«-Πόση σύνταξη παίρνεις;
– 440 ευρώ και δίνω 300 ευρώ για ενοίκιο.
– Αν είστε στο ενοίκιο, δεν βγαίνει.
– Αυτή τη στιγμή πεινάω.
– Σας στηρίζει η Εκκλησία;
– Κανένας.
– Ευχαριστώ που ήρθατε.»
Είναι ο διάλογος μεταξύ μιας ηλικιωμένης γυναίκας που αναζητά λύσεις στα προβλήματα που την βασανίζουν και του εκλεγμένου πρωθυπουργού της χώρας στην οποία έχει την ατυχία να ζει.
Προτροπή και ανευθυνότητα «ζητήστε βοήθεια από την Εκκλησία» σε όσους του περιγράφουν την αδυναμία επιβίωσής τους είναι ενδεικτική της αδυναμίας απαντήσεων ή της αναλγησίας της κυβερνητικής πολιτικής. Γυρίζει πολλά χρόνια πίσω ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την τακτική που ακολουθεί δέκα ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές.
Στα αγωνιώδη ερωτήματα των πολιτών για τα ζωτικά τους θέματα δεν έχει να δώσει λύσεις.
Το έχει μάθει καλά το παραμύθι το έχει πει άλλωστε χιλιάδες φορές, κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση για λαϊκισμό. Επιστρέφει στο 2015 προκειμένου να τρομοκρατήσει τους πολίτες, προσπαθώντας με μεγάλη ευκολία να κρύψει τις ευθύνες της ΝΔ για τη χρεοκοπία στην οποία οδήγησε τη χώρα η παράταξή του.
Ο δε αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδ. Γεωργιάδης -ωσάν να είμαστε στην εποχή της Φρειδερίκης- σαν το «γάτο που γ@@@ και σκούζει» νομίζει ότι θα προκαλέσει φόβο, λέγοντας ότι αν δεν ψηφιστεί η Ν.Δ., θα καταστρέψουν οι… αριστεροί τα νοσοκομεία.
Ο κύριος πρωθυπουργός λέει για να στηρίξει τα επιχειρήματα του ότι η χώρα έχασε το 30% του ΑΕΠ. Μόνο που δεν λέει εξαιτίας ποιων κυβερνήσεων και γιατί. Δεν παρουσιάζει καμία λύση για την ακρίβεια, για την αισχροκέρδεια, για τη διάλυση του ΕΣΥ.
Καταβάλλει, όμως, τεράστια προσπάθεια να αποδομήσει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Λεφτά υπάρχουν για υπερκέρδη, και αυτά είναι πραγματικά λεφτά. Λεφτά, όμως, δεν υπάρχουν ούτε για τις οικογένειες, αλλά ούτε και για τους μικρομεσαίους και μεσαίους επιχειρηματίες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει μάχη για τα υπερκέρδη λίγων επιχειρήσεων, για την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων και τα υπερέσοδα του κράτους που διοικεί, κρατώντας την Ελλάδα στα δυο φτωχότερα σκαλοπάτια της Ευρώπης.
Πολλοί πιθανά ακόμα να αναρωτιούνται μήπως τελικά δεν φταίει ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι αλλά εμείς που στον βαθμό που καθενός τού αναλογεί έχουμε μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά που ζούμε ή μάλλον όλα αυτά που ανεχόμαστε; Το έχει χρησιμοποιήσει και αυτό το περί «ατομικής ευθύνης» Και ένα γαμώ την ατυχία μας δεν αρκεί, μιας και είμαστε κι εμείς κάπου υπεύθυνοι, να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουμε να γυρίσει η τύχη μας.
Σε δέκα μέρες με μια απλή κίνηση να του στείλουμε μήνυμα πως πρέπει να πάει σε μια από τις πολλές κατοικίες που διαθέτει να κατοικήσει και να αδειάσει το Μάξιμου
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να κρύψει το αποτέλεσμα της πολιτικής του, σχεδόν δεν προσπαθεί πλέον να την υπερασπιστεί.
Γιατί λοιπόν εμείς να κοιτάμε αδιάφορα;
Δημιουργός του άρθρου:
