Το σόι μας δεν είχε αριστερούς την δεκαετία του΄60. Κεντρώοι οι περισσότεροι και χαμηλότονοι Δεξιοί, μέχρι που κάποια θεία μου παντρεύτηκε έναν κομμουνιστή.
Λιγομίλητος στην αρχή, κοίταγε τη δουλειά του, αποφεύγοντας συζητήσεις και καυγάδες για τα πολιτικά. Μερικές φορές, βέβαια, ξεδίπλωνε την «Αυγή» κι έλεγε στην ομήγυρι των συγγενών, «διαβάστε και καμιά άλλη εφημερίδα, όχι μονάχα «Το Βήμα» και την «Ακρόπολη»…
Μια μέρα εξαφανίστηκε. Κρυβόταν κάπου στα χωράφια για να μην τον συλλάβει η χούντα, αλλά τελικά δεν απέφυγε την εξορία…
Θυμάμαι, λοιπόν, μια Μεγάλη Παρασκευή βραδάκι, που ήρθε στο χωριό φουρκισμένος. «Ακούς εκεί να ψένουν (σ.σ.ψήνουν) και να τρώνε τέτοια μέρα», έλεγε και ξανάλεγε. Δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό που είδε σε μια ψησταριά, κοντά στο σπίτι του, στην πόλη.
«Δικοί σου είναι. Γιατί θυμώνεις;», του είπε πειραχτικά ο πατέρας μου. «Είναι ηλίθιοι. Τέτοιους δικούς μου δεν τους θέλω. Κάνουν κακό. Οι ηλίθιοι. Δεν καταλαβαίνουν»…
Νοιαζόταν για την Αριστερά ο μπάρμπα-Θόδωρος. Ηταν η ζωή του. Γι αυτό και θύμωνε με κάποιους ομοϊδεάτες του που προκαλούσαν την ευαισθησία της πλειονότητος.
Σεβόταν την πίστη και τις παραδόσεις των άλλων ο άθεος θείος μου, ο κομμουνιστής. Και πέρα απ΄αυτό, καταλάβαινε ότι προκαλούν ζημιά στην Αριστερά αυτά τα καμώματα.
Ηξερε να ξεχωρίζει το στοιχειώδες σε τέτοια λεπτά ζητήματα: άλλο η ιδιωτική σφαίρα-«φάε ο,τι θες στο σπίτι σου, άνθρωπέ μου», έλεγε-κι άλλο η δημόσια επίδειξη. Κι αυτό δεν είναι υποκριτικό. Είναι ο πυρήνας του σεβασμού απέναντι στον «άλλον»…
…Ε, αυτό δεν καταλαβαίνει η δράκα των «Αθέων». Που εναντιώνεται στη θρησκεία και στο τελετουργικό της επιστρατεύοντας μια ωμή πρόκληση: κάθε Μεγάλη Παρασκευή καλεί σε πάρτι κρεατοφαγίας!
Φανερό Δείπνο το ονομάζει, αποφεύγοντας τον επιθετικό προσδιορισμό «Μεγάλη» για την ημέρα της Σταύρωσης, ενώ δεν μιλάει για Πάσχα-πόσω μάλλον για Ανάσταση-, αλλά για… «ανοιξιάτικες διακοπές».
Παιδιαρίσματα και ιλαρότητες ανθρώπων που έχουν απόλυτο δικαίωμα στην εναντιοδρομία, αλλά το εκφράζουν αλυσιτελώς, διότι εμφορούνται απο νηπιακή άποψη για την δημιουργική αιρετικότητα.
Νομίζουν ότι η πρωτοβουλία τους προκαλεί εντυπώσεις και συγκλονισμούς. Ελπίζουν ότι έτσι δημιουργείται σε κάποιους σοβαρός προβληματισμός που οδηγεί σε πιθανές αναθεωρήσεις.
Μάταιος κόπος. Διότι οι φτηνές απόπειρες από τα ετοιματζίδικα της εξυπνακίστικης φαντασμαγορίας ηχούν σαν τενεκέδες. Και γίνονται μπούμερανγκ.
Σαν εκείνη -αναλογικά- την κατάπτυστη πρωτοβουλία κάποιων ούλτρα «πατριωτών», πριν από χρόνια, που έψηναν χοιρινό δίπλα σε δομή μουσουλμάνων μεταναστών.
…Σύμφυτες με την παράδοση, οι κορυφαίες θρησκευτικές τελετουργίες-προπάντων οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος- συγκινούν ακόμη και τους άθεους, τους αγνωστικιστές κ.α.
Συγκινεί ο μυστικισμός. Και η ροϊκότητα. Κι όσοι αλλόδοξοι- ή αδιάφοροι για το δόγμα-καταλαβαίνουν, στέκονται με σεβασμό απέναντι στους άλλους. Δεν προκαλούν ούτε χλευάζουν.
Ξέρουν οι άνθρωποι αυτοί-να το ξαναπούμε- οτι η πίστη, η αθεϊα, ο αγνωστικισμός κλπ είναι θέματα πολύ σοβαρά για να τα χειρίζονται φιγουρατζήδες που μπερδεύουν την ελαφρότητα με τον ριζοσπαστισμό…
Του Γιάννη Τριάντη
