Η απόφαση Πούτιν ήταν μάλλον αναμενόμενη, από την στιγμή που τα φυσιογνωμικά στοιχεία της Ουκρανικής κρίσης – που δεν είναι μια διμερής διένεξη αλλά μια ευρύτερη συστημική συγκρουσιακή διεργασία – έφεραν την Ρωσία αντιμέτωπη με διλήμματα εξόχως ανελαστικά, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να προσπεράσει…
Επί της ουσίας και σε ότι αφορά αυτοτελώς στο Ουκρανικό, η απόφαση για την αναγνώριση των Δημοκρατιών του Ντονμπάς, συνιστά σαφέστατη κλιμάκωση από την στιγμή που η Ρωσία μέσω αυτής «νομιμοποιεί το δικαίωμά της» να επέμβει στρατιωτικά, ενώ στο επίπεδο της επιθετικής Διπλωματίας, διεμήνυσε στους πάντες με την δέουσα σαφήνεια, πως εάν προκληθεί είναι αποφασισμένη να το πράξει.
Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι θα ήταν λογικό να περιμένουν μια διαφορετική εξέλιξη, θα πρέπει μάλλον να απαριθμήσουν χειρισμούς που θα μπορούσαν να καταδείξουν αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα εκ μέρους της Ρωσίας. Κατά την γνώμη του γράφοντος εναλλακτικές επιλογές δεν υπήρχαν πλην ίσως μιας βεβιασμένης στρατιωτικής επέμβασης, η οποία ωστόσο θα ήταν τυπικά απονομιμοποιημένη. Το σημαντικότερο όμως είναι πως μια τέτοια επέμβαση θα χαρακτηριζόταν από αποσπασματικότητα και κυρίως από στρατηγική ρηχότητα. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις του Πούτιν.
Στο καινούριο τοπίο που διαμορφώνεται, τα πάντα είναι πλέον διαφορετικά. Η επιδείνωση αναμένεται να είναι ραγδαία. Τα στρατηγικά χαρακτηριστικά αυτής της συγκρουσιακής διεργασίας ενισχύονται. Η γεωπολιτική αστάθεια θα διαχυθεί. Και οι ισχυροί παίχτες ήδη προετοιμάζονται για να καταδείξουν έναν νέο τρόπο θεώρησης με τον οποίο αντιλαμβάνονται το Διεθνές περιβάλλον.
Είναι προφανές ότι η απόφαση του Πούτιν άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου. Κυρίως γιατί το αποτύπωμά της, εκτείνεται πολύ πέραν του Ουκρανικού. Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν αλλά οι πρώτες αντιδράσεις της Δυτικής συμμαχίας, αυτό που καταδεικνύουν, είναι ότι οι ηγέτες της δεν διαθέτουν την στοιχειώδη ικανότητα, ούτε καν να τα διατυπώσουν. Ας το πράξουμε λοιπόν εμείς…
Ήταν μονόδρομος η συγκεκριμένη απόφαση για τον Ρώσο ηγέτη;;; Θεωρητικά όχι. Μονόδρομο τον κατέστησε η εκφυλιστική Διπλωματία την οποία άσκησαν οι Αμερικανοί, μέσα από την οποία επί της ουσίας παγίδεψαν συνολικά την Δυτική συμμαχία σε ένα διπλό λάθος.
- Από την μία μεριά επιβεβαίωσαν το πεπερασμένο της σκέψης και το απόλυτα προβλέψιμο των αντιδράσεών τους…
- Και από την άλλη ακύρωσαν την δυνατότητα του παράγοντα χρόνου να λειτουργήσει παραγωγικά στην διερεύνηση λύσεων, αποδεικνύοντας έτσι ότι διαθέτουν την απαραίτητη στρατηγική ευελιξία προκειμένου να τις αναζητήσουν.
Για τον Ρώσο πρόεδρο είχε πλέον καταστεί φανερό ότι το παιχνίδι με τον χρόνο θα ήταν και για τον ίδιο ένα παιχνίδι φθοράς και αδιεξόδων. Κανένας σοβαρός στρατηγιστής δεν θα επέλεγε να βαλτώσει σε έναν τέτοιο λασπότοπο. Αυτό που θα επέλεγε θα ήταν την φυγή προς τα εμπρός. Και αυτή ακριβώς ήταν η επιλογή που έκανε ο Πούτιν με την απόφασή του.
Βεβαίως και μπόρεσε να αγνοήσει τις συνέπειες, παρά τις προειδοποιήσεις και τις διαρκείς απειλές των Αμερικανών. Πριν απ’ όλα γιατί οι ίδιοι οι Αμερικανοί δείχνουν να μην έχουν επίγνωση των συνεπειών που θα έχουν για τις ίδιες και τους συμμάχους τους οι τυχοδιωκτικές επιλογές στις οποίες καταφεύγουν. Και για να γίνουμε σαφέστεροι…
Ο Ρώσος ηγέτης δεν αποφάσισε να μπει σε ένα προβλέψιμο παιχνίδι εισβάλοντας στην Ουκρανία με τους όρους που ήθελαν να το φαντασιώνονται οι Αμερικανοί. Αρνήθηκε να παίξει στο γήπεδο που του ετοίμασαν.
Η επιλογή του ήταν να εγκαινιάσει ένα παιχνίδι ΣΚΛΗΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, με ενσωματωμένη την δυνατότητα να διαχυθεί η δυναμική του και να απορυθμίσει συνολικά την Δυτική Αρχιτεκτονική. Πόσο βέβαιο είναι λοιπόν ότι οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, έχουν πραγματική επίγνωση των συνεπειών της επόμενης μέρας;;;
Υπάρχει η άποψη που λέει ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να συνεχίσει την ίδια παρελκυστική τακτική, επιδιώκοντας να συντηρήσει το πλεονέκτημα και να ροκανίσει την συνοχή της Δυτικής συμμαχίας η οποία από την αρχή εμφανίστηκε διχασμένη και απρόθυμη να υιοθετήσει στο σύνολό της την ρητορική των Αμερικανών.
Ναι θα μπορούσε… Αλλά στις επιλογές της τακτικής, υπάρχει πάντα και το αντίστοιχο «δια ταύτα» που θα πρέπει να υπηρετείται. Και σ ένα περιβάλλον που δεν δείχνει να «κοιλοπονά» ιδιαίτερα, άρα δεν έχει την δυνατότητα να παράξει διεξόδους, μια τέτοια επιλογή θα συνιστούσε συμβιβασμό με την ασάφεια και προσφορά πολύτιμου χρόνου σε όλους αυτούς που θα ήθελαν την γεωπολιτική αποδυνάμωση της Ρωσίας. Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ο Ρώσος πρόεδρος δεν επέλεξε αυτόν τον δρόμο.
Είναι προφανές ότι ο δρόμος που επέλεξε θα πρέπει να μας ανησυχεί. Η επιλογή της αναγνώρισης των Δημοκρατιών του Ντονμπάς με όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, εισάγει μια νέα αντίληψη διαχείρισης ισχύος και θεώρησης του Διεθνούς περιβάλλοντος, ενώ ανοίγει κυριολεκτικά τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την Ευρασία.
Ο Πούτιν δεν επέλεξε να παρατείνει ένα παιχνίδι φθοράς για να ροκανίσει την συνοχή της Δυτικής Συμμαχίας. Επέλεξε να ενεργοποιήσει μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα που θα αφυπνίσει μέσα στις Δυτικές κοινωνίες, υποβόσκουσες εστίες διχασμού και δυναμικές αποσταθεροποίησης ικανές να απειλήσουν, όχι απλώς την συμμαχική συνοχή αλλά την ίδια την γεωπολιτική υπόσταση ολόκληρων περιφερειών, με συνέπειες απρόβλεπτες και για τις Ευρωατλαντικές δομές στο σύνολό τους. Ο καθένας αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος του διαφαινόμενου προβλήματος, αν συνυπολογίσει και την ύπαρξη απροκάλυπτα αναθεωρητικών δυνάμεων που καιροφυλακτούν προκειμένου να αναλάβουν δράση.
Η επιλογή του όμως θα πρέπει παράλληλα και να μας παραδειγματίζει… Πρωτίστως θα πρέπει να μας παραδειγματίσει ο τρόπος με τον οποίο ένας ηγέτης επέλεξε να απευθυνθεί στους πολίτες του, με εργαλείο την ιστορική μνήμη, για να καταδείξει τον χαρακτήρα και κυρίως το Εθνικό πρόσημο της σύγκρουσης που πρόκειται να ακολουθήσει.
Θα πρέπει να παραδειγματίσει κυρίως εμάς. Σε μια χώρα που οι υπουργοί παρατάνε την σημαία πεταμένη στο χώμα και αποχωρούν από τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου και κανείς δεν τους έστειλε σπίτι τους μετά από αυτήν την αθλιότητα. Σε μια χώρα που οι πάντες φροντίζουν να σβήσει η Εθνική μνήμη για να μην αισθάνονται οι πολίτες πως ο περιβάλλοντας χώρος, δεν έχει να επιδείξει μονάχα θρασύτατους κατσαπλιάδες που προκαλούν. Έχει και ιστορικά δίκαια που περιμένουν τα αυτονόητα από τους μεταγενέστερους…
Μα… Κοινωνοί οι πολίτες σε μια σύγκρουση ισχύος με σαφή συστημικά χαρακτηριστικά;;; Ναι… Κοινωνοί και υπερασπιστές των Εθνικών δικαίων ΚΑΙ οι πολίτες… Κυρίως οι πολίτες. Διότι και η απειλή που δέχεται η χώρα τους είναι συστημική… Συστημικές θα είναι και οι συνέπειες της ήττας αν δεν μοχθήσουν οι πάντες για την ΝΙΚΗ… Αν αγνοήσουν την υποχρέωση να συμβάλουν σ αυτήν και εάν τελικά την περιφρονήσουν με πρόσχημα την συστημικότητά της…
Και δεν τα λέμε τυχαία αυτά. Δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί το διάγγελμα Πούτιν και οι φωνές που έσπευσαν να καλέσουν σε άκριτη συστράτευση με την Δυτική απάντηση, είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν προκλητικά την εμφάνισή τους, με πρόσχημα τι άλλο… Την απειλή του Ερντογάν… Μια απειλή που δεν χαλιναγωγήθηκε με τις απερίσκεπτες προσφορές που καταθέσαμε σαν χώρα στα πόδια των «συμμάχων» και που κάποιοι επιμένουν να αγνοούν πως μόνο η Εθνική αποφασιστικότητα μπορεί να την στείλει οριστικά στα αζήτητα της ιστορίας.
Του Κ. Κυριακόπουλου
