Οι ελαιώνες στη νότια Ιταλία και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας βρίσκονται στη φάση της καρπόδεσης.
Όπως είναι γνωστό, αυτή είναι μια από τις πιο λεπτές στιγμές για την ελιά, που εμπλέκεται αφενός στην πρώτη ανάπτυξη της ελιάς, αφετέρου στην πρώτη φάση της διαφοροποίησης ή επαγωγής των φυτών, όπου εμπλέκονται ορμονικοί και διατροφικοί παράγοντες.
Με την έναρξη της καρπόδεσης, ποια μέτρα προτείνονται στους ελαιοπαραγωγούς;
Η ανάγκη της περιόδου στοχεύει να εξασφαλίσει στο φυτό μια ισορροπημένη προσφορά λιπασμάτων και υποστηρικτικών ουσιών, για σωστή φυσιολογική υποστήριξη, αποφεύγοντας την εμφάνιση διατροφικών ανισορροπιών, ευνοώντας έτσι την ωρίμανση των ελιών. Εάν δεν δόθηκαν επαρκείς εισροές λιπασμάτων το περασμένο φθινόπωρο ή κατά την βλαστική επανεκκίνηση, είναι καιρός να οργανωθεί η λίπανση έκτακτης ανάγκης ή συντήρησης, χρησιμοποιώντας λιπάσματα διαφυλλικού ή ακόμα και εδάφους.
Ακόμη περισσότερο όπου οι περιοχές έχουν υποστεί μεγαλύτερες βροχοπτώσεις και, κατά συνέπεια, πιθανή εξάντληση αζώτου – τόσο σε νιτρική όσο και σε αμμωνιακή μορφή – μέσω έκπλυσης ή απορροής, δηλαδή διήθηση από τα επιφανειακά στρώματα του εδάφους προς τα βαθύτερα, λόγω της επίδρασης της διήθησης του νερού της βροχής.
Η ενσωμάτωση στην οποία αναφέρεστε σε ποιο βαθμό να γίνει σε κάθε περίπτωση;
Όπου η διαθεσιμότητα αζώτου (Ν) είναι περιορισμένη, μπορεί να προστεθεί 0,8% – 1% ουρία ανά εκατόλιτρο νερού ή 1% νιτρικό κάλιο ή 1,5% φωσφορικό διαμμώνιο μέσω των φύλλων.
Λάβετε υπόψη ότι τα φύλλα της ελιάς, σε ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες, απορροφούν το 50-70% του αζώτου που χορηγείται μέσα σε μια ημέρα από το ράντισμα, ειδικά από την κάτω πλευρά των φύλλων. Αυτή η απορρόφηση γίνεται πιο εύκολα από τον φώσφορο. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η απορρόφηση από τα φύλλα αυξάνεται με την παρατεταμένη επαφή μεταξύ του διαλύματος του λιπάσματος και του φύλλου. Όσο πιο υγρό παραμένει το φύλλο, τόσο περισσότερο απορροφά, ενώ μειώνεται πολύ μόλις στεγνώσει το φύλλο.
Άρα η προσθήκη διαβρεκτικών ουσιών στο διάλυμα του λιπάσματος αυξάνει την αποτελεσματικότητα της θεραπείας;
Ναι, επειδή τα κεριά της επιδερμίδας των φύλλων απωθούν το νερό, άρα όσο πιο υγρό εγγυάται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το διάλυμα παραμένει στο φύλλο. Ταυτόχρονα, όμως, η υψηλή ατμοσφαιρική υγρασία επιβραδύνει το στέγνωμα μετά τη χορήγηση.
Οι υψηλές θερμοκρασίες, η χαμηλή υγρασία και ο αέρας είναι δυσμενείς για την απορρόφηση του ψεκασμένου διαλύματος λιπάσματος, δηλαδή οτιδήποτε στεγνώνει το φύλλο.
Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αποφεύγεται η διαφυλλική λίπανση σε ημέρες με θυελλώδεις ανέμους ή με σχετική υγρασία μικρότερη από 70% και τις πιο ζεστές ώρες της ημέρας , με θερμοκρασίες άνω των 25 °C. Θα πρέπει λοιπόν να προτιμάται νωρίς το πρωί ή προς το βράδυ.
Μια ξεχωριστή εξέταση πρέπει να γίνει για το φωσφορικό διαμμώνιο, επειδή έχει καλή συγκέντρωση αζώτου (Ν) και φωσφόρου (Ν) και είναι πολύ διαλυτό. Τον Ιούνιο μπορεί να δοθεί στο έδαφος -περίπου 0.800 – 1 κιλό φυτό- γιατί απελευθερώνει αμέσως αμμώνιο και φώσφορο, που γίνονται διαθέσιμα σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά απελευθερώνει και ιόντα αμμωνίου τα οποία έχοντας θετικό φορτίο δεσμεύονται εύκολα στα κολλοειδή και στην οργανική μήτρα του εδάφους, επομένως δεν ξεπλένονται. Τα ιόντα αμμωνίου στη συνέχεια μετασχηματίζονται από τα βακτήρια του εδάφους σε νιτρικά ιόντα και απορροφώνται εύκολα από τις ρίζες της ελιάς.
Πάμε στον φώσφορο (P)
Διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στα πρώτα στάδια ανάπτυξης της ελιάς και, όσον αφορά τις περιόδους χορήγησης, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθεί αυτές του αζώτου (N).
Ο φώσφορος (P) έχει περιορισμένη ζήτηση από την ελιά, δεδομένου ότι οι ανάγκες είναι μέτριες και γενικά ικανοποιούνται από τη φυσική προίκα του εδάφους. Ωστόσο, όπου η ελιά τοποθετείται σε ασβεστούχα εδάφη, με pH πάνω από 7,5, η απορρόφησή της γίνεται πρόβληματική, γιατί συνδέεται με το ασβέστιο και οι ρίζες, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούν να το προσλάβουν.
Το ίδιο συμβαίνει όταν η ελιά βρίσκεται σε όξινα εδάφη, με pH ίσο ή μικρότερο από 6. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο φώσφορος (P) συνδέεται με το αργίλιο. Ο φώσφορος (P) είναι το συστατικό της ευρωστίας και της σταθερότητας των ιστών όπου η ενδυνάμωσή τους καθορίζει τη μεγαλύτερη αντοχή του φυτού στις επιθέσεις παθογόνων οργανισμών και παρασίτων.
Είναι επίσης χρήσιμα τα βιοδιεγερτικά προϊόντα σε αυτό το στάδιο;
Η ελιά επωφελείται επίσης πολύ από βιοδιεγερτικά και τονωτικά μέσα, όπως αποστάγματα ξύλου, προϊόντα με βάση φυτικά και ζωικά αμινοξέα, γλυκίνη, βεταΐνη, τα οποία δρουν σε πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις, αποδίδοντας καλύτερα με επαναλαμβανόμενες θεραπείες.
Σε πολλές περιπτώσεις, αξιολογώντας την ετικέτα, επιτρέπουν την ανάμιξη με άλλα λιπάσματα ή αγροχημικά προϊόντα, οπότε η εφαρμογή μπορεί να γίνει και κατά τη διάρκεια φυτοϋγειονομικών παρεμβάσεων κατά παθογόνων, όπως του δάκου και άλλωςν μυκήτων.
Francesco Cherubini
OlivoNews, GIORNALE DI OLIVICOLTURA E PENSIERO CIRCOLARE
