«Εντάξει, έπαιξε κορυφαία μπάλα, αλλά μέχρι εκεί». Κάπως έτσι τοποθετήθηκαν ορισμένοι επώνυμοι και ανώνυμοι μετά την είδηση για την απώλεια του Ντιέγκο Μαραντόνα και τις εκδηλώσεις λατρείας σε πολλά μέρη του κόσμου. Έδειχναν μάλλον ενοχλημένοι από την πλειοψηφία των σχολίων που τον αποθέωνε. Υπάρχει εξήγηση, ας προσθέσω και εγώ την δική μου ανάγνωση:
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έγινε θρύλος κυρίως για πολλά από αυτά που έκανε έξω από τα γήπεδα. Η αναμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία από μόνη της δεν είναι επαρκής για να εξηγήσει το φαινόμενο της παγκόσμιας λατρείας στο πρόσωπο του. Υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι καταπληκτικοί ποδοσφαιριστές και άλλοι καταπληκτικοί αθλητές, καλλιτέχνες, επιστήμονες κλπ. Με μια διαφορά: Οι περισσότεροι αρκέστηκαν στη δόξα τους, «έκατσαν στα αυγά τους» και δεν είπαν πράγματα που ενοχλούν. Θα μείνουν ως κορυφαίοι στο είδος τους, θα έχουν τον θαυμασμό μας, αλλά δεν θα ταυτιστούν μαζί μας…
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα λειτούργησε υπερβατικά. Υπερασπίστηκε την περηφάνεια της Αργεντινής απέναντι στην Αγγλία λίγο μετά τον πόλεμο των Φώκλαντ (1982). Στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 1986 βάζει δύο γκολ κατά της Αγγλίας, το ένα με το χέρι. Λίγο αργότερα δηλώνει: «Ήταν ωραίο το συναίσθημα και αυτή η νίκη πήρε χαρακτήρα μιας… μικρής εκδίκησης για την ήττα μας στον πόλεμο των Φόκλαντ».
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ταυτίστηκε και με τον φτωχό Νότο της Ιταλίας κόντρα στον πλούσιο Βορρά που μονοπωλούσε έως τότε τα πρωταθλήματα. Πήγε στη Νάπολι αρνούμενος τα χρήματα της Γιουβέντους και κατέκτησε 2 campionato, 1 κύπελλο UEFA, 1 Super Cup και 1 Copa Italia.
Αυτά (και πολλά άλλα) εντός γηπέδων. Εκτός γηπέδων δήλωνε αριστερός, θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα, αδερφικός φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, πολέμιος των κάθε είδους διακρίσεων. Δεν δίστασε να ασκήσει κριτική ακόμα και στον Πάπα όταν είδε τους χρυσούς τρούλους στο Βατικανό και ζήτησε από την καθολική εκκλησία να κάνει κάτι για τους φτωχούς…
Ο Ντιέγκο «δεν έκατσε στα αυγά του» και εξέφραζε τις απόψεις του για πολλά θέματα, κάτι το οποίο ενοχλούσε. Αυτό του στοίχισε σίγουρα πολλά χρήματα (σκεφτείτε απλά τα χρυσά συμβόλαια άλλων αθλητών, μικρότερης αξιας, για να διαφημίσουν κάποιο προϊόν) και πολλές προσωπικές επιθέσεις. Σίγουρα δεν ήταν το καλύτερο παιδί, είναι γνωστή η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά και το ποτό, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος.
Πάντα οι προσωπικότητες που μένουν στην ιστορία είναι αυτές που στις δύσκολες στιγμές «μπαίνουν μπροστά». Την ιστορία την γράφουν οι παρόντες… Ας θυμηθούμε:
-Ο Μωχάμετ Άλι είναι σίγουρα ένας από τους κορυφαίους μποξέρ όλων των εποχών, έγινε θρύλος όμως όταν αρνήθηκε να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί ο τίτλος του παγκόσμιου πρωταθλητή και να καταδικαστεί σε 5 χρόνια φυλάκισης και 10 χιλιάδες δολάρια πρόστιμο. Ο ίδιος δήλωσε: «Η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να πάω να πυροβολήσω έναν αδερφό ή κάποιον άλλο με πιο σκούρο δέρμα, ή φτωχούς και πεινασμένους ανθρώπους στη λάσπη, για τη μεγάλη και ισχυρή Αμερική. Και γιατί να τους πυροβολήσω; Δεν με φώναξαν ποτέ “νέγρο”»…
-Οι Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, είναι οι αθλητές που ανέβηκαν στο βάθρο ως ολυμπιονίκες των 400 μέτρων στο Μεξικό και χαιρέτησαν τον κόσμο με υψωμένη γροθιά και μαύρα γάντια που φορούσαν οι «Μαύροι Πάνθηρες». Διαμαρτυρήθηκαν για τον ρατσισμό που επικρατούσε στη χώρα τους και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αμέσως το σύστημα τους απέβαλε. Τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, τους απαγορεύθηκε να συμμετάσχουν ξανά σε αγώνες και τα επόμενα χρόνια έμειναν στην αφάνεια, πασχίζοντας να βρουν δουλειά.
-Οι σημερινοί ΝΒΑers (η συντριπτική πλειοψηφία τους τουλάχιστον) συμμετείχε στο κίνημα black live maters και συνεισέφεραν αποφασιστικά στην εκλογική ήττα του Ντόναλντ Τράμπ. Δεν ξέρω (ούτε θέλω να μάθω) το αποτέλεσμα αν δεν μιλούσαν!
-Φέτος η πρωταθλήτρια στο σκάκι Ουκρανή Άννα Μούζιτσουκ με δήλωση της αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Σκακιστικό Πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας λόγω της νομοθεσίας που υποβαθμίζει τo γυναικείο φύλο. Δήλωσε: «Σε λίγες μέρες θα χάσω δυο παγκόσμιους τίτλους, το έναν μετά τον άλλον. Αποφάσισα να μην ταξιδέψω στη Σαουδική Αραβία. Αρνούμενη να παίξω με ειδικούς κανόνες, να φορέσω αμπάγια, να με συνοδεύει άνδρας για να μπορώ να βγω από το ξενοδοχείο, για να μην αισθάνομαι άνθρωπος δεύτερης διαλογής. Θα ακολουθήσω τις αρχές μου και δεν θα μετέχω στο παγκόσμιο σκακιστικό πρωτάθλημα Ράπιντ και Μπλιτς όπου σε 5 μόλις μέρες θα μπορούσα να κερδίσω περισσότερα χρήματα από δεκάδες άλλα τουρνουά μαζί».
Αντιθέτως υπήρξαν και άλλοι που «έκατσαν στα αυγά τους» και θα τους θυμόμαστε ως κορυφαίους αθλητές, αλλά ως εκεί. Ο Μάικλ Τζόρνταν (μαζί με την «Jordan Brand»…) πρόσφατα έδωσε 100 εκατομμύρια δολάρια στη μάχη κατά του ρατσισμού, όμως η καταπληκτική σειρά του NETFLIX, «The lest Dance» του χρεώνει ότι το 1990 δεν στήριξε τον Χάρβεϊ Γκαντ για να γίνει ο πρώτος Αφροαμερικανός γερουσιαστής στη Βόρεια Καρολίνα (και κυρίως, για να μην εκλεγεί ο σεσημασμένος ρατσιστής Τζέσι Χελμς). Τότε ο Τζόρνταν είχε δηλώσει «Δε θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου ακτιβιστή, αλλά μπασκετμπολίστα» ενώ σε συμπαίκτες του είχε πει το περίφημο “Republicans buy sneakers, too” («οι Ρεπουμπλικάνοι, αγοράζουν κι αυτοί αθλητικά παπούτσια»), λόγω της χορηγίας που είχε από τη ΝΙΚΕ…
Με λίγα λόγια ο Ντιέγκο θα μείνει στην ιστορία διότι (αν και με ελάχιστη μόρφωση) έπαιρνε θέση σε πολλά από τα παγκόσμια ζητήματα, γιατί υπερασπίστηκε την υπερηφάνεια της χώρας του και των φτωχών γενικότερα, γιατί ήταν ανθρώπινος, γιατί ταυτίστηκε με εκατομμύρια πολιτών σε ολόκληρο τον κόσμο… Άλλωστε όλοι το καταλαβαίνουμε ότι «οι ατσαλάκωτοι» δεν γνωρίζουν από πραγματική ζωή, δεν είναι κάποιοι από εμάς!
Δημιουργός του άρθρου:
Δημοσιογράφος
