω στόχο τον πρωταθλητισμό.
Ερ. Ποια ήταν η επαφή σου με τον κινηματογράφο πριν τα μαθήματα με τον Γιώργο Διδυμιώτη και τι σου πρόσθεσε όλη αυτή η εμπειρία;
-Η επαφή μου με τον κινηματογράφο πριν τα μαθήματα με τον κ. Διδυμιώτη, ήταν ελάχιστη. Πάντα έβλεπα τον πατέρα μου με μία κάμερα στο χέρι να βγάζει φωτογραφίες και πολλές φορές τον πειράζαμε με τα αδέλφια μου. Θυμάμαι που στα γενέθλιά μου, μου έπαιρνε φωτογραφικές μηχανές, για τις οποίες δεν έδειχνα κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέχρι που πήγα για πρώτη φορά στο φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας.
Ερ. Τί αντιπροσωπεύει για σένα το Φεστιβάλ Ολυμπίας;
-Το φεστιβάλ Ολυμπίας είναι το μέρος που ξεκίνησαν όλα για εμένα, εκεί ήταν η πρώτη ουσιαστική επαφή που είχα με τον κινηματογράφο, και για αυτό ειναι πάντα στην καρδιά μου. Πέρα από την τέχνη του σινεμά όμως, αντιπροσωπεύει και κάτι παραπάνω, καθώς συγκεντρώνει κάθε χρόνο ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου για έναν κοινό σκοπό, για μια εβδομάδα γινόμαστε ένα και απολαμβάνουμε τις στιγμές που μας προσφέρει το φεστιβάλ, άρα θεωρώ πως αντιπροσωπεύει και την ένωση των ανθρώπων.
Ερ. Τί σας έδωσε η επαφή με νέα παιδιά από όλο τον κόσμο μέσω του Φεστιβάλ;
-Κατά την διάρκεια του φεστιβάλ, ήρθα σε επαφή με πολλά παιδιά από το εξωτερικό, και μέσα από αυτό, κατάλαβα ότι, εάν δουλεύεις με κάποιον για έναν κοινό σκοπό και το κάνεις επειδή σου αρέσει, τότε χτίζεις μία βαθύτερη σχέση. Ο κινηματογράφος είναι και ένα μέσο για να ενώνει λαούς, κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά την τέχνη και το περνάει και σε εσένα αυτό.
Ερ. Τι αποκόμισες από την συνεργασία σου με τον Γιώργο Διδυμιώτη;
-Από την συνεργασία μου με τον Διδυμιώτη, αποκόμισα πολλές τεχνικές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, αλλά, πάνω από όλα, ο Διδυμιώτης με έκανε να αγαπήσω τον κινηματογράφο και είναι το άτομο το οποίο μου έδειξε την άλλη όψη του νομίσματος της τέχνης αυτής. Περάσαμε πολλές στιγμές γέλιου αλλά και μερικές κούρασης, πάντα όμως περνούσαμε ευχάριστα.
Ερ. Ποιο κομμάτι της τέχνης του σινεμά όπως την διδάχτηκες, έχει αποτυπωθεί εντονότερα μέσα σου;
-Το αγαπημένο μου κομμάτι του σινεμά, είναι οτι ο καθένας μπορεί να αποτυπώσει αυτό που θέλει, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ο κινηματογράφος είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι εκφράζουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους ελεύθερα. Ακόμα, μπορεί να βάλει κανείς 10 ανθρώπους να αποτυπώσουν το ίδιο πράγμα ακριβώς την ίδια στιγμή και θα βγουν 10 διαφορετικά αποτελέσματα. Ο κινηματογράφος δεν είναι απλώς ένα μόνο πράγμα, είναι πολλά που δεν μπορεί κανείς να τα γράψει.
Ερ. Ποιος ο ρόλος του σχολείου ως κοινότητα, στην μύηση ενός νέου ανθρώπου σε μια τέχνη όπως ο κινηματογράφος; Ποια η συμβολή του καθηγητή σας, του κυρίου Λεβέντη, στο όλο εγχείρημα;
-Το σχολείο, κανονικά θα έπρεπε από τις μικρές ηλικίες να ωθεί τα παιδιά στην τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο. Δυστυχώς, στα Κύθηρα το σχολείο δεν έδινε αυτήν την ευκαιρία στους νέους, μέχρι που ο καθηγητής Λεβέντης πήρε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει την κινηματογραφική ομάδα. Δυστυχώς, η ομάδα δεν υπάρχει πια και έτσι δεν δίνεται και η ευκαιρία στους νέους να γνωρίσουν την τέχνη. Χωρίς όμως την πρωτοβουλία του κυρίου Λεβέντη, δεν θα είχαν γίνει αυτά τα μικρά βήματα για την ένταξη του κινηματογράφου στο σχολείο, έστω και για αυτά τα λίγα χρόνια.
Ερ. Εξ όσων γνωρίζω, πήγες στην Σουηδία ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και παρακολούθησες μαθήματα οπερατέρ. Τι σου πρόσφερε αυτή η εμπειρία;
-Τον περασμένο χρόνο ταξίδεψα στη Σουηδία ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και παρακολούθησα μαθήματα οπερατέρ. Αυτή η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, ανέπτυξα τις δεξιότητές μου και έμαθα πολλές χρήσιμες τεχνικές γνώσεις. Ακόμα, έκανα διασυνδέσεις και δημιουργήσαμε με την ομάδα ένα μικρό ντοκιμαντέρ για να διοχετεύσουμε τις γνώσεις που αποκομίσαμε. Είνα κάτι που θα ξαναέκανα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ερ. Ποια είναι τα εφόδια που δίνει η τέχνη του σινεμά σε ένα νέο παιδί από τα Κύθηρα;
-Τα Κύθηρα είναι μια κλειστή κοινωνία, οι νέοι δεν έχουν πολλές επιλογές, ο κινηματογράφος είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την καθημερινότητα, να ταξιδέψουν και να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς να δεχτούν κριτική. Ακόμα, είναι μία μορφή απασχόλησης, αφού δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για την ενασχόληση των νέων.
Ερ. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
-Τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι ασαφή, συμπεριλαμβάνουν και τον κινηματογράφο διότι ειναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αγαπώ, αλλά ίσως να μην είμαι έτοιμος να το πάω στο επόμενο επίπεδο και να παραμείνω στο ερασιτεχνικό κομμάτι.
