Κοιτούσα με προβληματισμό και καχυποψία, προ ημερών, τα αποτελέσματα μεγάλης δημοσκόπησης στην Τουρκία, της οποίας τα συμπεράσματα — σε επίπεδο διαδραστικής αλληλεπίδρασης — προσιδιάζουν με τις τρεις κοινές δημοσκοπήσεις Ελλάδας-Τουρκίας (ερευνητική σύμπραξη ”διαΝΕΟσις” του ΕΛΙΑΜΕΠ, Μάιος-Ιούνιος 2022), τις οποίες εκλάβαμε τότε οι περισσότεροι ως… εμπνεόμενη απ’ το πνεύμα της ”ελληνοτουρκικής φιλίας”, με στόχο να προλειάνουν το έδαφος οι ηγεσίες των δύο χωρών για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου.
Σύμφωνα με τη εταιρεία Metropoll, λοιπόν — που διεξήγαγε την εν λόγω έρευνα — το 64% των Τούρκων θεωρεί τους Έλληνες φίλους και όχι εχθρούς… (Σημειωτέον ότι μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται το 73,8% των κεμαλικών του Κιλιτσντάρογλου [CHP], το 60,3% των ψηφοφόρων του Ερντογανικού AKP, το 57,8% του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης των ”Γκρίζων Λύκων” [MHP] του συγκυβερνήτη του Ερντογάν Μπαχτσελί και το 65,1% της διάσπασης των Γκρίζων Λύκων [İyi Parti]) !!!
Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι το 51,5% της τουρκικής κοινής γνώμης αποδίδει στον Πρόεδρό Ερντογάν την ένταση στα ελληνοτουρκικά για προεκλογικούς λόγους!!! Και αυτό είναι πολύ καλό και… φιλελληνικό, για να είναι αληθινό.
Όπερ σημαίνει ότι ”κάποιο λάκκο έχει η φάβα”, κατά το κοινώς λεγόμενο. Και η ”φάβα” έχει να κάνει με τον εφησυχασμό μας. Εφησυχασμό αφέλειας και ευπιστίας που χαρακτηρίζει ανέκαθεν εμάς τους Έλληνες, όταν παίρνουμε τοις μετρητοίς την διπλωματική ευλυγισία ”οικειότητας” εκ μέρους των Τούρκων, (βλ. ζεϊμπέκικο υπουργού Εξωτερικών ΓΑΠ υπό τα χειροκροτήματα του Τούρκου ομολόγου του Ισμαήλ Τζεμ, 2001, κουμπαριές και ”φιλελληνικές” δημοσκοπήσεις) ως δείγμα των πραγματικών τους προθέσεων.
Προφάσεις εν αμαρτίας, δηλαδή, της καλοστημένης τουρκικής προπαγάνδας που έκανε στερεότυπο το ότι οι Τούρκοι αγαπούν τους Έλληνες και για όλα ευθύνονται οι ηγεσίες τους. Αυτό φάνηκε, άλλωστε, ”χθες” (1974) με την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο (όπου διαιωνίζεται επί 48 χρόνια η τουρκική κατοχή) και την απόβασή τους στα Ίμια το ’96.
Αυτό φάνηκε και ”σήμερα” (21/08/’22), με την ομιλία μίσους του Ερντογάν στον ΟΗΕ που απέβλεπε στηδυσφήμιση της Ελλάδας, με στοιχεία σκηνοθεσίας φωτογραφίες πνιγμένων παιδιών τα οποία χάθηκαν (υποτίθεται) στο Αιγαίο με ευθύνη των Ελληνικών Αρχών, ώστε να στοιχειοθετήσει ο Τούρκος Πρόεδρος την κατηγορία ότι η Ελλάδα ευθύνεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας!!!..
Σημειωτέον ότι, κοντά στα απειλητικά του μηνύματα για Κύπρο (δυο κράτη), μεταναστευτικό, δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας των νησιών μας (”Μια νύχτα μπορεί ξαφνικά να έρθουμε”) προστίθενται τα άκρως… ”συνεργατικά” και ”αλληλέγγυα” που εκτόξευσε από τον ΟΗΕ εναντίον μας.
Έτσι, με αφορμή τις δικές μας — αυτονόητες και νόμιμες –επαναπροωθήσεις μεταναστών και προσφύγων, βρήκε την ευκαιρία να συμπεριλάβει και την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκ μέρους μας (”διακρίσεις” και ”καταπίεση”) σε βάρος της μουσουλμανικής (”τουρκικής”, κατ’ εκείνον) μειονότητας Θράκης.
Κι αυτό τη στιγμή που ο ίδιος λειτουργεί παρασκηνιακά ως (θεσμικός) δουλέμπορας εργαλειοποιώντας τον μεταναστευτικό του στρατό υπό το βάρος και μαζικών δολοφονιών αμάχων (βλ. βομβαρδισμοί και εκτελέσεις εν ψυχρώ Κούρδων Γεζίντι, μετά την εισβολή στη Συρία των τουρκικών στρατευμάτων, Οκτώβριος 2019).
Τη στιγμή που η Τουρκία έχει βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν εθνοφυλετικών και θρησκευτικών γενοκτονιών (βλ. Γενοκτονίες Αρμενίων, Ασσυρίων, Ελλήνων Ποντίων και Μικρασιατών της Ανατολής, όπως και Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης).
Αλλά ποιος τα θυμάται όλα αυτά; Όχι, πάντως, ο Ταγίπ Ερντογάν που τα αρνείται και — ενόψει της συμπλήρωσης εκατονταετηρίδας της Δημοκρατίας της Τουρκίας το ’23 και των γενικών εκλογών της 14ης Ιουνίου — ετοιμάζει πανηγυρισμούς με πολεμοχαρή διάθεση και κατάληξη, χωρίς να αποκλείονται και τουρκικές επιχειρήσεις επί του πεδίου σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.
Αυτό, όπως φαίνεται, του υπαγορεύει το μεγαλοϊδεατικό όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, την πραγμάτωση του οποίου ενθάρρυνε και ο τίτλος του ”ειρηνοποιού” που φούσκωσε με αέρα τα μυαλά του. Τα μυαλά και τις φιλοδοξίες του, αφού τον ρόλο του διαμεσολαβητή τον κέρδισε με το σπαθί του ο Ταγίπ Ερντογάν χάρη στη διπλωματική ευλυγισία του, αφορμή της οποίας στάθηκε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά — στα οποία περιλαμβάνεται και η υπέρβαση των εσκαμμένων σε βάρος της Ελλάδας στα όρια της ύβρεως, αφού την κατηγορεί για εγκληματία πολέμου (βλ. ”γενοκτονία” Τούρκων στην Τριπολιτσά, 1821 και αίτημα για αποζημιώσεις απ’ την Μικρασιατική Εκστρατεία των Ελλήνων το ’19) — τα νεο-οθωμανικά οράματα του Τούρκου Προέδρου πήραν φωτιά.
Πήραν φωτιά θολώνοντας την αρνητική εικόνα της τουρκικής οικονομίας και της περιδίνησης στην οποία βρίσκεται η τουρκική κοινωνία. Ωστόσο ”Υπάρχει Θεός”, όπως λέει ο λαός μας σε τέτοιες περιπτώσεις και βεβαιώνει ο πρόγονός μας Αισχύλος στο έργο του: ”Ύβρις γαρ εξανθούσ‘ εκάρπωσεν στάχυν άτης, όθεν πάγκλαυτον εξαμά θέρος = Γιατί η αλαζονεία όταν μεστώσει καρπίζει του χαμού το στάχυ, απ’ όπου πολύκλαυστους καρπούς τρυγάει”, ”ΠΕΡΣΑΙ”).
Έτσι — εκεί που κάλπαζε καβάλα στο άλογο της αλαζονείας του ο Ταγίπ Ερντογάν, σίγουρος ότι δεν υπάρχει δύναμη για να τον σταματήσει αφού Ελλάδα και Κύπρος λειτουργούσαν κατευναστικά από χρόνια και η Δύση καθηύδε υπό μανδραγόρα αφήνοντάς του πεδίο ελεύθερο για ευόδωση των επεκτατικών του σχεδίων — ήρθε, σε πρώτη φάση, το βροντερό ”χαστούκι” της απόρριψης των τουρκικών διεκδικήσεων για τα νησιά του Αιγαίου από ΗΠΑ-Γερμανία-Γαλλία και σε δεύτερη φάση από την έδρα του ΟΗΕ η καταλυτική τοποθέτηση κατά της Τουρκίας του Ίμον Γκίλμορ.
Τα λόγια του ειδικού απεσταλμένου της ΕΕ στον ΟΗΕ ήταν γροθιά στο στομάχι του Ερντογάν και των υποστηρικτών του, γιατί απηύθυνε κατηγορίες κατά της Τουρκίας για πολιτικές διακρίσεις, για πολιτική εξόντωσης ουσιαστικά σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη συρρίκνωσή της σε τέτοιο βαθμό ώστε να βρίσκεται σήμερα στα ”πρόθυρα εξαφάνισής της”.
Αυτά είχε υπόψη του, ως φαίνεται, ο Τούρκος συγγραφέας, δημοσιογράφος και καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Τζενγκίζ Ακτάρ*, όταν έλεγε το ’19 ότι ”Το βίαιο παρελθόν της Τουρκίας εξηγεί το παρόν και το μέλλον της”.
Αυτά έκαναν τον πρώην διευθυντή της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στη Σλοβενία να μιλά για ολοκληρωτισμό στην πατρίδα του και για το πώς συνδέεται αυτός με την άρνηση να αναγνωρίσει αυτή τις θηριωδίες που έχει διαπράξει.
Φευ!.. Η ”ομολογία” ενός Τούρκου μουσουλμάνου, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι ισοδύναμη με το ισχυρότερο τεκμήριο ιστορικής αλήθειας:
«Μια κοινωνία που αποδέχεται τις θηριωδίες του παρελθόντος, με μεγάλη άνεση μπορεί να αποδεχθεί και τις όποιες θηριωδίες διαπράττονται σήμερα. Οι θηριωδίες που διεπράχθησαν εναντίον των μη μουσουλμάνων στην Τουρκία, μένουν ατιμώρητες εδώ και 100 χρόνια. Όμως, τα έθνη τα οποία προσπαθούν να ξεχάσουν, αναπόφευκτα ζουν με τα φαντάσματά τους. Η ατιμωρησία αυτών των εγκλημάτων, η βία που δεν καταδικάστηκε, διαπέρασε την κοινωνία και κατέστη η κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα στην Τουρκία σήμερα», υποστήριξε μεταξύ άλλων ο Τζενγκίζ Ακτάρ.
– Τι περίεργο, την ίδια ζοφερή εικόνα της Τουρκίας περιγράφει και ο Νομπελίστας της Ορχάν Παμούκ μιλώντας για φάση τυραννίας και σαδισμού που περνά η Τουρκία και για τυραννικές συμπεριφορές Ερντογάν…, σας ακούω να λέτε αναστατωμένοι.
Κι εγώ κρεμιέμαι απ’ αυτήν την εκτίμηση-μαρτυρία των Τούρκων διανοουμένων, με την ελπίδα πως οι πολιτικοί μας θα αποκλείσουν δια παντός την αφέλεια που κρύβεται πίσω απ’ την στήριξή τους στην ευρωπαϊκή πολιτική της Τουρκίας και θα απαντήσουν στην ανθελληνική συμπεριφορά Ερντογάν με το υψηλότερο δυνατό επίπεδο αποτροπής, ώστε να δώσουμε τέλος στο πνεύμα αναθεωρητισμού του το οποίο κυοφορεί επεκτατισμό σε βάρος των εθνικών συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου.
Της Κρινιώς Καλογερίδου
