Η ζωή είναι μια διαδικασία σύνθεσης. Εικόνων, ονείρων, παραστάσεων. Ένα συγκοινωνούν δοχείο ώσμωσης γενεών και ιδεών, που συναντήθηκαν μετέωρα σε κάποια διασταύρωση πεπρωμένων. Και πεπραγμένων. Στο συν, τίθεται η χαρτογράφηση της πορείας. Μένει να βρούμε τον οδοδείκτη.
Όταν ξεκίνησε το project των κινηματογραφικών ομάδων του Λυκείου Κυθήρων, 7 χρόνια πριν, αναζητούσε ακριβώς αυτόν τον οδοδείκτη. Αυτόν που θα απλώσει αστερόσκονη στην ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία, ώστε αυτή να σκαλιστεί στο συλλογικό θυμικό με χαρακτήρες ευδιάκριτους. Πολυδιάστατους.
Αυτός ο οδοδείκτης του ουρανού στον δρόμο με τα αστέρια, ακούει στο όνομα Δημήτρης Λεβέντης. Ο εκπαιδευτικός, που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε την ιδέα της κινηματογραφικής παίδευσης των νέων του τόπου, στον ιδιαίτερο χώρο που και ο ίδιος σμιλεύει το πρωτογενές υλικό του ταλέντου τους. Στο σχολείο.
Ο Δημήτρης ήταν – μαζί με τον Γιώργο Διδυμιώτη – ο συναυτουργός και συνοδοιπόρος σε ένα εγχείρημα που γεννήθηκε από την σιωπηλή βοή της δημιουργικότητας. Αυτής που όλοι κρύβουμε εντός μας, και που για να μετουσιωθεί σε δημιουργία, χρειάζεται ένα όχημα. Μια πνοή. «Ο Δημήτρης είναι ο καλύτερος συνεργάτης που είχα ποτέ», μου εκμυστηριεύτηκε ο Γιώργος Διδυμιώτης, την πρώτη φορά που βρεθήκαμε. Όχι, δεν το έλεγε διαδικαστικά ή διεκπεραιωτικά αλλά διαδραστικά. Η φωνή του απέπνεε την βεβαιότητα της στήριξης ως επακόλουθο της υποστήριξης. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, εκτός και αν αποφασίσεις να συναινέσεις στην αναγκαιότητά του. Και ο Δημήτρης Λεβέντης ήταν εκείνος που είδε εξαρχής την προοπτική μύησης των νέων του νησιού, των δικών του παιδιών, στον κινηματογράφο, ως αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα για τον απογαλακτισμό, την συμμετοχικότητα, «την απόκτηση δεξιοτήτων συνεργασίας», που προοδευτικά θα οδηγήσει σε έναν «κινηματογραφικό αλφαβητισμό», προαπαιτούμενο ώστε «να εκφραστεί το συναίσθημα με την κριτική ματιά του δημιουργού» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης. Επειδή, πριν και πρώτα από όλα, το συναίσθημα είναι το βαθύτερο και ουσιαστικότερο ίχνος της ανθρώπινης πορείας.
Ακολουθεί η συνέντευξη του Δημήτρη Λεβέντη στο Kythera.News.
Ερ. Θα ήθελα καταρχήν, να μοιραστείς μια ιστορική αναδρομή της όλης εμπειρίας. Πώς ξεκίνησαν όλα, ποιος ο δικός σου ρόλος στα αρχικά στάδια και πώς εξελίχθηκε.
–Κάποια στιγμή, το 2013, παρακολούθησα σε μια εκδήλωση της Φιλαρμονικής Ποταμού Κυθήρων, τον Γιώργο τον Διδυμιώτη, να παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, ψήγματα από κινηματογραφικά projects που είχε πραγματοποιήσει με ομάδες ενηλίκων, εφήβων και παιδιών. Πριν ακόμη τελειώσει, ήδη σχεδίαζα τρόπους για να μπορέσω να φέρω τον χαρισματικό αυτόν κινηματογραφιστή και δάσκαλο, σε επαφή με τα παιδιά του σχολείου. Αποδείχτηκε ότι αυτό δεν ήταν και τόσο δύσκολο μια κι εκείνος ήθελε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εδώ πρέπει να αναφέρω και τον καταλυτικό ρόλο του Σάκη του Τριφύλλη, διευθυντή του Γενικού Λυκείου Κυθήρων, που διευκόλυνε με κάθε τρόπο την προώθηση και υλοποίηση, όχι μόνον αυτής, αλλά και πολλών άλλων πολιτιστικών, περιβαλλοντικών και άλλων δράσεων. Το λέω αυτό, διότι κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν θεωρείται αυτονόητο στην ελληνική σχολική πραγματικότητα…
Τον Νοέμβριο του 2014 ο Διδυμιώτης ήρθε στο σχολείο όπου, παρουσιάζοντας κινηματογραφικές δουλειές άλλων μαθητών, κυρίως όμως ανοίγοντας διάλογο με το κοινό, «ψάρεψε» τα πρώτα μέλη της ομάδας ανάμεσα στους μαθητές και μαθήτριες του σχολείου που έδειξαν ενδιαφέρον για τον δημιουργικό κινηματογράφο. Αυτοί αποτέλεσαν τα πρώτα μέλη της Κινηματογραφικής Ομάδας του Λυκείου Κυθήρων.
Οι συναντήσεις της ομάδας, σε πρώτη φάση γινόντουσαν στην φιλόξενη αίθουσα της Φιλαρμονικής Ποταμού Κυθήρων και το project εντάχθηκε σε πολιτιστικό πρόγραμμα του σχολείου. Το εβδομαδιαίο μάθημα ήταν ένα δίωρο, τις περισσότερες φορές όμως διαρκούσε πολύ περισσότερο.
Το κυριότερο μειονέκτημα που αναδείχτηκε κατά την υλοποίηση του πρώτου μας project, ήταν η δυσκολία να φανούμε συνεπείς στις συναντήσεις μας εκτός σχολείου. Διαβάσματα, διαγωνίσματα και άλλα σοβαρότερα (πάρτι κλπ) αποδεκάτιζαν κατά καιρούς την ομάδα.
Έτσι, από το επόμενο σχολικό έτος, τα κινηματογραφικά μαθήματα εντάχθηκαν σε συνεχόμενο δίωρο του μαθήματος project του Α2 τμήματος της Α΄Λυκείου. Το μάθημα δηλαδή γινότανε πλέον μέσα στο σχολείο (στο Εργαστήριο Πληροφορικής).
Σε αυτό το πλαίσιο κινηθήκαμε από εκεί και πέρα μέχρι το 2019, με την μόνη διαφορά ότι στο τμήμα του project της Α συμμετείχαν παιδιά που το είχαν επιλέξει και όχι αμιγές τμήμα και τα μαθήματα γινόντουσαν στο Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών.
Ερ. Είχες συμμετοχή και στις 3 ταινίες;
–Στο “World Mad” και στο “Σε χρειάζομαι”, είχα συμμετοχή στην μαθησιακή διαδικασία και στην παραγωγή. Στα “Χελιδόνια” συμμετείχα μόνον στην παραγωγή, ενώ στα μαθήματα συμμετείχε η εξαιρετική εκπαιδευτικός Νατάσα Γιαννακάκη.
Ερ. Πώς ανταποκρίθηκαν τα παιδιά στο κάλεσμα;
–Ο Διδυμιώτης ξέρει να μαγεύει το κοινό του, γιατί η αγάπη του γι αυτό που κάνει είναι αυθεντική. Οπότε, ήταν πολύ φυσιολογικό το ότι τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Με ενθουσιασμό επίσης συμμετείχαν και στις μέρες των γυρισμάτων καθώς και στις δράσεις προβολής και προώθησης του έργου τους. Εκεί που αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, ήταν κατά την διάρκεια των μαθημάτων και στα προπαραγωγικά και μεταπαραγωγικά στάδια της ταινίας, εκεί δηλαδή που απαιτείται προσήλωση και επιμονή. Πιστεύω ότι αυτό είναι γενικότερο και όσο περνούν τα χρόνια εντείνεται. Τα παιδιά μας είναι υπέροχα και οι δυνατότητες που κρύβουν (ή και δεν κρύβουν…) πολλές φορές ξεπερνούν και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες. Για λόγους όμως που δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν εδώ, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να τα κρατήσεις προσηλωμένα εντατικά σε κάτι για πάνω από 15 λεπτά ακόμη και αν αυτό το κάτι τα ενδιαφέρει και επίσης στην πλειονότητα τους δεν είναι καθόλου εύκολο να τους δεσμεύσεις σχετικά με τις υποχρεώσεις τους. Εκεί τραβήξαμε πολύ ζόρι, αλλά άξιζε τον κόπο.
Ερ. Μπορείς να μοιραστείς πληροφορίες για το πώς εξελίχθηκε η όλη διαδικασία για καθεμιά από τις ταινίες;
–Η διαδικασία είχε ως εξής:
Στην πρώτη φάση γίνονται μαθήματα που περιλαμβάνουν στοιχεία από την ιστορία και την εξέλιξη του κινηματογράφου, από αξιοπερίεργο νεωτερισμό σε μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και κερδοφόρα βιομηχανία, αναφορά σε προσωπικότητες και σχολές, ορολογία, κανόνες, τεχνικές κλπ. Όλα αυτά με κριτική παρακολούθηση παραδειγμάτων και αντιπαραδειγμάτων και ανάθεση- παρουσίαση- κριτική εργασιών στους σπουδαστές. Στο στάδιο αυτό τα παιδιά αρχίζουν να βλέπουν κάποιες από τις δυνατότητες του κινηματογράφου και να εξοικειώνονται με την ορολογία και τις τεχνικές που είναι απαραίτητα για να περάσουν στο δεύτερο στάδιο.
Σε αυτό το δεύτερο στάδιο, τώρα που μπορούν να συνομιλούν «κινηματογραφικά» προχωρούν στην σταδιακή σύνθεση της δικής τους ταινίας. Απαντώντας αρχικά στο βασικό ερώτημα «Μυθοπλασία ή Ντοκιμαντέρ», ακολουθεί η διατύπωση γενικών ιδεών για το σενάριο. Αυτό, μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο και δεν είναι καθόλου εύκολο να καταλήξει αισίως. Αυτό, γιατί το θέμα πρέπει να άπτεται των δικών τους βιωμάτων, να μην είναι μίμηση.
Μετά, δημιουργείται η ομάδα σεναρίου, η οποία συχνά δουλεύει και εκτός σχολείου και παρουσιάζει σταδιακά την δουλειά της. Εν τω μεταξύ, τα μαθήματα συνεχίζονται. Όταν το σενάριο ολοκληρωθεί, δημιουργούνται και άλλες ομάδες, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, παραγωγής κλπ, έτσι που κάποια στιγμή καταλήγουμε σε έναν κατά το δυνατόν λεπτομερή σχεδιασμό της λήψης των πλάνων.
Το στάδιο της παραγωγής είναι κουραστικό, αλλά και μεγάλο πανηγύρι. Κι εδώ έχουμε ομάδες. Γίνονται πρόβες και κάποτε φτάνουμε στα γυρίσματα.
Και μετά έρχεται το επίπονο, χρονοβόρο μα δημιουργικότατο μοντάζ . Αυτό για τις περισσότερες ταινίες έγινε κατά τις θερινές διακοπές από ολιγομελή ομάδα στο Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών του σχολείου.
Αυτό που θέλω να φανεί, είναι ότι σκοπός της όλης προσπάθειας δεν είναι το να γυρίσουμε μία ή πολλές ταινίες. Είναι τα οφέλη που προκύπτουν κατά την πορεία για τους νεαρούς κινηματογραφιστές.
Ερ. Τί πιστεύεις ότι αποκόμισαν πρωτίστως τα παιδιά από την όλη εμπειρία; Ποιο ήταν το μεγαλύτερο όφελός τους;
-Όπως και σε κάθε μαθησιακή διαδικασία, τα οφέλη (και οι ζημιές ενίοτε…) ποικίλουν ποσοτικά και ποιοτικά. Είναι κάτι πολύ προσωπικό.
Ενδεικτικά θα αναφέρω κάποια, αλλά αν θέσουμε στα παιδιά ή στον Γιώργο την ίδια ερώτηση, είμαι σίγουρος πως θα ακούσουμε πολλά και διάφορα αναμενόμενα και μη αναμενόμενα.
Λοιπόν, ένα που είναι σημαντικό είναι η απόκτηση δεξιοτήτων συνεργασίας και η καλλιέργεια της συνέπειας και της υπευθυνότητας. Το κοινό που είχαν όλες οι ομάδες που δουλέψαμε, είναι ότι από κάποιο σημείο και πέρα η ομάδα γινότανε παρέα. Γεννιόντουσαν ή ενισχύονταν δεσμοί και διαφωνίες παραμερίζονταν. Ο κοινός στόχος έβγαζε στην επιφάνεια τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα των παιδιών και άμβλυνε τα αρνητικά. Το να μάθεις να αναλαμβάνεις βάρη και πρωτοβουλίες, αλλά και να υποχωρείς μπροστά στο κοινό όφελος, όταν χρειάζεται, είναι μάθημα ζωής και τα μακροχρόνια και απαιτητικά αυτά κινηματογραφικά προγράμματα έδωσαν την ευκαιρία σε αρκετούς να έχουν αυτό το βίωμα.
Ύστερα, και μέσα από τα «ρόλους» που χρειάστηκε να αναλάβουν κατά την διάρκεια των μαθημάτων ή της παραγωγής (σενάριο, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ηθοποιία, ηχοληψία, σκηνογραφία, παραγωγή και τόσα άλλα), κάποιοι και κάποιες ανακάλυψαν καινούργιους τρόπους να λειτουργούν, ενίσχυσαν την αυτοπεποίθησή τους και πλούτισαν την παλέτα των δυνατοτήτων τους. Κάποιοι από τις ομάδες μας μάλιστα, στράφηκαν και σε συναφείς σπουδές ή συμμετέχουν ενεργά σε κινηματογραφικούς συλλόγους και φεστιβάλ.
Τώρα, είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες απέκτησαν σε κάποιο βαθμό αυτό που θα λέγαμε κινηματογραφικό αλφαβητισμό, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο μπορούμε σε πρώτη φάση να «αναγνώσουμε» τα προσλαμβανόμενα από ένα κινηματογραφικό έργο ώστε μετά την ξεχωριστή για τον καθένα εσωτερική επεξεργασία, να βιώσουμε συναισθήματα και να καταγράψουμε κριτικά πληροφορίες και μηνύματα που εκπέμπει ο δημιουργός. Περνάμε δηλαδή από την παθητική παρακολούθηση (με πίτσα) κινηματογραφικών θεαμάτων, στην ενεργή και κριτική συμμετοχή, όπου ένα κοντινό ή ένα ασταθές πλάνο, ένα νευρικό μοντάζ ή η έλλειψη χρώματος ή ήχου, αποκτούν νόημα που θα μας ξέφευγε χωρίς την στοιχειώδη κινηματογραφική παιδεία.
Σε ακόμη πιο προχωρημένο στάδιο, ο κινηματογραφικός αλφαβητισμός δίνει την δυνατότητα της γραφής, του τρόπου δηλαδή της χρήσης των κινηματογραφικών εργαλείων να εκφραστούμε και να περάσουμε τα δικά μας μηνύματα σε άλλους. Και είναι κάποια από τα παιδιά μας που κατέχουν πλέον αυτήν την δυνατότητα.
Ερ. Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Γιώργο Διδυμιώτη;
–Ξεκινήσαμε σαν καλοί συνεργάτες και φτάσαμε στο να γίνουμε πολύ καλοί συνεργάτες και φίλοι. Από την μεριά μου, πήρα πολλά από τον Γιώργο. Με τροφοδοτούσε συνεχώς με τον παιδικό του, αυθόρμητο ενθουσιασμό και θαύμαζα τον τρόπο που είχε να τον μεταδίδει στην ομάδα. Εκτός από εξέχων καλλιτέχνης, είναι και Παιδαγωγός. Επίσης, είναι ένας θησαυρός γνώσης και βιωμάτων του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου που δεν πρέπει να μένει ανεκμετάλλευτος. Κατά την συνεργασία μας, ο δικός μου ρόλος ήταν οργανωτικός και υποστηρικτικός. Ήμουν αυτός που έπρεπε να φροντίζει η ομάδα να είναι καλά προγραμματισμένη, και να μένει εστιασμένη στην υλοποίηση των εκάστοτε στόχων.
Ερ. Πήγες στο Φεστιβάλ Ολυμπίας; Αν ναι, περιέγραψέ μου λίγο την εμπειρία.
-Όχι, δεν έχω πάει. Έχω ακούσει όμως τα καλύτερα από αυτούς που πήγαν. Γενικά αποφεύγω τις μετακινήσεις και το κάνω μόνον όταν είναι απαραίτητο. Τα Κύθηρά είναι το σύμπαν μου, και σε αντίθεση με το φυσικό, δεν έχει όρια.
Ερ. Έχεις κάποιο ξεχωριστό περιστατικό που θα ήθελες να μοιραστείς από τις ταινίες;
Νιώθω πολύ όμορφα κάθε φορά που θυμάμαι τις πλάκες που γινόντουσαν κατά την διάρκεια των βραδινών ή μεσημεριανών διαλειμμάτων ανάμεσα στα γυρίσματα, με κυρίαρχο μοτίβο το «κοντράρισμα» των παιδιών με τον αγαπημένο τους (τον «Ντίντι»). Επίσης, μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία ήταν όταν είχα ξεκινήσει μέσα στην νύχτα από το σπίτι, μαζεύοντας άτομα στο δρόμο για να κάνουμε γυρίσματα κατά την ανατολή του ηλίου στην Αγία Πελαγία. Το κέφι και η όρεξη για δράση αξημέρωτα, αλλά και η όλη «χημεία» ανάμεσα στα μέλη της ομάδας με έκανε να αναλογιστώ για ακόμη μια φορά τα ευεργετήματα της επιλογής μου να γίνω εκπαιδευτικός.
Ερ. Πώς βλέπεις να εξελίσσεται αυτή η ιστορία μέσα στο χρόνο; Πιστεύεις πως έχει μέλλον σαν δραστηριότητα στα Κύθηρα; Τί αφήνει ως παρακαταθήκη;
Θεωρώ πολύ σημαντικό, αν όχι απαραίτητο, η Κινηματογραφική Αγωγή στα Κύθηρα να συνεχιστεί και να ενισχυθεί. Πρέπει όμως το όλο θέμα να αντιμετωπιστεί μεθοδικά και με την δέουσα σοβαρότητα. Να αποφύγουμε το να στηρίζονται τέτοιου είδους προσπάθειες στην αυταπάρνηση και το μεράκι λίγων. Ο Διδυμιώτης, όχι μόνον προσέφερε αμισθί τις υπηρεσίες του (μιλάμε για πολλές-πολλές ώρες), αλλά αγόρασε και διέθεσε εξοπλισμό (ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις υπέστη σοβαρές ζημιές…) ειδικά για τα μαθήματα και τις παραγωγές της ομάδας. Δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι ζήτημα αναγνώρισης του βάρους και της σπουδαιότητας τέτοιων δράσεων.
Οραματίζομαι να αποκτήσουν τα Κύθηρα μια σωστή κινηματογραφική αίθουσα. Να θεσμοθετηθεί και να οργανωθεί και ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ. Να επεκταθεί η κινηματογραφική αγωγή σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Να οργανωθούν σεμινάρια για εκπαιδευτικούς.
Ερ. Νέοι και Τέχνη. Πώς συνδέονται, τί δίνει ο ένας στον άλλο; Σε τί μπορεί να βοηθήσει η τέχνη του κινηματογράφου τα νέα παιδιά των Κυθήρων και τί μπορούν να προσφέρουν αυτά στο σινεμά;
Χωρίς τους νέους, η τέχνη ούτε θα εξελίσσονταν ούτε και θα είχε νόημα ύπαρξης. Τα πράγματα πάνε μπροστά, γιατί υπάρχουν οι νέοι που διαταράσσουν την στασιμότητα, καταργούν τους κανόνες και δημιουργούν. Το αντίστροφο δεν ισχύει. Πιστεύω ότι οι νέοι, παρόλο του ότι έχουν να ωφεληθούν πολλαπλά από την τέχνη, δεν τους είναι απαραίτητη. Έχουν την ομορφιά τους, τον έρωτα, το μέλλον. Δεν είναι όλα τέχνη. Υπάρχει ένας κάποιος ρατσισμός απέναντι στους «άτεχνους» νέους και μη, ο οποίος με ενοχλεί.
Οι νέοι των Κυθήρων θα μπορούσαν να πρωτοστατήσουν στον σχεδιασμό και την υλοποίηση όσων ανέφερα πιο πάνω, αλλά και σε άλλα πολλά που θα έχουν εκείνοι να προτείνουν για το κινηματογραφικό αλλά και το γενικότερο πολιτιστικό μέλλον του τόπου τους.
Ερ. Ποια είναι η άποψή σου για τον κινηματογράφο;
Η γνώμη μου πάνω σε αυτό φοβάμαι ότι δεν είναι αντικειμενική, γιατί τον κινηματογράφο τον λατρεύω. Εννοώ όλο το σκηνικό. Οι αναμνήσεις από τα συνοικιακά σινεμά όπου πηγαίναμε οικογενειακά όταν ήμουν παιδί, που άλλοτε δονούνταν από τα επιφωνήματα και τα γέλια κι άλλοτε καθηλώνονταν σε δραματική σιωπή που σεκοντάριζε μοναχά το ανεπαίσθητο θρόισμα της μηχανής κι έσκιζε η συμπαγής δέσμη φωτός της μηχανής κι αργότερα πάλι με την παλιοπαρέα να πετάμε ατάκες που τάρασαν τους χρηστούς ή με τα κορίτσια αναζητώντας στην σκοτεινιά την κατάλληλη στιγμή, με κάνουν σκανδαλωδώς μεροληπτικό.
Είχα και την μεγάλη τύχη να έχω για φιλόλογο στις δύο τελευταίες τάξεις του εξατάξιου τότε γυμνασίου, τον Νίκο τον Ρήγα ο οποίος στα πλαίσια του μαθήματος των Νέων Ελληνικών, συμπεριελάμβανε στην διδασκαλία του ανάλυση και κριτική κινηματογραφικών έργων του Μπέργκμαν, του Πολάνσκι, του Καζάν κλπ. Μιλάμε για το 1973-1975, με την χούντα ακόμη ζωντανή και το πιο ακραίο είναι ότι επειδή προφανώς δεν είχαμε μηχανή προβολής, ο καθηγητής έκανε τέτοια λεπτομερειακή περιγραφή των σκηνών (με στοιχεία φωτισμού, πλάνων κλπ), που όταν είδα αργότερα τις ταινίες αυτές κάποιες από τις σκηνές ήταν σαν να τις έβλεπα για δεύτερη φορά. Το θυμήθηκα αυτό, διαβάζοντας πρόσφατα την «Αφηγήτρια Ταινιών» (RIVERA-LETELIER HERNAN).
Όμως, για να μην αφήσω αναπάντητο το ερώτημα, να πω την γνώμη μου. Γύρω σκοτάδι. Μπροστά μας μια επίπεδη οθόνη και μέσα εικόνες απατηλές. Γιατί, σε κάθε εικόνα ξεχωριστή, κυρίως όμως στην όλη σύνθεση, κυριαρχεί η προσχεδιασμένη και επιμελώς υλοποιημένη απάτη. Και όμως, εν τέλει, μέσα από αυτην την κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν απάτη, μας αποκαλύπτεται η ομορφιά, η αλήθεια και τα όνειρα του κόσμου μας. Ο κινηματογράφος έχει την δύναμη να αλλάζει τον κόσμο, όπως κάθε τέχνη αληθινή.
Ερ. Μίλησέ μας λίγο για τον Δημήτρη.
Σαν εκπαιδευτικός, έχω υλοποιήσει και υλοποιώ περιβαλλοντικά, πολιτιστικά και άλλα προγράμματα. Πέραν τούτων, επί σειρά ετών μαζί με την γυναίκα μου, την Καρολίνα την Ασλάνη, πραγματοποιήσαμε πολλές παραστάσεις κουκλοθέατρου, η Καρολίνα τις κούκλες και τα σκηνικά και εγώ σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική. Γράφω και έχω εκδώσει μια σειρά διηγημάτων στον Γαβριηλίδη και δύο ποιητικές συλλογές ιδιωτικά. Έχω ασχοληθεί με το θέατρο και έχω γράψει ένα έμμετρο θεατρικό το οποίο ανέβηκε από την θεατρική ομάδα του γυμνασίου Κυθήρων ενώ έχω σκηνοθετήσει ένα έργο σε ομάδα ενηλίκων και ένα σε μαθητική ομάδα. Ασχολούμαι με την φωτογραφία και έχω κάνει δυο προσωπικές εκθέσεις στα Κύθηρα. Έχω επίσης ασχοληθεί ερασιτεχνικά με την μελέτη της χλωρίδας των Κυθήρων και έχει εκδοθεί από τον Κυθηραϊκό Σύνδεσμο Αθηνών σχετικό βιβλίο βασισμένο στο υλικό μου.
