Ο Νίκος Ανδρουλάκης εξελέγη αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής για ένα βασικό λόγο. Διότι οι δύο βασικοί αντίπαλοί του, Γιώργος Παπανδρέου και Ανδρέας Λοβέρδος, είναι πρόσωπα φθαρμένα. Ο πρώτος απέτυχε ως πρωθυπουργός. Και ο δεύτερος – εκτός από τη δικαστική περιπέτεια στο σκάνδαλο Νοβάρτις – ήταν μέλος της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2102-2015, η οποία στοίχισε πολύ ακριβά στο ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, ο κ. Ανδρουλάκης δεν βαρύνεται με κάτι αρνητικό. Δεν έχει ασκήσει κυβερνητική εξουσία και οι ψηφοφόροι έκριναν ότι πρέπει να γυρίσουν σελίδα, αναθέτοντάς του την αποστολή να ξεκολλήσει το κόμμα από το ρόλο του κομπάρσου που έχει τα τελευταία χρόνια.
Εδώ, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν εξελέγη για να «νικήσει» τον Αλέξη Τσίπρα σε μια μάχη για τη διεκδίκηση τη θέσης του δεύτερου κόμματος. Διότι η φιλοκυβερνητική προπαγάνδα αυτό προσπαθεί να περάσει ως βασικό μήνυμα που εξάγεται από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Και αυτή είναι η παγίδα, στην οποία θα προσπαθήσουν να ρίξουν τον κ. Ανδρουλάκη το επόμενο διάστημα: να τον ρυμουλκήσουν σε μια αντι-ΣΥΡΙΖΑ τακτική. Άλλωστε, η πρώτη αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ αυτό δείχνει: ο πρωθυπουργός ζήτησε από το νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ «υπεύθυνη αντιπολίτευση», την οποία – όπως είπε – δεν ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ διεκδικούν ένα κοινό τμήμα ψηφοφόρων και από την άποψη αυτή είναι ανταγωνιστικά κόμματα. Όμως, το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα της αντιπολίτευσης και δεν είναι υποχρεωμένο να ασκεί «υπεύθυνη» αντιπολίτευση, όπως την εννοεί ο κ. Μητσοτάκης. Το πρόδρομο του ΚΙΝΑΛ κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του το 1974 μέχρι και την τελευταία εκλογική νίκη του το 2009 είχε ως αντίπαλό του τη συντηρητική παράταξη, τη ΝΔ. Ως αντιδεξιό κόμμα μεγαλούργησε. Και από τότε που επέλεξε να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ (2012) μέχρι σήμερα βολοδέρνει σε μονοψήφια ποσοστά.
Σε όλη την προεκλογική περίοδο ο κ. Ανδρουλάκης επέλεξε να ισορροπήσει στην κριτική του μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πια δεν είναι υποψήφιος, είναι αρχηγός. Οι ψηφοφόροι θα περιμένουν από αυτόν να δουν δύο πράγματα:
Πρώτον, τι είδους τακτική θα ακολουθήσει. Την τακτική του «διμέτωπου» προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε στην προεκλογική περίοδο; ‘Η θα την διαφοροποιήσει; Και
Δεύτερον, πώς θα απαντήσει στο ερώτημα, που μοιραία θα τεθεί στην πορεία προς τις εθνικές εκλογές, τι θα κάνει στο θέμα της κυβερνητικής συνεργασίας, αν το απαιτήσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Προς τούτο τον διευκολύνει η θέση που έχουν ήδη πάρει ο κ. Μητσοτάκης και ο κ.Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός δεν συζητά για συνεργασία, θέλει μόνο αυτοδυναμία. Δεν λέει τι θα πράξει, αν οι εκλογές δεν του τη δώσουν. Αντίθετα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει ότι θα επιδιώξει το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης». Το πιθανότερο είναι ότι ο κ. Ανδρουλάκης θα συνεχίσει την «τακτική της ασάφειας», παραπέμποντας στο αποτέλεσμα των προσεχών εθνικών εκλογών.
Η τελευταία εβδομάδα ήταν μια καλή περίοδος για τον ΚΙΝΑΛ. Η μεγάλη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές αναπτέρωσε τις ελπίδες για κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Η πανηγυρική εκλογή του κ. Ανδρουλάκη δημιουργεί προσδοκίες σε πολλούς. Στον κ. Μητσοτάκη και στη ΝΔ ότι θα αποσπάσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε η δική τους επικράτηση να είναι ανεμπόδιστη. Στον κ. Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ η εκλογή Ανδρουλάκη δημιουργεί την προσδοκία ότι θα ευνοήσει τη συγκρότηση αντικυβερνητικού μετώπου, το οποίο θα βρει τη συνέχειά του μετά τις εκλογές, αν δεν έχουμε αυτοδυναμία.
Ο κ. Ανδρουλάκης επωμίζεται, εξ αντικειμένου, ευθύνες οι οποίες μπορεί να είναι μεγαλύτερες από τη θέση που έχει το κόμμα του στον πολιτικό χάρτη. Μένει να αποδειχθεί αν μπορεί να τις σηκώσει.
Του Γιώργου Καρελιά
