Μόλις χθες το πρωί τα 35 παλαιότερα, γνωστότερα και ισχυρότερα σωματεία και ενώσεις των καλλιτεχνών και εργαζομένων στον χώρο του Πολιτισμού, εκπροσωπώντας ουσιαστικά ολόκληρο το «σώμα» και το πνεύμα του Πολιτισμού, δημοσιοποίησαν την επιστολή που έστειλαν αυθημερόν στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ήταν μια επιστολή γραμμένη formal όπως αρμόζει στην περίσταση και ωστόσο, παρά το τυπικό της, αδυνατούσε να κρύψει την απόγνωση, την απελπισία και την οργή όσων δεν μπορούν πια να επιβιώσουν (κι αυτό δεν είναι ένα «εκβιαστικό» στερεότυπο, αλλά μία δραματική πραγματικότητα).
Ο βασικός της άξονας, ήταν η διαμαρτυρία για την έλλειψη οποιουδήποτε σχεδιασμού, ακόμα και μακρόπνοου, για την επανεκκίνηση των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων-υπό υγειονομικούς όρους. Οι συνυπογράψαντες παρέθεταν μάλιστα και πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ σύμφωνα με τα οποία, στο διάστημα Ιανουαρίου 2020-2021«ο κλάδος μας εμφανίζεται ο πιο βαριά πληττόμενος», έχοντας καταγράψει «μείωση του κύκλου εργασιών κατά 88,2%,». Και κατέληγαν στο αγωνιώδες ερώτημα «Πώς σχεδιάζετε να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό, τους ερχόμενους μήνες;»
Η επιστολή, βέβαια, δεν απευθυνόταν και δεν κοινοποιούνταν στην, ευρισκόμενη αυτές τις μέρες στο Κατάρ, Υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. Ούτε και στον, ευρισκόμενο γενικώς στην αφάνεια, υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλα Γιατρομανωλάκη. Καλλιτεχνικά σωματεία, οργανώσεις, προσωπικότητες, συγκροτήματα, θίασοι, ομάδες, στη συντριπτική τους πλειονότητα ομολογούν πιά ανοιχτά πώς δεν περιμένουν τίποτα από την κα Μενδώνη. Έχει δείξει επανειλημμένως χαρακτηριστικό πείσμα και σιδερένια πυγμή στην απόφασή της να αδιαφορεί για τα προβλήματα του σύγχρονου πολιτισμού, ενίοτε δε και να προσβάλλει τους καλλιτέχνες.
Μετά την μετακίνηση του χαρτοφυλακίου στον μάλλον «νωθρό» κο Γιατρομανωλάκη, η Υπουργός Πολιτισμού μάλιστα, στην καλύτερη περίπτωση παραπέμπει τα σχετικά θέματα σε εκείνον και στην χειρότερη αδιαφορεί καταφανώς και σιωπά επιδεικτικά. Οπότε, αν για εκείνη δεν υπάρχουν σύγχρονοι φορείς Πολιτισμού, δεν υπάρχει κι εκείνη για εκείνους, σε βαθμό που αφού μάλλιασε επί μήνες η γλώσσα τους να ζητούν με κάθε τρόπο την παραίτησή της, τώρα πια ούτε αυτό κάνουν.
Η υπουργός λοιπόν που «κατόρθωσε» να ενώσει 35 σωματεία και ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συνεννοούνταν τόσο εύκολα. Που «κατόρθωσε» να ενισχύσει την εικόνα, την συμμετοχή στις εγγραφές και την αποτελεσματικότητα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Που «κατόρθωσε» να είναι από αντιπαθής έως αδιάφορη στη συντριπτική πλειονότητα του χώρου. Που «κατόρθωσε», μετά από ενάμιση χρόνο στο τιμόνι του ΥΠΠΟ να συγκεντρώσει μόλις 56 υπογραφές υπέρ της από «προσωπικότητες του Πολιτισμού», που δεν προέρχονταν καν όλες από τον χώρο του Πολιτισμού. Η υπουργός, τέλος, που προέρχεται από το ίδιο κόμμα με την Μελίνα Μερκούρη, εκείνη την ευφυή υπουργό που εισηγήθηκε πλήθος καινοτομιών υπέρ του σύγχρονου τότε πολιτισμού και διεκδίκησε τα Μάρμαρα και που τ’ όνομά της δεν αναφέρεται πουθενά στο μνημείο της Ακρόπολης-αλλά μνημονεύεται μόνον παρακάτω στις γιγαντοφωτογραφίες του Μετρό και στην προτομή στη διασταύρωση της λεωφόρου Αμαλίας με τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Αυτή η υπουργός, λοιπόν, η κα Μενδώνη, διεκδίκησε να περάσει τ’ όνομά της στην αθανασία όπως εγγυάται η τοποθέτηση μαρμάρινων επιγραφών βάσει της χορηγικής σύμβασης που συνήψε το ΥΠΠΟ με το Ίδρυμα Ωνάση «στην αρχή και στην απόληξη του Ανελκυστήρα πλαγιάς και στην είσοδο των Προπυλαίων» οι οποίες θα γνωστοποιούν ότι «ο Ανελκυστήρας Πλαγιάς και ο Φωτισμός της Ακροπόλεως πραγματοποιήθηκαν με αποκλειστική χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση επί Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη». Σωστά.
Έτσι, στο μνημείο-σύμβολο της Δημοκρατίας, της ισοτιμίας και της ισονομίας, στο μνημείο όπου ο εγωισμός και ο ατομικισμός υποχωρούν υπέρ της έννοιας του δρώντος Πολίτη, οι μελλοντικές γενιές μπορεί να μην αναγνωρίζουν το όνομα του Ικτίνου και του Καλλικράτη. Να αγνοούν τη Μελίνα. Αλλά να μνημονεύουν την Λίνα Μενδώνη.
Γιατί όπως έλεγε κάποτε και ο μακαρίτης ο Χάρυ Κλιν σ’ ένα σκέτς του, (ο «Βασίλης στο Ηρώδειο») «αυτά τα μαγαζιά εμείς τα έχουμε χτίσει». Κυριολεκτικά.
Της Ναταλί Χατζηαντωνίου
