Σύμφωνα με πρόσφατα δεδομένα του Google Trends, οι Αμερικανοί αναζητούν την «ιδανική στιγμή για να χωρίσουν» σε μεγαλύτερο ποσοστό από ποτέ.
Και ενώ καταλαβαίνουν πότε ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουν τους συντρόφους τους και γνωρίζουν πώς θα έπρεπε να το διαχείριστούν, κάποιοι επιλέγουν απλώς να «παραιτηθούν σιωπηλά» από τις σχέσεις τους.
Ο όρος «σιωπηλή παραίτηση» άρχισε να κερδίζει έδαφος μόλις πριν από μερικούς μήνες. Σε γενικές γραμμές αναφέρεται στους εργαζόμενους οι οποίοι εκτελούν μόνο τις εργασίες που εμπίπτουν στην περιγραφή της δουλειάς τους, αντί να το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα.
Στο πλαίσιο μιας σχέσης, η σιωπηλή παραίτηση αναφέρεται σε εκείνους που ασυνείδητα αποφεύγουν να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να συζητήσουν γύρω από τον χωρισμό. Αντ′ αυτού μάλιστα, μέσα από τη συμπεριφορά τους, χωρίς κανένα συνειδητό κίνητρο, τραβούν τη σχέση «απ’τα μαλλιά».
Ουσιαστικά επιδιώκουν να εκφράσουν με τις κινήσεις τους αυτό που δεν μπορούν με τα λόγια.
«Δεν αντέχουν να κάνουν τη μεγάλη έξοδο», εξηγεί η Λία Λαβ Αβελίνο, ψυχοθεραπεύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος του Σπόουκ, ενός χώρου συναισθηματικής ευεξίας στο Μπρούκλιν.
Τον τελευταίο καιρό, η Aβελίνο έχει συναντηθεί με πολλούς πελάτες οι οποίοι προσπαθούν να βγουν από μια σχέση αλλά δεν ξέρουν πώς.
«Ο τρόπος με τον οποίο παρηγορούν τον εαυτό τους, είναι λέγοντάς του ότι δεν θέλουν να πληγώσουν τον σύντροφό τους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα απλώς δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την ταλαιπωρία του να είναι οι ίδιοι το άτομο που βροντάει την πόρτα πίσω του».
Και καθώς δεν συζητούν το οτιδήποτε περί χωρισμού, σημάδια που φανερώνουν ότι δεν ενδιαφέρονται για τη σχέση, ξεπηδούν από μέσα τους άθελά τους.
Δύο προφανή σημάδια που δείχνουν ότι ο/η σύντροφός μας «παραιτείται σιωπηλά» από τη σχέση
Όταν ο/η σύντροφός μας παύει να εκφράζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του/της
Εξηγώντας στον σύντροφό μας τί χρειαζόμαστε, είτε συναισθηματικά είτε σωματικά, ενδεχομένως προκύπτουν τριβές. Ωστόσο, δεν παύει να σημαίνει επίσης ότι νοιαζόμαστε για την υγεία ενός δεσμού, διευκρινίζει η Αβελίνο.
Αν το άλλο άτομο φαίνεται να μην ενδιαφέρεται να μας μεταδώσει αυτά που νιώθει, ίσως σταδιακά να αποδεσμεύεται από αυτή τη σχέση.
Ας υποθέσουμε ότι ο σύντροφός μας είναι συνήθως ζηλιάρης, αλλά τελευταία δεν έχει εκφράσει το συγκεκριμένο συναίσθημα. Όταν ένας σύντροφος, που άλλοτε υπήρξε ζηλιάρης, πλέον δεν εκδηλώνει το συναίσθημα της ζήλιας, ναι μεν ενδέχεται να περιοριστούν οι συγκρούσεις, ωστόσο την ίδια στιγμή, το εν λόγω φαινόμενο θα μπορούσε να είναι συνώνυμο της έλλειψης ενδιαφέροντος.
«Όταν νιώθει κανείς ζήλια, εκτός από το δυσάρεστο του πράγματος, υπάρχει και κάτι το αισιόδοξο. Κάτι που μας κάνει να πιστεύομε ότι η σχέση μας αξίζει τον κόπο», αναφέρει η Αβελίνο.
Όταν ο/η σύντροφός μας δεν είναι πρόθυμος/η να διαχειριστεί το θυμό του/της
Αντί να συζητάμε αρμονικά τα προβλήματά μας, ίσως ο/η σύντροφός μας να βγαίνει συχνά εκτός εαυτού.
Επιπλέον, ο/η σύντροφός μας, ίσως αφήσει στην άκρη συνήθειες που στο παρελθόν απολάμβανε, όπως την προετοιμασία ενός ρομαντικού δείπνου ή την πρόσκληση σε ένα εστιατόριο.
Ωστόσο, υπάρχει και χειρότερο ενδεχόμενο. Ίσως ο/η σύντροφός μας συμπεριφέρεται παρανοϊκά και εκφράζεται με τρόπους που δε συνάδουν με τον χαρακτήρα που έχει επιδείξει στο διάστημα που είμαστε μαζί.
Οποιαδήποτε στιγμή διαπιστώσουμε ότι ο/η σύντροφός μας αποδεσμεύεται από τη σχέση μας με κάποιον από όλους τους έμμεσους τρόπους που προαναφέρθηκαν, δεν έχουμε παρά να του/της αναφέρουμε τί έχουμε παρατηρήσει, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουμε πολύ συγκεκριμένοι.
Και παρόλο που κάτι τέτοιο ενδέχεται να επιφέρει τριβές, χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που το προκαλέσαμε. Απλώς αναλάβαμε τη δυσάρεστη αποστολή να το ξεσκεπάσουμε.
«Μερικές φορές πιστεύουμε ότι αν αποφύγουμε τη συζήτηση διατηρούμε τις ισορροπίες», αναφέρει η Αβελίνο. Ωστόσο «Επικοινωνώντας αυτό που παρατηρούμε, δεν κατηγορούμε το άλλο άτομο, απλώς το προσκαλούμε σε μια ειλικρινή συζήτηση, προκειμένου αμφότεροι να κατανοήσουμε τί ακριβώς συμβαίνει».
