Με το Escape At Danemora, ο Μπεν Στίλερ έδειξε για πρώτη φορά τόσο εμφατικά στον κόσμο πως είναι πια ένας πολύ καλός σκηνοθέτης. Έχει πάει σε άλλο επίπεδο, έχει αποφασίσει να επενδύσει τη ζωή του σε αυτό και να αφήσει τους ρόλους μπροστά στην κάμερα.
Κι έρχεται το Severance για να αναδείξει πολλά. Πρώτα και κύρια ότι για κάτι τέτοια πρότζεκτ, είναι απείρως καλύτερο να προτιμήσεις ηθοποιούς που έχουν χτίσει την καριέρα τους πάνω στο κωμικό στοιχείο γιατί έχουν πολύ μεγαλύτερο πεδίο εμβάθυνσης. Το απαραίτητο είναι το ξάφνιασμα του εαυτού και ο Άνταμ Σκοτ, ένας ηθοποιός δεύτερης και τρίτης διαλογής, εδώ παίρνει θέση στο spotlight.
Μαζί με την καταπληκτική Πατρίσια Άρκετ, τον Τζον Τουρτούρο και το υπόλοιπο καστ, μας αφηγούνται ένα θρίλερ, μια συνθήκη που έχει κοινή αφετηρία με το Westworld, αλλά σαφώς πολύ πιο σκοτεινά χαρακτηριστικά, αντιστρόφως ανάλογα του πάλλευκου κτηρίου της εταιρείας Lumon στην οποία εργάζονται.
Στο Severance η δουλειά και η κοινωνική ζωή δε συναντιούνται πουθενά
Η Lumon είναι μια εταιρεία που προσλαμβάνει υπαλλήλους μόνο εφόσον αποδεχτούν τον απαράβατο κανόνα της: τον διαχωρισμό. Αυτό σημαίνει πως θα τοποθετηθεί στο μυαλό τους ένα τσιπάκι, που θα διαχωρίζει τις μνήμες της κοινωνικής τους ζωής με αυτές της επαγγελματικής τους ζωής.
Αν δηλαδή σε πάρει τηλέφωνο η μάνα σου στη δουλειά, δεν θα έχεις ιδέα ποια είναι αυτή και δεν θα της μιλήσεις. Αν δεις έναν συνάδελφο εκτός δουλειάς, πάλι δεν θα έχεις ιδέα ποιος είναι αυτός και ούτε αυτός θα σε γνωρίσει. Αυτό δε γίνεται μόνο για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη εργασία και η προσήλωση στους εργασιακούς στόχους.
Γίνεται και γιατί οτιδήποτε γίνεται μες στη Lumon, δεν πρέπει ποτέ να βγει έξω από το κτήριο. Ο κάθε υπάλληλος μπορεί να ξέρει ότι έχει υποστεί το Severance, τον Διαχωρισμό, αλλά τίποτα περισσότερο. Κι αν θελήσει να φύγει, έχει το ελεύθερο. Έτσι νομίζει. Γιατί κάθε προσπάθεια αποκοπής από την εταιρεία, καθίσταται ανέφικτη μέσα από την προβολή μιας ψευδαίσθησης στην πόρτα της εξόδου, στο όριο των Διαχωρισμένων.
Όμως, ο Πίτι, ο επικεφαλής στο τμήμα Διαχείρισης Μακροδεδομένων, καταφέρνει να σπάσει τον δεσμό, πετυχαίνει την αφαίρεση του μικροτσίπ από το μυαλό του και αποτελεί ένα loose end για την εταιρεία. Έναν κίνδυνο να αποκαλυφθούν όλα.
Τι κρύβεται πίσω από τον Διαχωρισμό;
Ο Μαρκ, ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης, είναι εργασιακός φίλος με τον Πίτι και αναλαμβάνει τη θέση του όταν αποχωρεί. Ο Πίτι γνωρίζει πως δεν έχει πολύ χρόνο και αργά ή γρήγορα θα τον βρει η Χάρμονι Κόμπελ, η επικεφαλής της Lumon, και θα του κλείσει το στόμα μια για πάντα. Γι΄αυτό βάζει στο κόλπο της αναζήτησης του τον Μαρκ, δίνοντας του μια κάρτα.
Όμως ο Μαρκ, δίχως να το γνωρίζει, είναι γείτονας με τη Σέλβινγκ, που είναι το κοινωνικό όνομα της Κόμπελ. Στα πρώτα επεισόδια δεν διευκρινίζεται αν έχει υποστεί κι αυτή διαχωρισμό ή αν είναι το μεγάλο κεφάλι, κι αυτό προσθέτει ένα παραπάνω μυστήριο σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ.
Το Severance έχει αισθητική, έχει τοποθέτηση και μπορεί να συλλέγει στοιχεία αναμενόμενα, αλλά τα αποδίδει με μια ατμόσφαιρα που αφοπλίζει το αναμενόμενο και το κάνει σχεδόν αναπάντεχο. Μπορεί κανείς να δει στοιχεία από το Fargo μέχρι κάθε δυστοπικό αφήγημα.
Προσπαθώ να αποφεύγω τις υπερβολές και τις βαριές δηλώσεις, αλλά ναι, το Severance δεν θα είναι ξάφνιασμα, αν σε 7-8 μήνες το αποκαλούμε την καλύτερη σειρά του 2022. Έχει και το στοιχείο πως στην αρχή σε προδιαθέτει πως θα βαρεθείς, πως θα χαζολογάς με το κινητό σου, πως δε θα αντέξεις τα 55 λεπτά του κάθε επεισοδίου.
Και τελικά, προχωράει το κάθε λεπτό, συνειδητοποιείς ότι έχεις μείνει να κοιτάς με αδιάσπαστηόσο προσοχή. Κι όταν το συνειδητοποιείς, εισαι στο φινάλε του κάθε επεισοδίου.
Τώρα, μπορεί να μη μιλάνε όλοι γι΄αυτή τη σειρά και αυτό συμβαίνει με το Apple TV+ που δεν είναι τόσο διαδεδομένο όσο το Netflix. Αν όμως ήταν στο Netflix, θα είχε στρογγυλοκάτσει στην πρώτη θέση των trends και θα βλέπαμε σκηνικά Squid Game. Αλλά καλύτερα που δεν είναι έτσι. Γιατί το Severance, σε αντίθεση με το Squid Game, δεν είναι μόνο ένα άψογο σενάριο, είναι και άψογα σκηνοθετημένη, άψογη σε ερμηνείες, άψογη σε όλα της.
