Η εθελοντική δεντροφύτευση που πραγματοποιήθηκε στον Μυλοπόταμο Κυθήρων στις 30 Νοεμβρίου, μετά τη μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά του καλοκαιριού, δεν ήταν απλώς μια περιβαλλοντική δράση. Ήταν μια πράξη βαθιά ανθρώπινη, συλλογική, που άξιζε όχι μόνο να συμβεί, αλλά και να απαθανατιστεί.
Αυτή την απαθανάτιση ανέλαβε, με τρόπο διακριτικό και ουσιαστικό, η Σταματίνα Ταμβάκη. Μέσα από τον φωτογραφικό της φακό, η ημέρα εκείνη δεν αποτυπώθηκε ως «γεγονός», αλλά ως βίωμα: πρόσωπα σκυμμένα στο χώμα, χέρια που φυτεύουν, βλέμματα σιωπηλά, παιδιά δίπλα σε μεγάλους, ανθρώπους διαφορετικής προέλευσης ενωμένους γύρω από έναν κοινό σκοπό.
Η ίδια, όπως ανέφερε στην ανάρτησή της, στάθηκε εκεί όχι μόνο ως παρατηρήτρια, αλλά και ως άνθρωπος που κουβαλά ακόμη τις μνήμες της φωτιάς – της στιγμής που το χωριό ξεριζώθηκε βίαια από την καθημερινότητά του. Μέσα από τον φακό της, η δεντροφύτευση μετατρέπεται σε αισιόδοξη απάντηση στην καταστροφή.
Η ανάρτηση της Σταματίνας Ταμβάκη, που συνοδεύεται από τις φωτογραφίες της δράσης, δημοσιεύεται αυτούσια παρακάτω. Όχι ως απλή αναδημοσίευση, αλλά ως ένα μικρό αφιέρωμα σε μια πράξη που άξιζε να μείνει – όχι μόνο ως αποτύπωμα στη γη του Μυλοποτάμου, αλλά και στη συλλογική μνήμη των Κυθήρων.
Ακολουθεί η ανάρτηση της Σταματίνας:
«Εθελοντική δεντροφύτευση στον Μυλοπόταμο Κυθήρων απο εθελοντές του νησιού έπειτα απο την καταστροφική πυρκαγιά του χωριού μας το καλοκαίρι που μας πέρασε. Τη δεύτερη πυρκαγιά μετά το 2017 που διέσχισε σχεδόν το ίδιο σημείο.
Ξεχωρίζουμε την παρουσία των μελών του Συλλόγου «Μέλισσα», τους Ολλανδούς περιπατητές μας, τον Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Κυθήρων, τα μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας της Φύσης, τα μέλη του Συλλόγου «Πορτοκαλιά», τα μέλη της Animal Aid Kythera, τα μέλη του Κυθηραϊκού Ιδρύματος Πολιτισμού και Ανάπτυξης, τον Αντιδήμαρχο Πολιτικής Προστασίας, τον Διοικητή του Πυροσβεστικού Κλιμακίου Κυθήρων και φυσικά τα μέλη του Συλλόγου Κοινωφελών Έργων Μυλοποτάμου. Ευχαριστούμε θερμά τα Κυθηραϊκά Νέα.
Ευχαριστούμε θερμά τους γονείς που έφεραν τα παιδιά τους. Όλους τους κατοίκους Μυλοποτάμου. Ευχαριστούμε θερμά τους ανθρώπους που έχουν διετελέσει στο παρελθόν σε θέσεις ισχύος και σήμερα έδωσαν το παρόν ανιδιοτελώς. Τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Ευχαριστούμε τους συγκάτοικούς μας απο την Αλβανία. Τους συγκάτοικούς μας απο το Πακιστάν. Τους Κυθήριους που ζουν στην Αθήνα και ήρθαν μόνο για αυτόν τον λόγο. Όλους τους συντοπίτες μας που ήρθαν απο τα υπόλοιπα χωριά ως ένδειξη συμπαράστασης. Ευχαριστούμε το σούπερ μάρκετ στις Καρβουνάδες για τα μπουκάλια νερού και τον φούρνο του Ποταμού για την έκπτωση στον Σύλλογο Μυλοποτάμου στην παροχή σάντουιτς. Ευχαριστούμε για το κέρασμα του παραδοσιακού τσίπουρου στο τέλος των εργασιών από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Κοινωφελών Έργων.
Δεν έχει έρθει ακόμη η στιγμή να εκφράσω αυτά που νιώθω ακριβώς. Οι μνήμες απο την πυρκαγιά είναι ακόμη πολύ νωπές. Τα αισθήματα συγκεχυμένα. Η μοναδική εμπειρία ζωής που ήταν αδύνατο να φωτογραφίσω. Άρνηση, πόνος. Σήμερα όμως, μια ελπίδα, μια αχτίδα φωτός. Την είδα αυτή την αχτίδα σε όλα τα βλέμματα. Το να κρύβεσαι πίσω απο έναν φακό έχει πολλά δώρα. Και με μια ιδιαίτερα επίμονη οσφυαλγία που με ταλαιπωρεί τους τελευταίους μήνες, είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα που κατάφερα να βρεθώ εκεί.
Το γνωρίζω πως κάποιοι ήρθαν γιατί έτσι έπρεπε, κάποιοι άλλοι γιατί πόνεσαν οπως εμείς -που βιώσαμε την πυρκαγιά και πιστεύοντας πως αποχαιρετούμε για τελευταία φορά το σπίτι μας, επιβιβαστήκαμε στο σκάφος στον Λιμνιώνα και φθάσαμε στο Καψάλι, ως πρόσφυγες στο ίδιο μας το νησί- και μας συμπόνεσαν, κάποιοι ως το ελάχιστο ηθικό χρέος σύμφωνα με τον φορέα τον οποίο εκπροσωπούν. Υπάρχουν κι εκείνοι που ήρθαν μόνο για τη φωτογράφιση. Εκείνοι που αισθάνονται αμήχανα με την δημοσιότητα του θέματος και έμειναν λίγο πιο απόμερα και ήσυχα. Εκείνοι που ήρθαν να καθαρίσουν και να διανείμουν τα ξύλα σε όποιον τα χρειάζεται. Εκείνοι που το καταχάρηκαν και ένιωσαν οτι πραγματικά προσφέρουν κάτι σημαντικό στον τόπο. Εκείνοι που οφείλουν να καταγράψουν τα γεγονότα. Κάποιοι ίσως που αισθάνονται τύψεις διότι θα μπορούσαν να είναι πιο ενεργοί στην κοινότητα του νησιού όπου διαμένουν και σήμερα ίσως ένιωσαν λίγο καλύτερα. Κάποιοι δεν ήρθαν καθόλου.
Τους σέβομαι όλους. Και μόνο ένα δεντράκι να επιβιώσει απο όλα αυτά που φυτεύθηκαν σήμερα για το οποίο αύριο θα καμαρώνουν και θα χαίρονται τα παιδιά μας, είναι ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Σήμερα δεν συμμετείχαμε απλά σε μια ενέργεια που θα τελειώσει αύριο. Αποτελεί μια σοβαρή δέσμευση για το μέλλον των παιδιών μας. Είναι τα αυριανά Κύθηρα!
Ας συνεχίσουμε λοιπόν κι άλλες δεντροφυτεύσεις, ας ορίσουμε και άλλες μέρες καθαρισμού των καμένων και μάζεμα των ξύλων για όποιον τα χρειάζεται, ας διατηρήσουμε το τακτικό πότισμα των νεοφυτεμένων δέντρων και ας αποδείξουμε οτι αποτελούμε μια κοινωνία ουσίας, όχι για το φαίνεσθαι, όχι των πολιτικών παρατάξεων, αλλά της κοινής αγάπης για το νησί που έχουμε επιλέξει να ζούμε.
(Παρακαλώ αν ξεχνώ κάποιον να επισημανθεί στα σχόλια. Σκόπιμα δεν έχω γράψει ονόματα γιατί όλοι κάτι εκπροσωπούμε και θα προτιμούσα να τονιστεί ιδιαίτερα αυτό. Αν πρέπει να ευχαριστήσουμε κάποιον προσωπικά, αυτός είναι ο Thanasis Samios και όσοι τον βοήθησαν με την προεργασία στο άνοιγμα των λάκκων τις προηγούμενες ημέρες, την καθοδήγηση για τη σωστή δεντροφύτευση και την επίβλεψη σε όλα τα σημεία δεντροφύτευσης απο τους Αραίους, τον Άγιο Πέτρο και τον Μυλοπόταμο σήμερα και φυσικά για και την εντελώς οικιοθελή προσφορά των υπηρεσιών των γεωπονικών του γνώσεων δίχως αμοιβή. Είναι αυτό το extra mile. Ο πρώτος που ήρθε, ο τελευταίος που έφυγε και εκείνος που πάντα θα έχει τον νου του. Ας του μοιάσουμε κι ας συνεχίσουμε το όμορφο έργο που ξεκινήσαμε σήμερα!»
