Τα σαλονικιώτικα υπερωκεάνια σαλπάρουν αλλιώς. Είναι αλλιώτικο το σάλπισμα του φουγάρου, πιο χαλλλλαρό και συνάμα πιο φευγάτο. Φύσα, ρούφα, τράβατόνε, πάτατονε κι αναφτόνε. Μια τζούρα κι έγινες ζάντα αλουμινίου. Πυργιώτικη νταφού και στο λεπτό στίχους στοιβάζεις αφού. Αγρών επιφανών πάσα γή μπάφος και ντελίβερι στου Ιορδάνη το τσαρδί. Κι αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη. Αργιλέ τονε λένε αδελφέ μου Στελλάκη και σου’ρχεται παραγγελιά με λουκουμόσκονη διαλογής. Ακούς;
