Το χωριό του Μυλοποτάμου, μαζί με τους γύρω οικισμούς του υπήρξε ιστορικά μία από τις πολυπληθέστερες περιοχές των Κυθήρων. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (ΦΕΚ 594/ τ Δ/19-10-78 ΥΠΕΧΩΔΕ, ΦΕΚ 672/ τ Β/79 ΥΠΠΟ) ενώ αποτέλεσε τροφοδότη των μεταναστευτικών ρευμάτων προς την Μικρά Ασία, Αίγυπτο, Αυστραλία και Αμερική για διακόσια χρόνια. Στα 1829 η απογραφή έδωσε 1.900 κατοίκους στον Μυλοπόταμο, επί συνόλου 11.200 κατοίκων των Κυθήρων. Σήμερα ο Μυλοπόταμος έχει ελάχιστο πληθυσμό, ενώ η «ζωντάνια» του περιορίζεται στην τουριστική σεζόν και την έλευση των Μυλοποταμιτών που ζουν εκτός Κυθήρων για να παραθερίσουν λίγες ημέρες στις πατρογονικές τους εστίες.
Ο Μυλοπόταμος έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ένας τουριστικός προορισμός από μόνος του. Οι οικισμοί του χωριού, Άγιος Σώστης, Αραίοι, Κάτω Χώρα, Πίσω πηγάδι διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Οι καταρράκτες με τους νερόμυλους, οι εκκλησιές, το σπήλαιο Αγίας Σοφίας και η παραλία του Λιμνιώνα αποτελούν τα κύρια αξιοθέατα του χωριού, που μαζί με το φυσικό κάλλος συνθέτουν εικόνες που δεν συναντά συχνά ο ταξιδιώτης.
Παρ’ όλα αυτά ο χρόνος για το ιστορικό χωριό φαίνεται να έχει σταματήσει. Ο Μυλοπόταμος αναζητά ένα φιλί αναγέννησης για να ζωντανέψει ξανά, όλους τους μήνες, με ανθρώπινη δραστηριότητα σε κάθε του γωνιά.
Το περασμένο Αύγουστο, είχα την τιμή να προσκληθώ από τον Σύλλογο Κοινωφελών Έργων Μυλοποτάμου Κυθήρων στην πολιτιστική βραδιά που διοργάνωσε στην πλατεία της Κάτω Χώρας. Η εκδήλωση αυτή ήταν ιδιαίτερα συγκινητική, ειπώθηκαν πάρα πολλά ενδιαφέροντα για την ιστορία του, ενώ ο πρόεδρος του συμβουλίου του συλλόγου ενημέρωσε για τις προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια με σκοπό την αναζωογόνηση του χωριού.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι στην πλατεία, λίγο πιο πάνω, ένα τσούρμο νέοι άνθρωποι, κορίτσια και αγόρια, συμμετείχαν στη γιορτινή βραδιά, βοηθώντας τον σύλλογο αλλά και απολαμβάνοντας τις στιγμές. Το χωριό όσο και να μας φαίνεται εγκαταλελειμμένο τον χειμώνα δείχνει να έχει μια κρυφή δύναμη. Τη δύναμη αυτών των νέων παιδιών. Των παιδιών που ανυπομονούν να έρθει το καλοκαίρι και να βρεθούν στον όμορφο Μυλοπόταμο και το Τσιρίγο. Είναι ακριβώς αυτό που ζούσαμε πάντα εμείς τα τσιριγωτάκια της Αθήνας και της ξενιτιάς όταν ερχόταν ο Ιούνιος και κλείναν τα σχολεία. Και ανυπομονούσαμε να κατεβούμε στο νησί και να «κρυφτούμε» στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι του χωριού δείχνουν την αγάπη τους για τον τόπο και είναι οι φυσικοί κληρονόμοι του. Αλλά εκτός από κληρονόμοι είναι ίσως η μοναδική ελπίδα ώστε τα επόμενα 20 ή 30 χρόνια ο Μυλοπόταμος, κρατώντας το χρώμα του και την βαριά ιστορική του κληρονομιά να αναγεννηθεί. Με αυτούς τους νέους ανθρώπους λοιπόν μπορούμε να δουλέψουμε όλοι προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αξίζει συγχαρητηρίων η προσπάθεια των Μυλοποταμιτών να ανασυστήσουν τον ιστορικό Σύλλογο Κοινωφελών Έργων και είναι πολύ ελπιδοφόρο για το μέλλον. Πρέπει να μην μείνει ανεκμετάλλευτη αυτή η προσπάθεια των τελευταίων 2-3 χρόνων. Τόσο οι πολίτες, τα σωματεία, οι επαγγελματίες του ιστορικού χωριού, όσο ο Δήμος και η πολιτεία μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την αναγέννηση του Μυλοποτάμου. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει με προτεραιότητα τον άνθρωπο. Δηλαδή τους νέους ανθρώπους. Πώς θα γίνει αυτό; Ας μην περιμένουμε τις λύσεις με ευχές. Τις λύσεις θα τις βρούμε αν εμπιστευτούμε τους νέους ανθρώπους του χωριού. Να απαντήσουμε στα ερωτήματα και τις ανάγκες τους, να δημιουργήσουμε τον χώρο δράσης τους, να τους δώσουμε πρωτοβουλίες να γράψουν τις δικές τους σελίδες ιστορίας στο αγαπημένο τους χωριό. Είμαι αισιόδοξος ότι μπορούν να γίνουν πολλά.
Ευχαριστώ θερμά το Δ.Σ του Σ.Κ.Ε.Μ για την τιμή που μου έκαναν να βρίσκομαι κοντά τους εκείνη την βραδιά και εύχομαι να ξανανταμώσομε σύντομα.
Δημιουργός του άρθρου:
